Lørdags las eg ein kommentar av journalist Katrine Sele i avisa Firda om tid. Om fullstappa avtalebøker og sjuande sans der ein må leite seg fram til ei ledig luke der ein har tid til å stikke innom naboen på kaffe. Om at tida egentlig berre er det du har her og no, ikkje det du ein gong skal oppnå.
Eg har tenkt mykje på tid sjølv. Eg legger jo merke til at nesten alle lever hektiske liv i ein tettpakka timeplan. Eg liker ikkje tettpakka timeplanar. Eg likar å flyte avstad, lage avtalar når det passar seg og ellers vere plan- og avtalelaus. Greit nok, ein har jobb og studier, men ein treng jo streng tatt ikkje ha fleire avtalar enn akkurat det. Det betyr ikkje at ein er planlaus, men at ein har eit litt meir flytande forhold til tid. Ein har jo alltid hundre planar, men alt til si tid og ikkje alt på ein gong. Det er utrulig kva ein får tid til dersom ein lar vere å stresse. Då kan ein også flyte avstad og møte folk når det passar, drikke kaffe og ellers jobbe om natta om ein får lyst til det. Når ein har fri treng ein jo strengt tatt ikkje stå opp før klokka fire om ettermiddagen. Det er fint med å bu her i kollektivet. Her er det sånne flytere. Som flyter avstad på tida uten fullstappa avtalebok. Det er ganske oaseaktig her på huset.
Mange folk har så fullbooka avtalebok at ein må omtrent søke om tillatelse til å møte dei. For eit stress. Avtalar kvar dag etter jobb og kvar helg og kvar kveld. Eg trur mange er redde for å sitte heime aleine ein kveld, redd for å berre vere seg sjølv, eller er livredde for å gå glipp av noko. Eg kjenner til den der frykta for å gå glipp av noko, men den har vel strengt tatt blitt borte for min del.
Eg ser det jo rundt meg. Folk på min alder som jobber seg ihjel og bruker utrulig mykje tid på å bekymre seg. Eg vekje ha eit sånt liv. Det er trass alt ikkje jobb alt dreier seg om. Ein del ser ut til å legge opp livet sitt rundt det å vere eit slags instrument, eller maskin, som jobber og jobber uten hensyn til seg sjølv og som til slutt meiner at alt dei driver med er kun stress, sjølv om dei i utgangspunktet syns det er rågøy. Det blir vel ein vond sirkel. Ein må stoppe opp av og til. Sette seg ned og tenke litt kanskje. Dra av stad på ferie og tenke: savner eg det eg driver med til vanlig no, eller er det meg likegyldig? Har gjort eit par sånne eksperiment sjølv og da finner ein ut litt av kvart om seg sjølv. Faktisk kanskje uventa ting også. Jøss, eg diggakje den jobben så himla likavel feks.
Konsum av mennesker og tid og ressurser. Konsum av medmennesker, partnere, natur osv. oss sjølv ikkje minst. overforbruk. stress. kva har vi så igjen? nei, eg vil ikkje inn i den kverna. Ein må kunne flate ut innimellom og kutte ut det der jævla avtalekjøret. Kjenner folk i tjueåra som ikkje orker gå ut av huset pga dei jobber døgnet rundt og blir totalt utbrent. Tenk når ein er førti år og ser tilbake og shit, det har berre vore stress. Eg vil ikkje bli ein av dei. Det går fint an å ha både fin jobb og gode karakterer uten å stresse. Ein må berre ta seg til å pause innimellom. Skriv opp "pause" i avtaleboka om den blir for tom.
Eg har tenkt mykje på tid sjølv. Eg legger jo merke til at nesten alle lever hektiske liv i ein tettpakka timeplan. Eg liker ikkje tettpakka timeplanar. Eg likar å flyte avstad, lage avtalar når det passar seg og ellers vere plan- og avtalelaus. Greit nok, ein har jobb og studier, men ein treng jo streng tatt ikkje ha fleire avtalar enn akkurat det. Det betyr ikkje at ein er planlaus, men at ein har eit litt meir flytande forhold til tid. Ein har jo alltid hundre planar, men alt til si tid og ikkje alt på ein gong. Det er utrulig kva ein får tid til dersom ein lar vere å stresse. Då kan ein også flyte avstad og møte folk når det passar, drikke kaffe og ellers jobbe om natta om ein får lyst til det. Når ein har fri treng ein jo strengt tatt ikkje stå opp før klokka fire om ettermiddagen. Det er fint med å bu her i kollektivet. Her er det sånne flytere. Som flyter avstad på tida uten fullstappa avtalebok. Det er ganske oaseaktig her på huset.
Mange folk har så fullbooka avtalebok at ein må omtrent søke om tillatelse til å møte dei. For eit stress. Avtalar kvar dag etter jobb og kvar helg og kvar kveld. Eg trur mange er redde for å sitte heime aleine ein kveld, redd for å berre vere seg sjølv, eller er livredde for å gå glipp av noko. Eg kjenner til den der frykta for å gå glipp av noko, men den har vel strengt tatt blitt borte for min del.
Eg ser det jo rundt meg. Folk på min alder som jobber seg ihjel og bruker utrulig mykje tid på å bekymre seg. Eg vekje ha eit sånt liv. Det er trass alt ikkje jobb alt dreier seg om. Ein del ser ut til å legge opp livet sitt rundt det å vere eit slags instrument, eller maskin, som jobber og jobber uten hensyn til seg sjølv og som til slutt meiner at alt dei driver med er kun stress, sjølv om dei i utgangspunktet syns det er rågøy. Det blir vel ein vond sirkel. Ein må stoppe opp av og til. Sette seg ned og tenke litt kanskje. Dra av stad på ferie og tenke: savner eg det eg driver med til vanlig no, eller er det meg likegyldig? Har gjort eit par sånne eksperiment sjølv og da finner ein ut litt av kvart om seg sjølv. Faktisk kanskje uventa ting også. Jøss, eg diggakje den jobben så himla likavel feks.
Konsum av mennesker og tid og ressurser. Konsum av medmennesker, partnere, natur osv. oss sjølv ikkje minst. overforbruk. stress. kva har vi så igjen? nei, eg vil ikkje inn i den kverna. Ein må kunne flate ut innimellom og kutte ut det der jævla avtalekjøret. Kjenner folk i tjueåra som ikkje orker gå ut av huset pga dei jobber døgnet rundt og blir totalt utbrent. Tenk når ein er førti år og ser tilbake og shit, det har berre vore stress. Eg vil ikkje bli ein av dei. Det går fint an å ha både fin jobb og gode karakterer uten å stresse. Ein må berre ta seg til å pause innimellom. Skriv opp "pause" i avtaleboka om den blir for tom.