No kjem det ut ein boksingle på Flamme forlag. Den heiter XXX og kjem i april. Dette er dei mest hudløst ærlige tekstane eg nokon sinne har publisert offentlig, og her kjem den andre sida av skribent Viken fram: den menneskelige. Ikkje den kontakt debattøffe som hamrar ut meiningar med riflefart. Ein stor kontrast.
Singelen består av lengre dikt. Det siste diktet er frå Berlin. For å framprovosere ein sterk følelse av å vere lost, drog eg til Berlin rett før jul all by myself, og traska rundt i slapset midt i trafikken der nede. Det var jul over alt, alle hadde det totalt koselig og eg følte meg rett og slett heilt fortapt. Det er muligens litt pinglete å føle seg fortapt i Berlin, men eg fekk det iallefall til. Oss følelesmennesker i mellom er det ikkje så vanskelig. Nok fordi det var lillejulafta og eg satt ensom på bar og drakk pils i ei mølje av hardtrøykande tyskarar.
Det funka fint for å skrive dikt. Eg følte meg virkelig like lost som den teksten skulle vere. Og den sit. Ein må føle litt for å skrive. Helst sterkt. Iallefall slike tekstar som det her.
Andre har eg skrive i India. Den siste i Oslo. Klarer nesten ikkje skrive i Oslo. Sikkert fordi ein får ingen nye idear når ein sit på det same kontoret kvar dag og stirrer inn i veggen. Da hjelp det med litt dampande tyskarar, Britney på pubstereoen, barkrakkar med kvitt skinn og julemarked småkk fullt av folk som kjøper krims krams mens du sjølv sit dønn ensom og pimper pils.
.
Singelen består av lengre dikt. Det siste diktet er frå Berlin. For å framprovosere ein sterk følelse av å vere lost, drog eg til Berlin rett før jul all by myself, og traska rundt i slapset midt i trafikken der nede. Det var jul over alt, alle hadde det totalt koselig og eg følte meg rett og slett heilt fortapt. Det er muligens litt pinglete å føle seg fortapt i Berlin, men eg fekk det iallefall til. Oss følelesmennesker i mellom er det ikkje så vanskelig. Nok fordi det var lillejulafta og eg satt ensom på bar og drakk pils i ei mølje av hardtrøykande tyskarar.
Det funka fint for å skrive dikt. Eg følte meg virkelig like lost som den teksten skulle vere. Og den sit. Ein må føle litt for å skrive. Helst sterkt. Iallefall slike tekstar som det her.
Andre har eg skrive i India. Den siste i Oslo. Klarer nesten ikkje skrive i Oslo. Sikkert fordi ein får ingen nye idear når ein sit på det same kontoret kvar dag og stirrer inn i veggen. Da hjelp det med litt dampande tyskarar, Britney på pubstereoen, barkrakkar med kvitt skinn og julemarked småkk fullt av folk som kjøper krims krams mens du sjølv sit dønn ensom og pimper pils.
.