Eg lurer på kven dei anonyme, som skriver anonymt på nettet, er. Lite gjennomtenkte argumentasjonsrekker som kven som helst kan spa opp med armen i fatle og bind for augene. Er det dei dummaste av dei dumme som skriv anonymt, eller dei feigaste av dei feige? Eller kven er dei anonyme skribentane? Eg veit at mange anonymt driv å meiner ting om ting som eg har skrive, men eg anar ikkje kva dei meiner kort sagt fordi ein gidd ikkje lese anonymt preik. Ein gong posta eg ein kommentar på ei NRK-sak om nynorsksaken til meg og Jung Tjønn, der det var ca 30 kommentarar frå før, dei fleste anonyme, men eg las ingen av kommentarane. Eg berre la inn ein link der til denne bloggen, så kan dei anonyme kranglefantane krangle vidare med seg sjølv. Tipper mange av dei sit og tenker ting som "Hehe, der fekk eg no sagt ho eit sanningas ord", men sanninga er at eg les ikkje ein pøkk av det anonyme fjaset. Vil ein opp og fram i verda, må ein velge kven ein vil lytte til, og eg lyttar ikkje til røkla på nett.
Jævlig fett for oss som er seriøse, at vi slepper til i media under fullt namn. Då kan vi ta diskusjonen vidare på mail og telefon, eller med ukjente som oppsøker deg på byen, som du møter på fjellet eller på kafe. Folk som seier hei, presenterer seg og har veloverveide meiningar samt innsikt i sakene. Eg har blitt kjend med masse nye, interessante folk som er interessert i det same som meg, og ikkje minst: som har peiling. Det opplever eg som svært positivt med å operere under fullt namn.
Det er veldig få av dei som er seriøse skrivande, som gidd lese anonyme debattar. Det finnast jo nok av kvalitetslesestoff. Døgnet har kun 24 timar.
Alle som "har noko dei skulle ha sagt", henvender seg til meg under fullt namn, med det resultat at "sånne som meg" (dvs sånne som bruker fullt namn) får enda meir spalteplass, enda fleire kontaktar inn i "maktas korridorar", kvar no enn desse korridorane befinn seg. Slik ballar det på seg.
Dei som er, eller føler seg makteslause, debatterer anonymt. Det er ein fin måte å forbli makteslaus på.
Jævlig fett for oss som er seriøse, at vi slepper til i media under fullt namn. Då kan vi ta diskusjonen vidare på mail og telefon, eller med ukjente som oppsøker deg på byen, som du møter på fjellet eller på kafe. Folk som seier hei, presenterer seg og har veloverveide meiningar samt innsikt i sakene. Eg har blitt kjend med masse nye, interessante folk som er interessert i det same som meg, og ikkje minst: som har peiling. Det opplever eg som svært positivt med å operere under fullt namn.
Det er veldig få av dei som er seriøse skrivande, som gidd lese anonyme debattar. Det finnast jo nok av kvalitetslesestoff. Døgnet har kun 24 timar.
Alle som "har noko dei skulle ha sagt", henvender seg til meg under fullt namn, med det resultat at "sånne som meg" (dvs sånne som bruker fullt namn) får enda meir spalteplass, enda fleire kontaktar inn i "maktas korridorar", kvar no enn desse korridorane befinn seg. Slik ballar det på seg.
Dei som er, eller føler seg makteslause, debatterer anonymt. Det er ein fin måte å forbli makteslaus på.