Eg utfordrar Bioforsk til å forklare oss kvifor økolandbruket anbefaler homeopati framfor skulemedisin.

Direktør Bioforsk Økologisk Kristin Sørheim skriv i eit innlegg på Oikos sine nettsider at kjendisblogger (??) Viken har gått ut mot økolandbruk. Sørheim skriv at ho har også registrert en del synsing om at det blir forsøkt alternative behandlingsmetodar i øko husdyrhald (...).

Ein variant av dette lesarbrevet har stått på trykk i Klassekampen 28.april 2011.

Sørheim rullar tomme tønner og det kan sjå ut til at Bioforsk-direktøren ikkje kjenner til regelverket for hald av øko landbruksdyr. Difor skal eg her skyte ned Sørheims tomme tønner bevæpna med økos eige regelverk.

Ein treng ikkje synse for å snakke om homeopati i økolandbruk Det er økolandbrukets eige regelverk vi snakkar om, og det er verkeleg nok. Ein treng ikkje synse når ein veit at veileder B om økologisk produksjon anbefaler alternativ behandling som førstebehandling når dyr i økologiske besetningar blir sjuke. Det held å sitere direkte punkt 4.7:

Sykdomsforebygging og veterinærbehandling: «Naturlige terapeutiske midler og metoder bør vektlegges, og følgende type produkter foretrekkes:

Fytoterapeutiske produkter (feks planteekstrakter (unntatt antibiotika), essenser)

Homeopatiske produkter (feks vegetabilske, animalske eller mineralske stoffer)

Mikronæringsstoffer.

Dersom slike produkter skulle vise seg å være uten effekt i det aktuelle tilfellet, kan det brukes antibiotika eller medisiner av syntetisk opprinnelse under veiledning fra veterinær.»

Det finst ingen dokumentasjon på at desse behandlingsformene verkar på dyr, jamfør Lisbet Hektorens forskning. Derimot finst det dokumentasjon på at bruk av homeopatiske preparat gir same resultat som om ein let vere å behandle.

Mitt poeng er enkelt: ønsker øko å vere truverdig som eit betre alternativ? Då bør det tas eit oppgjer med regelverket. Det er interessant å høyre Sørheims synspunkt sidan ho tydelegvis har ein del. Reglane bidreg til å gi øko eit ufortjent useriøst omdøme.

1.februar 2008 fastsette LMD at lausdriftskravet ikkje gjeld for besetningar under 35 kyr i øko mjølkeproduksjon. Å halde kyr på bås strir mot Oikos politiske plattform på fleire punkt: «I økologisk dyrehold skal produksjonsdyr leve under forhold som fremmer helse og trivsel, så langt som mulig i pakt med deres naturlige atferd».

Sørheim viser til at økokyr på bås har krav om lufting to gongar i veka, men når vi veit at arealkravet på luftearealet for ku er 0,75 m2 per 100 kg kroppsvekt (Debios Veileder B, Liste 6), framstår ikkje lufting som så flott likevel.

Bioforsk økologisk sin direktør støttar valg av homeopatisk behandling framfor skulemedisin. Eller ser det berre slik ut?

Her er nokre utfordringar til direktøren:

Kvifor vil ikkje Sørheim høyre «synsing om at det blir forsøkt alternative behandlingsmetoder» når det openbart er økolandbrukets reglar som anbefaler dette?

Skal vi ikkje ta regelverket på alvor? Kvifor/ kvifor ikkje?

Vil Sørheim vurdere å argumentere for å fjerne desse anbefalingane? Kvifor/ kvifor ikkje?
Kan Sørheim framlegge dokumentasjon som viser at alternativ medisin har effekt på landbruksdyr? Før denne dokumentasjonen foreligg framstår regelverket som useriøst.

Eg utfordrar herved Sørheim og forventar gode, faglige svar med referansar og kilder som vi kan sjekke.

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Les mer

Dødsdrift blant skrivande menneske

Korleis bli eit skrivande menneske: Du er ikkje så spesiell som du trur at du er, og om du ikkje jobbar hardt, kan du hive talentet ditt på båten. (Kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 28.november). Tirsdag (25.november) var det litteraturdebatt på utestaden Blå i Oslo: " Litteratur på Blå har invitert en forfatter, en forelegger og en forfatterskolelærer for å snakke om forskjellige strategier for å bli et skrivende menneske. Går du med en spirende forfatter i magen, bør du få med deg denne kvelden." Vi som av ulike årsaker er interessert i litteratur, møtte opp, og lokalet vart etterkvart smekk fullt. Dagen etter skreiv ei venninne til meg: "Jeg fikk egentlig fullstendig angst da jeg kom på Blå i går. Det er jo akkurat som å se seg selv klonet hundre ganger." Det er ein skummel følelse å sjå seg sjølv sugd inn i den kulturelle undergrunnen, ned i eit miljø som i stor grad kretsar rundt seg sjølv og sin eigen akse, som tilber og dyrkar seg sjølv, men som ogs

Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys

Les mer

Søk i denne bloggen