Gå til hovedinnhold

Litteratur på Blå

Tirsdag var det Litteratur på Blå med ja, nettopp, litteratur, vin og jodling. Forfattern var ein laidback dud frå Helsinki (Mikko Rimminen) som klarte å trekke det å skrive bøker ned på bakken: Kvifor vart starten på boka di som den blei? Tja, nei, ei bok trenger jo ein start.
Kvifor er det så mange som liker boka di? Nei, det aner eg virkelig ikkje.

Med andre ord ein stor, og deilig, kontrast til høgtsvevande karakterar som Hanne Ørstadvik der du omtrent må halde deg fast i ein stol for å ikkje havne oppe under taket når du lyttar til dei svært abstrakte tilnærmingane til litteraturen og det å skrive. Rimminen preika om å drikke øl og å henge i byen, og gjorde det å skrive til det der er, nemlig eit handverk.

Eg føler at dette spørsmålet er viktig, iallefall når ein skriver sjølv: "Planlegg du karakterane sine handlingar på førehand, slik at du veit kva du skal skrive når du set deg framfor tastane, eller kjem handlinga til deg der og då?" Rimminen svarte omtrent dette: "Det eg planlegg å skrive, funker ikkje. Karakterane mine gjer det dei vil uavhengig av kva eg hadde tenkt, og dei gjer heilt andre ting ofte enn det eg skulle ønske. For eksempel kunne eg godt tenke meg at karakterane i boka hadde ein jobb". Boka han snakkar om er Pussikaljaromaani. Den er oversett til svensk, men ikkje til norsk. Den er muligens på veg snart.


Her er omtalen av arrangemanget, henta frå Litteratur på Blå si heimeside:

Finsk litteratur (Øl, vennskap og terningspill), 11. november kl 19:
Mikko Rimminen (1975-) er en av Finlands mest anerkjente unge forfattere. Han har tidligere skrevet to diktsamlinger og romandebuterte med "Pussikaljaromaani" (2004). "Pussikaljaromaani" er oversatt til flere språk og har solgt nesten 20.000 eksemplarer i hjemlandet. På svensk har boken fått tittelen "Öl, vänskap och tärningsspel". Boken er en humoristisk skildring av tre øldrikkende dagdrivere som i løpet av et døgn i Helsinki møter mange rare folk og hendelser. Rimminen har også utgitt romanen "Pälkky" (2007). På Blå skal han lese fra sin første roman og blir intervjuet av dikter Endre Ruset. Tema for samtalen er Rimminens eget forfatterskap, finsk litteratur og den generelle galskapen som skal til for å holde et forfatterskap levende. Det blir musikk ved Polkabjørn, Norges mest særegne jodler og polkaartist, også kjent som "Der Jodelprinz Aus Skandinavien". Følg med på Litteratur på Blå sitt program framover. Masse bra. Sjekk også ut Tekstbehandlingsprogrammet på Radio Nova, Litteratur på Mono samt Litteraturhuset.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl...

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys...