Aschehoug-forfatter Preben Z M ølle r kom etter nyttår med si skjønnlitterære debutbok Deflora. Boka er ingen typisk norsk debutant, slik eg leser den, og norske debutanter er langt frå alltid interessante (ifølge meg). Denne boka presenterer eit politisk ukorrekt innhald, og blei av Klassekampen omtalt som eit personlig kampskrift og ein kronikkroman (bokmagasinet). Her tipper eg over til å tenke at her sit ein fornærma anmelder og taster, Klassekampen og Morgenbladet blir nemlig kraftig harselert over, særlig i starten av boka. Og sjølv om beskrivingane frå pressemiljøet ikkje er truverdige, får han inn ein del slag under beltestaden for Litteraturhusets korrekte elite. Eg veit hovedpersonen Preben, ein mann på 52, skal vere ein insider i miljøet han omtaler, men dette fell gjennom all den tid miljøbeskrivingane frå dette pressemiljøet ikkje er realistiske. Dette gjer at hovedpersonen heller enn ein insider, framstår som ein som hardt strever for å vere inne men som i praksis

Sigbjørn Mostue “Gravbøygen våkner ”, første bok i serien Alvetegnet. Cappelen Damm, paperback. Er ei av dei barne/ungdomsbøkene som sel aller mest, ifg bokhandlerne. Kom i 4.opplag i 2008, men vart første gong utgitt i 2005. Dette er fantasy. Ein solid miks av gamle norske eventyr og Ringenes Herre. Espen drar på landet i sommarferien og på landet kan som kjent det meste skje. Onkelen hans har begynt å hogge ned gammalskauen like ved garden, men i denne skauen finst det ting som ikkje liker at skauen blir hoggen. Ein dag finn Espen ein nøkkel i skogen, Edelåpne, og det heile begynner å minne meg om norrøn mytologi og sogespel om vikingtida som eg hyppig deltok i då eg var litt mindre enn eg er no. Det som overraska meg litt, eg er ikkje så inne i ungdom/barneboksjangeren, er at boka er såpass spekka med eventyr. Den første Espen møter er ein nisse, den andre eit skrømt på sætra (sæter er jo skikkelig lite kult, eller er sæter kult i litteratur?), og den tredje ein skitt