Eg var ein tur i skogen heime. Eg låg langflat på isdekte bruer og kika ned i vatnet for å sjå kva som var på botnen av den grunne elva, eg kika etter fisk og det var fantastisk stille og rolig. Lufta var krystllklar, det var iskaldt med is på vatna. Då såg eg ein død fisk fastspikra på toppen av ein påle.
Eg bur i ein asfaltjungel i ei gate der folk sloss, drikk og brøler heile natta. Vi er omgitt av utestadar, eg forstår alle dei som vil ha utestadar stengt klokka tolv. Det er rekreasjon som varer i månader å gå sakte turar i skauen, på fjellet og vere den einaste som eksisterar i heile verda.
Det er jammen vakkert her. Det er heilt stille her. Av og til tenker eg at eg er det einste mennesket i denne verda, og at alle andre er kulisser på stader der eg dukkar opp. Som bilder som flakkar forbi deg utanfor eit togvindauge. Av og til, når ein set seg nederst i strandkanten ved eit vatn der få ferdast, trakkar på sandbotn der det er spor etter hjort som har vassa og drukke, og einaste lyden som minner deg om notida, er lyden av sauebjeller, då er ein så nær det perfekte som eg trur eg kan kome. Eller når ein ligg i lyngen og ser opp på himmelen og ser sola gå ned til lyden av fossar og aure som hoppar i vatnet, då skjønar eg kor fantastisk denne verda faktisk er.
vi konsumerar verda rundt oss. Vi konsumerar ressursar, kvarandre, tid, dyr. Vi spikrar døde fiskar på pålar og sparkar hundar. Det er noko rått med den verda vi lever i. Ein råskap som tjener ingen. Denne råskapen i vår moral i forhold til verda vi lever i, ser eg i ein fastspikra fisk som gliser mot meg med det som liknar på hoggtenner på toppen av denne stauren. Staurar er til for å drepe vampyrar, ikkje til for å korsfeste fiskar.
Kven er vi som fiskar opp fiskar som vi spikrar fast på pålar i skogen? Ein liten fisk har blitt til eit fastspikra monster midt i den idylliske naturen, transformert av våre fiskestenger, til ein del av vår spikerproduserende kultur. Vi ler og skålar og et pølse frå Seven Elleven, kastar plastikk og knuser flasker og fyrer for kråkene og tenker at imorgon er atter ein dag der vi kan ture fram som om alt var ei evig reise i legitimt konsum. Det er på tide å stoppe opp.
Eg bur i ein asfaltjungel i ei gate der folk sloss, drikk og brøler heile natta. Vi er omgitt av utestadar, eg forstår alle dei som vil ha utestadar stengt klokka tolv. Det er rekreasjon som varer i månader å gå sakte turar i skauen, på fjellet og vere den einaste som eksisterar i heile verda.
Det er jammen vakkert her. Det er heilt stille her. Av og til tenker eg at eg er det einste mennesket i denne verda, og at alle andre er kulisser på stader der eg dukkar opp. Som bilder som flakkar forbi deg utanfor eit togvindauge. Av og til, når ein set seg nederst i strandkanten ved eit vatn der få ferdast, trakkar på sandbotn der det er spor etter hjort som har vassa og drukke, og einaste lyden som minner deg om notida, er lyden av sauebjeller, då er ein så nær det perfekte som eg trur eg kan kome. Eller når ein ligg i lyngen og ser opp på himmelen og ser sola gå ned til lyden av fossar og aure som hoppar i vatnet, då skjønar eg kor fantastisk denne verda faktisk er.
vi konsumerar verda rundt oss. Vi konsumerar ressursar, kvarandre, tid, dyr. Vi spikrar døde fiskar på pålar og sparkar hundar. Det er noko rått med den verda vi lever i. Ein råskap som tjener ingen. Denne råskapen i vår moral i forhold til verda vi lever i, ser eg i ein fastspikra fisk som gliser mot meg med det som liknar på hoggtenner på toppen av denne stauren. Staurar er til for å drepe vampyrar, ikkje til for å korsfeste fiskar.
Kven er vi som fiskar opp fiskar som vi spikrar fast på pålar i skogen? Ein liten fisk har blitt til eit fastspikra monster midt i den idylliske naturen, transformert av våre fiskestenger, til ein del av vår spikerproduserende kultur. Vi ler og skålar og et pølse frå Seven Elleven, kastar plastikk og knuser flasker og fyrer for kråkene og tenker at imorgon er atter ein dag der vi kan ture fram som om alt var ei evig reise i legitimt konsum. Det er på tide å stoppe opp.