Han önskte å bli ein europeisk helt, men er ikkje lenger önska i det norske samfunnet. Les Mona Lövlien sin bloggpost "Til deg som planla og drepe datteren min". Han ville gjere sitt navn kjent, men eg har ikkje tenkt å bidra til dette, verken med fotos eller namn. Hans namn vil aldri bli nevnt på min blogg. Den hardaste straffa for gjerningsmannen, gitt hans syke fantasiar om heltestatus og omtale i historiebökene, er å bli glömt og ignorert. Vi kan hugse grusomhetene i hans manifest. Vi kan hugse kva han har gjort og mot kven. Vi kan hugse fölelsen av avsky mot slike handlingar, mot slik ein vonskap, mot slike vrangoppfatningar av samfunnet og verda rundt oss. Det vil ikkje bli mulig å glöyme, men vi kan oversjå mannen bak. Han vil aldri bli ein helt. Han er ein antihelt, ein patetisk person som ikkje var i stand til å kome seg fram i samfunnet på ein normal måte. Der finst ingen unnskyldning, ingen formildande omstendigheter for slike handlingar, for slik vondskap. De

Violence be damned!

... og gode romanar som problematiserer kvinners rolle i Sverige, men ikkje i Norge? Ligg heile forklaringa i at Norge er eit lite land (som også blir brukt som forklaring på at svenske forfattarar ofte er av eit heilt anna kaliber enn norske) eller handlar det om at ein rett og slett har eit meir ambisiöst forhold til litteratur? Dette spekulerer eg i medan eg les meg gjennom ein del dungar med svensk romankunst. Av ypperste klasse sjelden litteratur vil eg trekke fram Helena Henschen: "Hon älskade" og "I skuggan av ett brott". Ikkje oversett til norsk, merkeleg nok, all den tid dette er ei form for komplett litteratur: både sjeldent hög litterär kvalitet, innhald, karakterar og historie med sjeldent kaliber. Eg savner slike böker utgitt i Norge. To be continued.

Guds ord står over Mattilsynet. / Ein må stille strengare krav til hobbydyreeigarar. Denne kommentaren stod på trykk lördag 16.juli 2011 som Signert-artikkel i Klassekampen. Link til artikkelen i PDF. “Meldingene om kritikkverdige forhold for norske kyllinger er blitt så mange at Mattilsynet i år vil inspisere kvar fjerde slaktekyllingprodusent”. Dette skriv Aftenposten. Det er eit bra tiltak, men det er ikkje berre kylling- og pelsprodusentar som treng ein inspeksjon. Vi må utvide horisonten og inspisere dei delar av dyrehaldet som er omgitt av positiv storytelling, ikkje berre det vi frå för av veit er ille fatt. Det er på hög tid å stille strengare krav til dei som held hobbydyr. Det er ein menneskerett å shoppe ein kanin på dyrebutikken, som ein så let sitte einsam i eit bur, lar ungane herje med, gir feil mat så den blir sjuk, för den til slutt stryk med. Utad er du ei god mor eller far, men det er ikkje heile sanninga. Du er også ein dyreplagar. Å halde hest, hund og katt

"Spill. En dam­roman" av Sigrid ­Combüchen : litterätur av sjelden klasse. Den som föredrar raka linjer eller billiga poänger bör visserligen välja något annat. Spill – en damroman kategoriseras nog bäst under den sorts litterära lyx, som inte tillåter något slarv och är högst medveten om sig själv. Les heile omtalen. Otvivelaktigt är Sigrid Combüchen en av samtidens mest avancerade författare – stilistiskt, tekniskt och tematiskt. Det visar hon med ett fantastiskt eftertryck i sin nya roman ”Spill. En damroman”, som är så formfulländad att den lämnar snart sagt all dagens prosa bakom sig. Les heile omtalen. "Spill" är en osedvanligt begåvad och tankeväckande roman, en gripande berättelse om en ung kvinna i 30-talets Sverige och samtidigt en bok om en författare i vår egen tid - den är framför allt oavbrutet fängslande i sin sinnrikhet och skarpsinnighet. Les heile omtalen. Desse omtalene er så gode og treffsikre, at eg treng ikkje föye til så myk

Eit must read i genial fantasi og egenrådig storytelling!

Det nyanserte svaret: Rognliens kunnskapslöyse Jon Rognlien bommer i sin Dagbladet-kommentar lördag: sjukdommar kjem först og fremst ikkje frå fattige land, men frå intensivlandbruket, skriv han. Han kritiserer min signert-artikkel frå Klassekampen 18.juni der eg var kritisk til Kaare M Bilden i si nye bok, Mat er makt. Eg skreiv: "Boka har så og sei droppa alt som omhandlar økologi, medisin og praktiske utfordringar knytt til til dømes smittsame sjukdommar, sjølv om dette høyrer til blant verdas viktigaste praktiske handelshindringar og utfordringar knytt til klima, helse og handel." Spörsmål: kvar finn Rognlien at eg påstår smittsame sjukdommar kjem frå fattige land? Ingen stad. Ingen med kunnskap om feltet ville påstå noko slikt. Det er like upresist som å påstå ta dei fleste dyresjukdommar kjem frå industrilandbruket. Det krev stor kunnskapsmangel for å tolke meg slik Rognlien gjer. På den eine sida: ei rekke sjukdommar som fattige land kjempar mot, har vi også i

Eg var när ved å bli kvalt av ensformigheten i Oslo-media, brukte eg sommarferien på å arbeide som veterinär i Sverige. Denne artikkelen stod på trykk i Bergens Tidende sommaren 2010 som kommentar i lördagsbilaget. Avstanden mellom media og folket er stor. Det heile minnar tidvis om eit svært show. Vi veit jo alle at publikum sit adskilt frå scena. Når showet er over, går dei heim. Det meste ein har sett, vil snart bli gløymt. Slik sat eg ein gong i vår og tenkte på ein röd skinnstol ved respatexbordet i min minimale, sterkt overprisa vintagekåk på Grünerlökka i Oslo. Halve kretsen sat heime og las Knausgård, alle Facebook-debattar dreide seg om Knausgård, alle aviskommentarar dreide seg om Knausgård og eg gjespa meg gjennom spaltane. Det heile minna om ein parodi. Ein vakker dag var det nok. Eg var lei av innesnödde mediefolk viss einaste kilde til idear såg ut til å vere Facebook, og sidan eg tilfeldigvis er utdanna dyrlege sökte eg på förste og beste sommarjobb som kuveterinä

Som enkelte sikkert har merka seg, er eg treg med å oppdatere bloggen no i sommar. Det har seg slik at eg er i vårt vakre naboland Sverige og arbeider som veterinär. Då blir det litt mindre tid til blogging. Dessutan er det finare å vere ute no i kokande sol enn å sitte inn framfor ein pc. Og eg likar betre praktisk arbeid og sosialt liv enn kontorarbeid. Men eg kjem sterkare tilbake. Og så har eg klart meg ca eit par veker utan Facebook, og det kjennes digg. Sosiale medier er greit å ha, men dei kan også bli stressande, og eg merker at eg savner ikkje Facebook eit dugg. Ei heller Twitter. No for tida bur eg på eit stabbur ved ein stor sjö med flott utsikt, gröne marker og fiskevatn. Utan innlagt vatn, utan dusj, men med kran like ved. Utan internett, men med ström. Det er skikkelig digg. Stilt og roleg. Stor hage, kaffe, lokal pils, ei bra bok. Av og til haglar det hagl store som bordtennisballar, og av og til skin sola brennheit. Så drar vi på dans eller på travlöp (nei, ingen gö