Gå til hovedinnhold

Dersom du ikkje veit kvar kultureliten vankar, samt meiner at denne kun finst sentralt, sankar du stemmer til Frp

Kultureliten gjer Frp større, skriv Knut Roger Andersen i styret for Oslo Arbeiderparti fredag 10.juli. Vidare skriv han om den vestkantprega gjengen på Kunsternes Hus som gjer motstanderne av Frp ei bjørnetjeneste. Denne gjengen er i følge Andersen ein elite, nærmare bestemt den over alt diskuterte «kultureliten».

Det er her på tide å utvide kulturelitebegrepet, eventuelt kulturelitebegrepet, samt rette litt opp i Andersens oppfatning av kvar kultureliten likar å henge når dei skal svinge vinglaset sitt.


Lat oss ta det siste først.: ikkje alle som tilhøyrer kultureliten heng på Kunstnernes Hus. Det er kun ein liten del av den Oslo-baserte delen av denne såkalla eliten som heng her jevnlig. Sjekk ut ei rekke stader rundt Youngstorget, blant anna, samt Grüerløkka.


Eller definerer Andersen kultureliten som utelukkande folk over eit visst alderssegment samt Frogner-fruer? Sistnevnte høyrer vel ikkje akkurat til kultureliten slik Andersen definerer det. Dei er økonomisk elite, og akkurat dette økonomiargumentet kjem opp når ein spør sine kunstnervenner kor ofte dei et på Kunstnernes Hus. Svaret er ekstremt sjelden eller aldri. Sjølvsagt finst der unntak.


Punkt to. Ettersom Kunsternens Hus ser ut til å vere eit sentralt ankepunkt i skytsen mot kultureliten kan det sjå ut som om denne eliten kun finst sentralt plassert i buss/ taxi/ gang-/ sykkelavstand til dette Huset i sentrale Oslo, og ikkje lokalt. Ein må trass alt ha tilgang til Kunsternes Hus for å vere kulturelite.


Her må vi presisere litt. Det finst mykje lokale «kultureliter» i form av blant anna kunstnere, forskere, forfattere og kva ein måtte ønske å inkludere, som bur mange hundre mil borte frå dette huset, nærmare bestemt lokalt.


Det er eit teikn på kunnskapsmangel og sneversyn når kritikerne av kultureliten til stadighet bruker Kunstnernes Hus og Litteraturhuset som symbol. Det viser kor lite desse kritikarane veit om denne gruppas liv og levesett. Eventuelt fortel det ein heil del om kjennskapet til Oslo og resten av landets kulturelle liv. Det avslører også Oslo-snevre briller, og eit svært så snevert kulturelitebegrep.


Dette sneversynet der distrikts-Norge er utelate, bidreg nok også til Frp-sympatier og refs av sentralt plasserte eliter all den tid mesteparten av Norges befolkning faktisk lever utanfor taxiavstand til Kunstnernes Hus. Frp sanker mange stemmer på neglisjering av lokalsamfunn.


Det er kanskje ikkje berre kultureliten som skaper sympatisører med Frp.


Dei som kritiserer kultureliten utfrå eit Kunstnernes Hus-poeng/ innfallsvinkel bygger sine påstander på fordommer, utdatert og manglande kunnskap om kultureliten, kven no dette måtte vere. Det er nok ikkje berre kultureliten som bør lære at å tie er gull, som Andersen påpeiker.

Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Dødsdrift blant skrivande menneske

Korleis bli eit skrivande menneske: Du er ikkje så spesiell som du trur at du er, og om du ikkje jobbar hardt, kan du hive talentet ditt på båten. (Kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 28.november). Tirsdag (25.november) var det litteraturdebatt på utestaden Blå i Oslo: " Litteratur på Blå har invitert en forfatter, en forelegger og en forfatterskolelærer for å snakke om forskjellige strategier for å bli et skrivende menneske. Går du med en spirende forfatter i magen, bør du få med deg denne kvelden." Vi som av ulike årsaker er interessert i litteratur, møtte opp, og lokalet vart etterkvart smekk fullt. Dagen etter skreiv ei venninne til meg: "Jeg fikk egentlig fullstendig angst da jeg kom på Blå i går. Det er jo akkurat som å se seg selv klonet hundre ganger." Det er ein skummel følelse å sjå seg sjølv sugd inn i den kulturelle undergrunnen, ned i eit miljø som i stor grad kretsar rundt seg sjølv og sin eigen akse, som tilber og dyrkar seg sjølv, men som ogs
Les mer

Frå motkultur til mainstream medkultur

Etter at lesarbrevet mitt « Imageproblemet Sogn og Fjordane » stod på trykk i Firda 26. februar 2007, gjekk debatten om imaget til fylket heit i fleire månader. Sidan den gong har Sogn og Fjordane hatt næringslivsmesser i Noregs tre største byar kvart år, gitt ut eit reklamebilag for seg sjølv i Aftenposten 27. januar 2009, og Førde har fått tenketanken Førde Framover , for å nemne noko. Den skandaleomsuste Vest Tank-ramma Gulen kommune har tatt omdømebygging inn i fireårsplanen sin. Eg seier ikkje at dette har noko med bunadbrenning å gjere. Eg berre seier at det har skjedd. Det er bra, og fordi det er bra, er eg på den fjordomsuste næringslivsmessa denne kalde tysdagskvelden. Og spørsmålet som kretsar rundt i hovudet mitt, er dette: Kva vil Sogn og Fjordane vere? Imagebygging er vanskelige greier. Dette har Kommunal- og regionaldepartementet (KRD) skjønt. No tilbyr dei omdømeskule for norske kommunar som slit med omdømet, og for å gi oss litt bakteppe for kva KRD legg i omdømeb
Les mer