Eg var ein tur i skogen heime. Eg låg langflat på isdekte bruer og kika ned i vatnet for å sjå kva som var på botnen av den grunne elva, eg kika etter fisk og det var fantastisk stille og rolig. Lufta var krystllklar, det var iskaldt med is på vatna. Då såg eg ein død fisk fastspikra på toppen av ein påle. Eg bur i ein asfaltjungel i ei gate der folk sloss, drikk og brøler heile natta. Vi er omgitt av utestadar, eg forstår alle dei som vil ha utestadar stengt klokka tolv. Det er rekreasjon som varer i månader å gå sakte turar i skauen, på fjellet og vere den einaste som eksisterar i heile verda. Det er jammen vakkert her. Det er heilt stille her. Av og til tenker eg at eg er det einste mennesket i denne verda, og at alle andre er kulisser på stader der eg dukkar opp. Som bilder som flakkar forbi deg utanfor eit togvindauge. Av og til, når ein set seg nederst i strandkanten ved eit vatn der få ferdast, trakkar på sandbotn der det er spor etter hjort som har vassa og drukke, og einaste l...