Gå til hovedinnhold

Eit svingslag mot anonyme suckers der ute i det offentlige rom.

Er Anne Viken ein god skribent, er tema som blir tatt opp (kun i ein setning, men likevel, eg tek tak i det og riv det ut av dimensjoner her på bloggen) under saken på NRK. Funny. Eg rister like masse på hovudet kvar gong folk, utan å ha lese det eg skriv, uttaler seg, i kommentarfeltet, om meg og ikkje om saka. Atter ein gong seier eg som eg sa til NRK: folk er kikkere. Dei er ofte meir interesserte i person enn i sak, og nett difor er personlige bloggar samla på ein bloggportal eit godt grep. Og nei, det har aldri blitt gjort før på vegne av Sogn og Fjordane.

Ei retting til saken på NRK er at eg har fleire treff på min blogg på ei veke, enn Framtidsfylket har besøkande på sine messer på eit år. Har sagt frå til NRK så eg håper dei fikser det.

Men vidare til den lusne kommentarfeltdebatten, (generelt - no snakkar eg ikkje om felta under NRK-saken som faktisk ikkje var det verste, sjølv om det var intetsigande) der alle som ikkje kan å skrive, eller kjem til orde, deltek. Det er ei kjennsgjerning at dei som skriv, ikkje skriv i kommentarfelt, og sjelden gidd lese dei. Kvifor? Fordi nivået er dass.

Kikkeren i oss får dei likevel til å lese min blogg, fleire gonger i veka til og med, sjølv om mitt talent visstnok ikkje står i forhold til mine ambisjonar, står her å lese. (Dei har ikkje innsyn i kulissene, veit eg då straks, og kjenner ikkje bransjen. Men seff, kven er insider i denne skrivebransjen? Ikkje alle. Og godt er det). Men lat meg fortsette. Denne personen, vegard kallar han seg, er likevel innom min blogg fleire gongar i veka. Han er ein kikker. Han lurer på kva er det no ho der dama driver med. Og min blogge er sjølvuhøgtidelig og laidback med uredigerte innlegg, og konkrete meiningar, og lite anna enn ein blogg, for fucks sake, men ranka som ein av Norges beste, you bastards og rævsleikere som ikkje hadde tørt snakke med meg ein gong om de såg meg face to face, og som iallefall ikkje tørr skrive under med fullt navn på alt av spam og intetsigande vas de serverer i det offentlige rom. You suck.

Debattnivået i kommentarfelt under nettsaker er møkk dårlig. Å debattere på nettforumet Origo, er som å bokse i bomull, eller som å skalle hovudet i betong. Altså håplaust. (Sjekk denne debatten. Det er lettare å ete ein heil, fysisk, levande kamel med hud og hår, enn å få til ein konstruktiv dialog, og no meiner eg ikkje joakims innlegg). Du oppnår ein respons som er særs uinteressant. Og det ballar på seg.

Krake søker make. Eg søker folk som vil prate konstruktivt med meg, og som har noko å tilføre. Eg søker ikkje kverrulantar og noksagter som kun er ute etter å sperme meg full av skittpreiket dei ellers serverer rundt middagsbordet, men no i anonym feig nettform.

Og slik er det. Dei som vil og kan går under fulle navn. Desse er dei som har makta. Dei anonyme jamrar og ber seg, og forblir makteslause, nettverkslause, innflytelseslause spammarar av det offentlige rom. You suck, bastards.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys