Gå til hovedinnhold

yo eksamen, galskap og anna fjas

Om du er sprø nok til å lese denne bloggen, og les denne bloggen opp mot xx antall gongar om dagen slik enkelte ser ut til å gjere, om ein skal sjå på mitt elektroniske søkesystem, kan du iallefall slappe av dei neste to vekene. Eg har tenkt å ta litt eksamen. Ha det kjekt så lenge!

Eg tek meg ein bloggepause. Det er på tide å få avlagt litt eksamener i medisin så eg kan ta meg sommarferie. Og det er på tide for intense lesarar å få tid til litt andre ting, kanksje få seg noko sol på kroppen eller ete ein is. Eg er ein livsnytar, det kan anbefales.

Det er svært når folk sit oppe døgnet rundt og skriver, så eg får dessverre ikkje lese alt av innlegg og debattar, men har bråkete søkere ute;) Dei varsler/varsles, kan du sei.

Når det kjem til nynorskfolk som leser denne bloggen, om de ikkje føler de har fått gode svar, som maalmannen, så er det litt å beklage altså for eg sit med ein kjempestor eksamen og ein del jobbing eg må levere (skriveoppdrag, blant anna frå nynorskmediene), så eg har rett og slett ikkje tid til å svare skikkelig. Eg må ta det igjen seinare. I mellomtida får de ta det litt lugnt. Men eg anbefaler at de høyrer på kva eg har å sei om språket. Eg har dessverre mange med meg. Når de ikkje vil godta våre synspunkt, blir det harselas. Det er nemlig ikkje så lett å ta målfolk på alvor at de avfeier mine meiningar når ein veit kor mange det er som meiner og står for nøyaktig same synspunkt. Dette handlar om røynda. og no er røynda mi eksamen.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...
Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl...
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys...
Les mer