Gå til hovedinnhold

Forby pels og gjer det no! Lytt til fagmiljøas bekymringsmeldingar

Les min kronikk i dagens Aftenposten Ikkje "berre eit dyr"


Dette er ikkje dyrevernsekstremisme, men fagleg tung argumentsjon som snart må bli hørt.


Om følelsar hos dyr: (for dei som vil benekte at dyr har slike).

Det finst mange vitenskaplege def på eksempelvis angst hos dyr. Sjekk feks ut Ian JH Duncan ved Univ of Guelph i Canada. Å ville flykte frå fienden, er eit eksempel på angst. Eit dyr som ikkje føler angst, ville bli verande og dermed bli spist. Sånn er ein definisjon, eksempelvis. Eit eksempel på pelsdyr med angst, er eit dyr som hoppar rundt i buret. Det prøver å flykte, men kjem seg ikkje lenger enn til burveggen. Altså ser ein at fluktinstinktet er svært sterkt. Ein prøver sjølv om det er ikkje er realiserbart.

I hard science kallar ein dette for "primære behov" (feks er det å ville flykte frå ein fiende eit primært behov). Den sekundær følelsen (også omtalt som toutchy-feely av dei som syns det er tullete å sei at dyr har følelsar), kalles for angst. Eit anna eksempel er dette: primært behov: ha behov for mat, sekundær følelse: føle svolt.


Mi kilde på dette er Ian JH Duncan, Univ og Guelph, Canada. Han heldt eit foredrag i høst ved Norges Veterinærhøgskule i anledning Forskningsdagane. 


Vidare snakkka Duncan om at forskarane slit med å definere dyrevelferd. Det er vanskelig å definere. Problemet er blant anna at følelsar er subjektive, og at ein ikkje har direkte vitenskapleg tilgang til desse. Mange meiner også det er føleri å snakke om sekundære følelsar hos dyr.


Vi lever i år 2010, men vi er altså ikkje kome lengre, og folk er ikkje meir oppdatert, enn at dei lurer på om dyr har følelsar. ..


.
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...
Les mer

Faktafeil om eggproduksjon frå Matprat

Matprat påstår at levetid for høner er 70 veker. Dette er ein faktafeil. Deretter blir dei slakta og solgt som høns, skriv matprat. Dette er også ein faktafeil. Dei fleste høner blir gass  ihjel og etterpå brent.  Fakta er at verpehøner i industrielt verpehønshald blir slakta etter 70 veker. I naturen, eller om dei får sjansen, kan høner leve i opp mot ti år. Levetida er altså ganske mykje lenger enn matprats påståtte 70 veker. Slik Matprat framstiller det, kan det oppfattes som at høner blir slakta når deira levetid likevel er slutt. Dette er altså feil. Dei blir slakta lenge, lenge før. Verpehøner i industrielt fjørfehald har fått rugeeigenskapane sine bortavla. Dei kan altså ikkje formeire seg naturleg. Dei må rugast ut i rugemaskin. Høner i naturen ville lagt to tre fire kull med kyllingar per år, med rundt ti kyllingar i kvart. Det er ikkje naturleg for ei høne å verpe kvar dag, men gjennom avl har ein fått fram høner som verp seks egg i veka, og ein avlar...
Les mer

Med døden på jobb. Farlege dyresjukdommar, dramatiske følger.

  I følge FN er 75 prosent av patogenene (virus, bakterier, sopp) som har dukka opp siste tiåret, zoonosar, altså sjukdomar som smittar mellom dyr og menneske. Eg havna som veterinær høsten 2011 oppi det størte miltbrannsutbrotet i Sverige etter andre verdskrig. Miltbrann, eller Anthrax, er ein zoonose, det vil sei ein sjukdom som smittar frå dyr til menneske. Eg trakk på meg verneutstyr og masker, og gjekk inn mellom stinkande kadaver for å leite etter ukoagulert blod og mangel på likstivheit, to av kjenneteikna ved miltbrannsdaude dyr. Aguer og tarm er hakka ut av ravnar, det renn blod. I blodet kan det finnast dødelege sporar. Eg kan sjølv bli sjuk. Det er uhyggelig og kan faktisk vere livsfarleg.  Les om miltbrann i Norge. Under ein sermoni i Roma erklærte FN Rinderpest, eller kvegpest, som offisielt utrydda.   Kvegpest spreidde seg med kveg som vart frakta med militæret og via handel med levande dyr. Den industrielle revolusjonen med oppfinninga a...
Les mer