Denne kommentaren stod på trykk som signert-artikkel i Klassekampen 8.januar 2010.
Før jul tenkte eg at i 2011 skal eg bli eit betre menneske. Så kva skal ein stakkar gjere. I ein artikkel på Aftenpostens kultursider las eg at eg kan bli egoist, ja ein kunne enda til få lokka fram sin indre psykopat om ein les for mykje sjølvhjelpsbøker. Egoist er eg frå før, psykopat treng eg ikkje bli. Eg vurderte risikoen som ikkje verdt å ta, og på veg bort frå sjølvhjelpshyllene ramla eg over Edvard Hoem. Hoem er ein mann med mykje hår og mykje stemme som skriv mangt og mangfaldig. Blant anna boka Ave Eva. Så kva lærte eg av Ave Eva? Eg lærte at ikkje bør rømme frå kjærast og barn utan å sei frå, samt at odelsretten er ei last som kan ødelegge liv.
Neste bok ut var The Glass Castle av Jeannette Walls. Her las eg at foreldre ikkje bør bruke pengane sine på alkohol når dei har fire ungar som treng mat, samt at ein ikkje skal køyre lastebil i mange timar med eit spebarn laust liggande bakpå lasteplanet. Då kan spebarnet skyte deg når det vert vakse. Eg lærte også at du kan kome godt utav det sjølv om foreldra dine er borderlines.
Neste bok ut var Arlington Park av Rachel Cusk. Den fører eit fint, lyrisk språk innanfor flinke, litterære rammer. Denne boka beskriv kvinner som antagelegvis vil henvende seg til sjølvhjelpslitteraturen for å bøte på sine miserable firkantliv, medan det dei eigentleg har behov for, er litt realitetsorientering.
Boka handlar om kvinner som bur i ein forstad til London. Alle er gift, har ungar og mann, og ingen av dei får gjort det dei sjølv vil her i livet. Dei kjedar seg. Regnet fell. Dei innser at dei har gift seg med ein illusjon, dei reiser på handlesenter, et stivstrigla middag hos kvarandre, drikk seg fulle på rødvin og lever eit elles gørrkjedeleg korrekt middelkasseforstadsliv. Dei meiner sikkert også at Bjørnstjerne Bjørnson er gått ut på dato.
Og kva er så skilnaden på “Arne” av Bjørnson og Arlington Park av Rachel Cusk? Jo, skilnaden er at Cusk beskriv det som er vanleg å beskrive om traurige, kjedelege, til dels heimeverande kvinners liv anno 2000-talet. Bjørnson skriv om dei same kvinnene hundre og femti år tilbake. Cusk skriv i eit lyrisk språk om ein type liv som gir oss behov for sjølvhjelpsbøker: du har eit gigantisk indre potensiale som må realiserast, og fordi det ikkje kjem til uttrykk: du er verken professor eller forfattar, er du misnøgd og lir.
Bjørnson beskriv i “Arne”, ofte vulgært og på rim, det traurige livet for ei ambisjonslaus plasskvinne på attenhundretalets norske bondeland. Ho blir gravid, spelemannen vil ikkje ha henne. Han blir invalid og må bu ilag med henne likevel, han slår henne og hatar henne, drikk og ber seg, ho lir og gret og syng og gjer husarbeidet og tek seg av sonen Arne. Replikkar fell som replikkar enno fell, mannen dør som menn ofte gjer medan sonen veks opp til å bli ein grepa kar. Han giftar seg med dotter til kvinna far hans sveik.
Rachel Cusks kvinner er tungt nedsylta i sjølvrealiseringas trege teori. Den gjer dei ulukkelege. Dei treng å lese litt Tygve Gulbranssen.
I “Og bakom synger skogene” og triologien om folket på Bjørnstad kan vi lære at pengemakt tynger, at ein skal fokusere på å nå eigne mål heller enn å huse tankar om hevn, ikkje drepe din neste om han dansar med dama di på fest og ikkje late deg leie vill av kvinner med vonde tankar i sinnet. Ein må fokusere på kva ein sjølv kan få til utfrå det ein har fått utdelt, og gjennom dette utføre gode gjerningar. Ein skal ikkje misunne sin neste, låne pengar til døgeniktar eller bortforklare eigen tilkortkommenheit. Visdommen er evig om enn er den banal.
Å lese bøker om fordums forgagne tider der evne til rett handling avgjer død og liv er like god lektyre som Arlington Parks kjeie kvinner som i politisk korrekte former prøver livets trange kjolar på sitt tapte potensiales fasong. Banaliteten i direkte skildringar og levd liv inneheld visdom og vett tilsynelatande undervurdert i vår tid der mange let til å tru at teori, tal og sjølvhjelpsbøker kan vege opp for manglande forstand og dumme feilvalg. Kanskje er for mykje tillit flytta frå praksis til teori.
Folkevett og praktisk handling vil heller ikkje, om genetikken din er i orden, føre deg på sporet av din indre psykopat. Vi er dels det vi lærer, dels er vi tru mot vår natur. Muligens bør vi, i det nye året, bli mindre tru mot teori i praksis. Kanskje blir vi då litt lukkelegare.
