Idag har Sogn Avis ei sak der dei har intervjua pelsoppdrettar Olav Haugen i Lærdal, ein av oppdrettarane framvist i filmane vi har fått presentert om grovt mishald av pelsdyr siste dagane. Han seier til avisa: "Bileta av sjuke dyr syner ikkje sanninga. Desse dyra var under behandling og er i dag friske, hevdar Molde." Dette er grovt. Dyra vi såg var dyr med gamle skader. I tilfelle dei var under behandling, var behandlinga for seint igangsett. Dessutan vil eg etterlyse dokumentasjon på at dei var under behandling, kva behandling dei fekk og av kven. Det er sjølvsagt billig å påstå at dei var under behandling, men sant er det neppe. Vidare seier Molde: "- Eg må seie at me kjenner oss som hakkekyllingar. Kvifor er det ingen som snakkar om sau som forsvinn på beite, eller kyllingar som knekk vengene på veg til slakting? undrar Haugen, som hevdar at verksemda han driv er heilt i tråd med det regelverket som regulerer pelsdyroppdrett her i landet." Molde ha

Les min kronikk i dagens Aftenposten Ikkje "berre eit dyr" Dette er ikkje dyrevernsekstremisme, men fagleg tung argumentsjon som snart må bli hørt. Om følelsar hos dyr: (for dei som vil benekte at dyr har slike). Det finst mange vitenskaplege def på eksempelvis angst hos dyr. Sjekk feks ut Ian JH Duncan ved Univ of Guelph i Canada. Å ville flykte frå fienden , e r eit eksempel på angst . Eit dyr som ikkje føler angst, ville bli verande og dermed bli spist. Sånn er ein definisjon, eksempelvis. Eit eksempel på pelsdyr med angst, er eit dyr som hoppar rundt i buret. Det prøver å flykte, men kjem seg ikkje lenger enn til burveggen. Altså ser ein at fluktinstinktet er svært sterkt. Ein prøver sjølv om det er ikkje er realiserbart. I hard science kallar ein dette for "primære behov" (feks er det å ville flykte frå ein fiende eit primært behov). Den sekundær følelsen (også omtalt som toutchy-feely av dei som syns det er tullete å sei at dyr har følelsar),