Når nynorskfolk snakkar om skam og identitetskriser, underbygger det inntrykket av at dei er meir interessert i nostalgisk identitetsdiskurs enn praktisk språkbruk. Synd for nynorsken. Anne Viken, journalist og student. Frå Bygstad, bur i Oslo. (Innlegget er eit svar på responsen som kom på min kronikk, Ein konvertitts bekjennelse, som stod å lese i BT 31.mai 2007. Responsen kom i form av to saker samt ein del debattinnlegg. Sakene og debattinnlegga er limt inn under dette debattinnlegget her i bloggen). Skal eg sjå på skoa mine i skam over å sei det eit stort antal nynorskbrukarar meiner i dag? Nei. Ikkje faen. Og eg har prinsessesko. Det er det ikkje alle som har. Eg trur ikkje gong dei stabbern gubbekjerringane som sit rundt omkring i fjordfylket ein gong hadde fått på seg slike sko. Gubber med prinsessesko? Skulle eg likt å sett ja;) Eg er skuffa over at nynorskfolk, her representert ved Magni Øvrebotten og Audhild Gregoriusdotter Rotevatn, må gripe til billig argumentasjon om skam