Før jul tenkte eg at i 2011 skal eg bli eit betre menneske. Så kva skal ein stakkar gjere. I ein artikkel på Aftenpostens kultursider las eg at eg kan bli egoist, ja ein kunne enda til få lokka fram sin indre psykopat om ein les for mykje sjølvhjelpsbøker. Egoist er eg frå før, psykopat treng eg ikkje bli. Eg vurderte risikoen som ikkje verdt å ta, og på veg bort frå sjølvhjelpshyllene ramla eg over Edvard Hoem. Hoem er ein mann med mykje hår og mykje stemme som skriv mangt og mangfaldig. Blant anna boka Ave Eva. Så kva lærte eg av Ave Eva? Eg lærte at ikkje bør rømme frå kjærast og barn utan å sei frå, samt at odelsretten er ei last som kan ødelegge liv.
Neste bok ut var The Glass Castle av Jeannette Walls. Her las eg at foreldre ikkje bør bruke pengane sine på alkohol når dei har fire ungar som treng mat, samt at ein ikkje skal køyre lastebil i mange timar med eit spebarn laust liggande bakpå lasteplanet. Då kan spebarnet skyte deg når det vert vakse. Eg lærte også at du kan kome godt utav det sjølv om foreldra dine er borderlines.
Neste bok ut var Arlington Park av Rachel Cusk. Den fører eit fint, lyrisk språk innanfor flinke, litterære rammer. Denne boka beskriv kvinner som antagelegvis vil henvende seg til sjølvhjelpslitteraturen for å bøte på sine miserable firkantliv, medan det dei eigentleg har behov for, er litt realitetsorientering.
Boka handlar om kvinner som bur i ein forstad til London. Alle er gift, har ungar og mann, og ingen av dei får gjort det dei sjølv vil her i livet. Dei kjedar seg. Regnet fell. Dei innser at dei har gift seg med ein illusjon, dei reiser på handlesenter, et stivstrigla middag hos kvarandre, drikk seg fulle på rødvin og lever eit elles gørrkjedeleg korrekt middelkasseforstadsliv. Dei meiner sikkert også at Bjørnstjerne Bjørnson er gått ut på dato.
Og kva er så skilnaden på “Arne” av Bjørnson og Arlington Park av Rachel Cusk? Jo, skilnaden er at Cusk beskriv det som er vanleg å beskrive om traurige, kjedelege, til dels heimeverande kvinners liv anno 2000-talet. Bjørnson skriv om dei same kvinnene hundre og femti år tilbake. Cusk skriv i eit lyrisk språk om ein type liv som gir oss behov for sjølvhjelpsbøker: du har eit gigantisk indre potensiale som må realiserast, og fordi det ikkje kjem til uttrykk: du er verken professor eller forfattar, er du misnøgd og lir.
Bjørnson beskriv i “Arne”, ofte vulgært og på rim, det traurige livet for ei ambisjonslaus plasskvinne på attenhundretalets norske bondeland. Ho blir gravid, spelemannen vil ikkje ha henne. Han blir invalid og må bu ilag med henne likevel, han slår henne og hatar henne, drikk og ber seg, ho lir og gret og syng og gjer husarbeidet og tek seg av sonen Arne. Replikkar fell som replikkar enno fell, mannen dør som menn ofte gjer medan sonen veks opp til å bli ein grepa kar. Han giftar seg med dotter til kvinna far hans sveik.
Rachel Cusks kvinner er tungt nedsylta i sjølvrealiseringas trege teori. Den gjer dei ulukkelege. Dei treng å lese litt Tygve Gulbranssen.
I “Og bakom synger skogene” og triologien om folket på Bjørnstad kan vi lære at pengemakt tynger, at ein skal fokusere på å nå eigne mål heller enn å huse tankar om hevn, ikkje drepe din neste om han dansar med dama di på fest og ikkje late deg leie vill av kvinner med vonde tankar i sinnet. Ein må fokusere på kva ein sjølv kan få til utfrå det ein har fått utdelt, og gjennom dette utføre gode gjerningar. Ein skal ikkje misunne sin neste, låne pengar til døgeniktar eller bortforklare eigen tilkortkommenheit. Visdommen er evig om enn er den banal.
Å lese bøker om fordums forgagne tider der evne til rett handling avgjer død og liv er like god lektyre som Arlington Parks kjeie kvinner som i politisk korrekte former prøver livets trange kjolar på sitt tapte potensiales fasong. Banaliteten i direkte skildringar og levd liv inneheld visdom og vett tilsynelatande undervurdert i vår tid der mange let til å tru at teori, tal og sjølvhjelpsbøker kan vege opp for manglande forstand og dumme feilvalg. Kanskje er for mykje tillit flytta frå praksis til teori.
Folkevett og praktisk handling vil heller ikkje, om genetikken din er i orden, føre deg på sporet av din indre psykopat. Vi er dels det vi lærer, dels er vi tru mot vår natur. Muligens bør vi, i det nye året, bli mindre tru mot teori i praksis. Kanskje blir vi då litt lukkelegare.