Tøffe damer som Michelle Obama, kona til Barack Obama, gjer meg opp over øra begeistra. Eg må innrømme eg går glatt i ukritsk fan-modus. Les her om denne fabelaktige dama. Det er så fantastisk digg å lese om tøffe damer som ikkje berre sit på den breie feministræva si og skriver debattinnlegg eller forskningssaker som maks ei halv promille av befolkningen leser og ein enda mindre andel bryr seg hakket om. Og som resten driter i, eller i beste fall ler rått av, sjølv om dei vel er enige. Eg meiner feminister har eit retorisk problem, samt ein teoritynga virkelighetsoppfatning. Og medan du les vidare i denne bloggen, vil eg gratulere Superfamily med Spelemannspris . Trykk her for å høyre den fabelaktige låta Warszawa . Eg skal ikkje henge ut navngitte feminister her, men av og til sitter eg litt på gjerdet rundt feministane, høyrer på utgreiingar og les retorikken med eit halv ironisk smil. Av og til spør eg meg kvar dei koblar teori og virkelighet, eller om teorien er deira virkeligh