Gå til hovedinnhold

Simone de Beauvoir: Klædt af til skindet

På den dagen Simone de Beauvoir ville ha fylt hundre år, trykte Klassekampen et bilde av ei naken de Beauvoir på framsida. Reaksjonane lot ikkje vente på seg. Feminstar rykka ut og kalte "bildestuntent" for pinlig. Eg kallar meg også feminist, men eg syntes at bildet var nydelig, kort sagt. Sjå bildet her: Information.

"Men kvinder gøres i patriarkatet til passive objekter og har derfor længere vej til at blive til eksistentialismens højt besungne frit vælgende subjekt. " (Information)

Mitt spørsmål er: skal pornoblader og manneblader ha monopol på naken kvinnekropp? Eller naken kropp i det heile tatt? Når skal vi/ folk/ ein del av venstresidas feminister få eit naturlig forhold til kropp? Kropp er trass alt det mest naturlige som finst. Eg blir til tider så dritlei av feminister som messer om at kvinnekroppen er eit objekt så snart det trykkes eit bilete av ein naken kvinnekropp, uansett setting.

Kven er det som gjer kroppen til eit objekt? Den som kaller den for eit, eller ein kvar som ser? Simone de Beauvoir sine tankar kretsa trass alt i stor grad rundt kroppen, kvinners kropp. Det er eit tilbakeslag for feminismen at enkelte feministar rykker ut og meiner at Klassekampen faktisk bør be om unnskyldning for å ha trykka dette bildet på framsida. Kva med å vere litt stolt over å ha ein kvinnekropp, og ikkje berre rase ved hjelp av billige argumenter som at bildebruken er simpel provokasjon, billig salgstriks og objektivisering. Biletet av Simone de Beauvoir er trass alt noko anna enn dei fordummande sexrelaterte bildene som vert trykt i manne- og pornoblader. Biletet er eit estetisk vakkert bilde av ein stor feministisk tenker. Det er ikkje billig objektivisering, men det er tydelig at Klassekampens leserkrets trenger å få eit sånt bilde trykt opp i trynet frå framsida. Det ser på enkelte av reaksjonane dessverre ut til at ein har ein lang vei å gå før ein kan vise bilder av naken kropp i seriøse medier. Naken kropp trenger verken vere porno eller manneblad, men kort sagt berre vakkert. Og naturlig. Eg håper vi kjem dit ein dag.

Dei som raser mot dette bildet, er med på å oppretthalde porno- og mannebladers monopol på naken kropp, og bidreg også til å gi desse publikasjonane monopol på kvinnekroppen. Det likar eg lite.

"Og her er det, at billedet af den nøgne Beauvoir så smukt taler på tværs af tiden. For denne spinkle talje, de velformede baller over de solide cellulitissmykkede lår, højt hævet på kokette tøfler, er jo netop ikke bare et objekt. Det taler alle vor tids mannequinmagre idealbilleder tvært imod, det taler om en krop som subjekt. Og det er måske noget helt andet end et objekt. Eller hvad var det nu, at mændene lærte, af alt det vi lærte, da vi havde tænkt os igennem Beauvoir og forbi hende og ind i en ny tid, hvor rollerne kunne redistribueres?

"Jeg vil også være et seksualobjekt."

Eller 'naughty boy' som Beauvoir sagde til fotografen, men uden at vende sig om."

Sitatet ovanfor er henta frå Information.

---på tampen---

Rags says:

Beauvor was a lady.. av og til var hun naken hun og..

det er ikke bare pornostjerner som er det... og dessuten er det et fint bilde

Anne says:

enig

Rags says:

bare blir så lei av folk som reagerer på absolutt ALT

Rags says:

neste gang trykker dere bilde av henne i full burka...
DA blir det nok bra da...


Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys