Eg drikk brennevin og tek ein pause i flåinga av den sjølvdaua gampen.
Publisert i Bergens Tidende i januar 2011.
«Etter kvart som dei idylliske småbyane fyllest av glasblåsarar og frilansforfattarar med sikre utsikter for solide farsarvar vert dei lokale fyrstegongsetablerarane pressa inn mot dei større byane der husprisane ligg langt under det halve,» skriv bygdeforskar Bjørn Egil Flø i Bergens Tidende 16.januar i år og frykta spreier seg på bygda. «Dei som er igjen i lokalsamfunnet no, (...) er enten helselause, gamle eller nyrurale som knapt evnar anna enn å lese romanar».
Med skrekk og advarsel blar folk i avisa. Tenk om dei kjem hit, kviskrar dei rundt kjøkkenborda. Ein vågar knapt sei ordet høgt: frilansforfattar. Ikkje nok med at dei har ubrukelege utdanningar, dei kan til og med skvise oss vekk. Personar som verken kan kastrere reinsdyr med tennene, byte motor på ein traktor eller slå inn tryner på naboen med kølle på ein skikkeleg fest. Som berre kan teori, ikkje praksis.
Konsulentar, seier ein og ler godt.
Konsulentar som tek feil av hunden din og ei ku.
Nei, spar oss, seier eg så og tek meg ein pause i flåinga av gampen som sjølvdaua etter å ha forete seg på heimelaga spekesild grilla over eige bål i femten veker og to minutt.
Her skal det gjerast skikkeleg.
Så går ein ut og tenner seg ei pipe. Sigarettar er for pyser frå byen. Her på landet røyker ein silofor.
Og så sukkar ein tung rundt stovebordet av solid gran. Kvar har dei fått utdelt eit skjerefjøl, ein skikkeleg kniv og eit sauelår.
For tenk om dei kjem hit? Driv oss frå hus og heim og pressar oss inn til Bergen. Folk bur så tett og i så skeive gamle bygardar at det er heilt utruleg der inne. Og i Oslo. Det er fullstendig gale. Eg høyrde om ei som hadde studert litteratur i seksti år og så fekk ho ikkje jobb. Nei, vi treng ikkje dei folka. Vi treng ingeniørar.
Og no når prisane på landbrukseigedomar nett hadde stabilisert seg og det endeleg går an for ein ung kjekk mann med tre rifler, traktor og vernestøvlar i fire fargar å få kjøpt seg ein gard, ein gamp på Finn.no og sette opp ei revesaks på kvar haug. No kjem disse frilansforfattarane og kulturfolka og tek frå oss alt.
Nei, gud gi oss styrke, seier dei der dei sit på høyballar i Innovasjon Norge-finansierte turistgarasjar, klør seg i ræva og serverer turistane kokt kuvom med sagflis til middag. Etterpå salar ein opp ein smellfeit fjording, let turistane vagge sakte opp på ein ås, grille ei sjølvdauda kråke og vagge sakte ned att etter å ha dyppa storetåa i eit myrhøl fullt av blodigler.
Utpå kvelden går ein ut på tunet for å slå kvarandre i hovudet med traktorakslingar og danse gamaldans medan ein drikk heimebrent og spelar seljefløyte.
Nei, dei der kulturfolka kan ligge langt unna oss. Vi vil ikkje ha dei her, seier ein når ein etterpå sit nakne i badstua og tørkar vekk blodet med eit saueskinn frå 1878.
Gi meg litt industrisåpe så ein kan få seg ein skikkeleg hårvask, seier ein, set seg i badestampen og løyser skiten med brekkjern frå fotsålane.
Medan Innovasjon Norge oppmuntrar folk som er kreative til å kome ut på bygda, og lokalmiljøa ofte ønsker seg denne typen kompetanse, ser Flø den som ein fare.
Kreative mennesker har ofte lett flyttbare arbeidsplassar og greier seg med ein pc, internettilgang og ein stad å bu. Desse vil «bygdeforskar» Flø advare oss mot, seier ein kar, brettar Bergens Tidende utover bordet og nikkar.
