No kjem det ut ein boksingle på Flamme forlag. Den heiter XXX og kjem i april. Dette er dei mest hudløst ærlige tekstane eg nokon sinne har publisert offentlig, og her kjem den andre sida av skribent Viken fram: den menneskelige. Ikkje den kontakt debattøffe som hamrar ut meiningar med riflefart. Ein stor kontrast. Singelen består av lengre dikt. Det siste diktet er frå Berlin. For å framprovosere ein sterk følelse av å vere lost, drog eg til Berlin rett før jul all by myself, og traska rundt i slapset midt i trafikken der nede. Det var jul over alt, alle hadde det totalt koselig og eg følte meg rett og slett heilt fortapt. Det er muligens litt pinglete å føle seg fortapt i Berlin, men eg fekk det iallefall til. Oss følelesmennesker i mellom er det ikkje så vanskelig. Nok fordi det var lillejulafta og eg satt ensom på bar og drakk pils i ei mølje av hardtrøykande tyskarar. Det funka fint for å skrive dikt. Eg følte meg virkelig like lost som den teksten skulle vere. Og den sit. Ein må