Stygge overgrep mot kvinner blir i media framstilt som lett underhaldning. Natt til søndag møtte eg ein mann som slo. (denne side 2 - kommentaren står på trykk i denne vekas Dag og Tid ). Sein lørdagsnatt gjekk eg frå fest på Grønland til Grünerløkka. Berre ein og anna fest var i ferd med å slokne oppover i etasjane. Det var tomme gater og nachspielstemning. Og sjølv om du gjerne vil ha draget på dei kjekke gutta på fest, vil du aldeles ikkje ha draget på gutta som du møter ute i gatene nattestid. Eg heldt stø kurs heimover. Og kvar natt eg med fast kurs har gått gjennom meir eller mindre folkefulle gater, kan eg dagen etter lese om alle drap og voldtekter som skjedde same natt, til same tid, eit kvartal unna, i neste bydel, på trikkestoppet der eg pleier stå. Det kan skje kven som helst, når som helst. Det nytter altså ikkje å vere redd. Vold gjer meg forbanna. Likevel er eg på vakt. Kvifor skal eg måtte vere på vakt i gatene nattestid? Stikk etter augenes Fordi det er ikkje alltid tr