Dei bles opp så mykje glas at ein får ikkje plass til kyr her lenger. Og dei har så mykje romanar at ein ikkje lenger får måka vekk snø frå veiene.
Vendepunkt:
Men bygdeforskar, seier ein kar: Kva gjer dei i grunn?
Drikk kaffe på konferansar. Fortel oss at Florø har identitet som ein kystby. Som om vi ikkje visste det.
Er bygdeforskarar like galne som frilansforfattararar?
Ja, kjem dissa døgeniktane av nokre distriktsforskarar ut på bygda, går det til dunders. Har du forresten hørt om engelsk politikk? Nei, forresten, det tok Marit Aakre Tennø føre seg i eit lesarbrev...
Men vi har Karl Ove Knausgård. Han er frilansforfattar. Har du forresten hørt om ein fast ansett forfattar? Aldri. Og Carl Frode Tiller. Han bur i distriktet, den frekke frilansaren. Trur du han har pressa nokon til Oslo for at han skulle få bu der oppe i trønderland?
Neppe.
Men vi har trass alt bruk for andre ting enn ingeniørar. Kanskje ikkje så dumt å få dei hit likevel, nokre av desse kulturfolka. Ein del av dei tjener faktisk pengar. Dei kan røyke silofor og flå hestar ilag med oss.
Ja, og om Flø kjem kan vi dyppe han i saus og servere han til middag. Bygdeforskarar må no kunne brukast til mat om ikkje anna.
Karakterane i denne posten er intet forsøk på karikering eller parodiering av sunnfjordingar. Det har ingenting med Sogn og Fjordane å gjere og kan vere kvar som helst i distrikts-Norge. Karakterane oppstår i møte mellom fordommar, fri fantasi og ein smule sanning. Eg er lei den latterlige kritikken som ofte blir retta mot kulturfolk.
Anne V, frilansar på bygda, kan partere hjort raskare enn du kan sei bjørn.
Publisert i Bergens Tidende i januar 2011.
«Etter kvart som dei idylliske småbyane fyllest av glasblåsarar og frilansforfattarar med sikre utsikter for solide farsarvar vert dei lokale fyrstegongsetablerarane pressa inn mot dei større byane der husprisane ligg langt under det halve,» skriv bygdeforskar Bjørn Egil Flø i Bergens Tidende 16.januar i år og frykta spreier seg på bygda. «Dei som er igjen i lokalsamfunnet no, (...) er enten helselause, gamle eller nyrurale som knapt evnar anna enn å lese romanar».
Med skrekk og advarsel blar folk i avisa. Tenk om dei kjem hit, kviskrar dei rundt kjøkkenborda. Ein vågar knapt sei ordet høgt: frilansforfattar. Ikkje nok med at dei har ubrukelege utdanningar, dei kan til og med skvise oss vekk. Personar som verken kan kastrere reinsdyr med tennene, byte motor på ein traktor eller slå inn tryner på naboen med kølle på ein skikkeleg fest. Som berre kan teori, ikkje praksis.
Konsulentar, seier ein og ler godt.
Konsulentar som tek feil av hunden din og ei ku.
Nei, spar oss, seier eg så og tek meg ein pause i flåinga av gampen som sjølvdaua etter å ha forete seg på heimelaga spekesild grilla over eige bål i femten veker og to minutt.
Her skal det gjerast skikkeleg.
Så går ein ut og tenner seg ei pipe. Sigarettar er for pyser frå byen. Her på landet røyker ein silofor.
Og så sukkar ein tung rundt stovebordet av solid gran. Kvar har dei fått utdelt eit skjerefjøl, ein skikkeleg kniv og eit sauelår.
For tenk om dei kjem hit? Driv oss frå hus og heim og pressar oss inn til Bergen. Folk bur så tett og i så skeive gamle bygardar at det er heilt utruleg der inne. Og i Oslo. Det er fullstendig gale. Eg høyrde om ei som hadde studert litteratur i seksti år og så fekk ho ikkje jobb. Nei, vi treng ikkje dei folka. Vi treng ingeniørar.
