Han önskte å bli ein europeisk helt, men er ikkje lenger önska i det norske samfunnet. Les Mona Lövlien sin bloggpost "Til deg som planla og drepe datteren min".
Han ville gjere sitt navn kjent, men eg har ikkje tenkt å bidra til dette, verken med fotos eller namn.
Hans namn vil aldri bli nevnt på min blogg.
Den hardaste straffa for gjerningsmannen, gitt hans syke fantasiar om heltestatus og omtale i historiebökene, er å bli glömt og ignorert. Vi kan hugse grusomhetene i hans manifest. Vi kan hugse kva han har gjort og mot kven. Vi kan hugse fölelsen av avsky mot slike handlingar, mot slik ein vonskap, mot slike vrangoppfatningar av samfunnet og verda rundt oss.
Det vil ikkje bli mulig å glöyme, men vi kan oversjå mannen bak.
Han vil aldri bli ein helt. Han er ein antihelt, ein patetisk person som ikkje var i stand til å kome seg fram i samfunnet på ein normal måte. Der finst ingen unnskyldning, ingen formildande omstendigheter for slike handlingar, for slik vondskap. Det kan kanskje seiast at der finst forklaringa på hans handlingar, men eg vel å sei at det er uforståeleg. Vi må ty til psykologien, ikkje til politikken, for å forklare dette, som så ofte för i verdshistoria. Personlege eigenskapar har også för hatt stor betydning for hendingar og avgjerder. Det må vere eit stort innslag av psykologiske mekanismar, langt frå berre politiske tilstandar, som har drive fram desse handlingane vi no har vore vitne til.
Det er lett å hate i ei slik stund. Det er lett å kjenne på hatet som boblar under overflata og ein får lyst til å kaste noko hardt i veggen. Ein kjenner fortsatt på sjokket. At ein er prega. At sinnstemningen er påverka, at noko har hendt. Ein blir forbanna, får lyst til å grine. Eg tenker, ligg vaken om natta og tenker. Handlingane er ufattelege. Det er vondskap, sa Jens Stoltenberg, og eg er einig. Vondskap, vondskap, vondskap, gjentok han, og der oppsummerte han mykje. Her sat eg trygt på mitt kontor medan ein mann med våpen trampa rundt på eit holetak ute på ei öy og plaffa ned ungdommar som om dei var fuglar. Inne i hola sat andre ungdommar, vettskremde, og höyrde drapsmannen gå medan dei såg lik ramle i vatnet.
Kva gjer ei slik oppleving med eit menneske?
Korleis makta dei å halde ut? Korleis overlevde dei den intense angsten eit menneske må föle i möte med det vanvittige, ulogisk handlande mennesket som ikkje bryr seg om anna ein sine eigne idear, og som aldri vil gi deg ein sjanse til å spele etter normale reglar, som gjekk i dialog ved å ringe opp ungdommane og spörre kvar dei var med våpen i hand, og som henretta skada mennesker som låg på bakken.
På same måte som dialog med drapsmannen på Utöya var umulig, er det umulig å forstå hans handlingar. Og vi treng ikkje forstå dei. Kvifor skal vi? Der finst inga årsak.
Til og med dei han påberopar seg som sine venner i högreekstreme miljö, avviser og tek avstand frå han.
Kan det vere at han oppnår det motsette av det han önsker seg? Istadenfor å bli ein helt blir han ein urörleg, ein kastelaus, ein som ingen vil ha noko med å gjere.
Eit anna spörsmål er dette: er han eit menneske? Eg ser han sit i bilen på veg til höring. Han ser ut som eit menneske, han er blond som meg, men eg föler ingen likhet. Eg föler avsky. Intens avsky. Far hans sa i eit intervju i dagens utgåve av Expressen at han ikkje lenger föler seg som hans far. Det kan eg forstå.
Kva er det som gjer oss til mennesker? Kvifor kallar vi drapsmenn ofte for monster? Er det fordi vi ikkje lenger greier sjå at dei har menneskelege sider?
Men heller enn hat vel eg avsky. Eg avskyr handlingane. Og eg vel ordet "patetisk" om gjerningsmannen bak. Patetisk, tåpeleg. Eg forstår han ikkje og kjem aldri til å gjere det. Og der finst heller inga årsak til at eg, eller vi som folk, skal pröve å forstå. Ein person som er patetisk kan vi ikkje ta på alvor. Den kan vi velge å oversjå.
Han er relevant i den grad at han skal stillast for retten og bli dömt. Utover dette har vi hans etterlevningar i form av eit manifest og to tragiske hendingar. Lat han så forsvinne i skugganes glöymsle. Vi treng ikkje mannen. Vi treng debatten om högreekstreme bevegelsar, innvandring, rasisme, religion, demokrati, frihet, samfunnsutvikling utan vold.
Eller? Er det vår rett å snakke om han og bruke hans namn og bilete så masse vi vil? Fordi vi kan og fordi vi er eit demokrati? Er det vår måte å gjere dette på: omtale og hugse han slik som vi vil. Ikkje som ein helt, men som ein patetisk antihelt. Ein som feila, og som feila grundig og grotesk. Ein vi tek total avstand frå. Eit eksempel som ingen vil assosiserast med.
Kan handlingane hans ha motsatt effekt av å bygge eit heltebilete? Altså bygge eit antiheltbilete?
Eg veit ikkje heilt. Eg kan ikkje nok om högreekstreme miljö. Men eg vil ikkje måtte läre meir om avskyeleg vold utfört av patetiske mistilpassa individ som forklarar sine syke handlingar med politikk. For det verkar som om terror ofte er nettopp dette: psykologien kom för politikken.
Handlingar som vi avskyr, kan vi distansere oss frå.
Derimot kan vi pröve å forstå vårt eige samfunn enda betre, vise at vi vel demokratiet og ikkje-voldelege handlingar som löysing på utfordringar. Vi vel dei vegane som eksisterer, og som er kraftfulle, langt meir kraftfulle for den som önsker å oppnå noko, enn å sprenge ei bombe eller drepe unge menneske.