Og no når prisane på landbrukseigedomar nett hadde stabilisert seg og det endeleg går an for ein ung kjekk mann med tre rifler, traktor og vernestøvlar i fire fargar å få kjøpt seg ein gard, ein gamp på Finn.no og sette opp ei revesaks på kvar haug. No kjem disse frilansforfattarane og kulturfolka og tek frå oss alt.
Nei, gud gi oss styrke, seier dei der dei sit på høyballar i Innovasjon Norge-finansierte turistgarasjar, klør seg i ræva og serverer turistane kokt kuvom med sagflis til middag. Etterpå salar ein opp ein smellfeit fjording, let turistane vagge sakte opp på ein ås, grille ei sjølvdauda kråke og vagge sakte ned att etter å ha dyppa storetåa i eit myrhøl fullt av blodigler.
Utpå kvelden går ein ut på tunet for å slå kvarandre i hovudet med traktorakslingar og danse gamaldans medan ein drikk heimebrent og spelar seljefløyte.
Nei, dei der kulturfolka kan ligge langt unna oss. Vi vil ikkje ha dei her, seier ein når ein etterpå sit nakne i badstua og tørkar vekk blodet med eit saueskinn frå 1878.
Gi meg litt industrisåpe så ein kan få seg ein skikkeleg hårvask, seier ein, set seg i badestampen og løyser skiten med brekkjern frå fotsålane.
Medan Innovasjon Norge oppmuntrar folk som er kreative til å kome ut på bygda, og lokalmiljøa ofte ønsker seg denne typen kompetanse, ser Flø den som ein fare.
Kreative mennesker har ofte lett flyttbare arbeidsplassar og greier seg med ein pc, internettilgang og ein stad å bu. Desse vil «bygdeforskar» Flø advare oss mot, seier ein kar, brettar Bergens Tidende utover bordet og nikkar.
Dei bles opp så mykje glas at ein får ikkje plass til kyr her lenger. Og dei har så mykje romanar at ein ikkje lenger får måka vekk snø frå veiene.
Vendepunkt:
Men bygdeforskar, seier ein kar: Kva gjer dei i grunn?
Drikk kaffe på konferansar. Fortel oss at Florø har identitet som ein kystby. Som om vi ikkje visste det.
Er bygdeforskarar like galne som frilansforfattararar?
Ja, kjem dissa døgeniktane av nokre distriktsforskarar ut på bygda, går det til dunders. Har du forresten hørt om engelsk politikk? Nei, forresten, det tok Marit Aakre Tennø føre seg i eit lesarbrev...
Men vi har Karl Ove Knausgård. Han er frilansforfattar. Har du forresten hørt om ein fast ansett forfattar? Aldri. Og Carl Frode Tiller. Han bur i distriktet, den frekke frilansaren. Trur du han har pressa nokon til Oslo for at han skulle få bu der oppe i trønderland?
Neppe.
Men vi har trass alt bruk for andre ting enn ingeniørar. Kanskje ikkje så dumt å få dei hit likevel, nokre av desse kulturfolka. Ein del av dei tjener faktisk pengar. Dei kan røyke silofor og flå hestar ilag med oss.
Ja, og om Flø kjem kan vi dyppe han i saus og servere han til middag. Bygdeforskarar må no kunne brukast til mat om ikkje anna.
Karakterane i denne posten er intet forsøk på karikering eller parodiering av sunnfjordingar. Det har ingenting med Sogn og Fjordane å gjere og kan vere kvar som helst i distrikts-Norge. Karakterane oppstår i møte mellom fordommar, fri fantasi og ein smule sanning. Eg er lei den latterlige kritikken som ofte blir retta mot kulturfolk.
Anne V, frilansar på bygda, kan partere hjort raskare enn du kan sei bjørn.