Debatten om storskala vs småskala landbruk ruller og går. I Norge blir vi fortalt av småskala er best, tryggast, sikrast, best for dyra og så vidare. Men er dette sant? Denne artikkelen er relevant innanfor ein NORDISK kontekst, og gjeld for storfe og sau. Når det gjeld fjørfe er dyrevelferden svært låg uavhengig av skala, med mindre vi snakkar om hobbyhald. Det same gjeld for gris. Eg tek her ikkje føre meg hobbydyrehald, men gardar der "garden er meint å vere eit inntektsgrunnlag". Stor vs liten skala må då også forstås som stor vs liten skala i Norden. Å debattere dette i ein an kontekst, blir lite relevant då klima og regelverd lenger sør er annleis, driftsformer dermed også heilt andre. Nei, seier erfaringar frå felten, og no snakkar eg ikkje berre om eigne erfaringar sjølv om dei tilseier det same: jo større gardar, jo betre er dyrevelferden. KOMPETANSE er eit kriterie som langt overstig SKALA i betydning for om dyrevelferden er god eller ikkje. Altså STOCKMANSH

Eg søkte og kom inn på Aschehougs forfatterskole for nokre år sidan. Ei venninne av meg søkte, og som eit søknadseksperiment sette eg av 15 minutt kvelden før søknadsfristen gjekk ut og skreiv denne teksten. Teksten er skriven til det foto som var lagt ut som oppgåve: ein mann som låg på ein sofa ved sidan av ein liten unge som sat i ein stol. Teksten er fullstendig uredigert. Av over 200 søkarar kom 12 inn. Forfatterskolen, som består av ei vekentleg kveldssamling, får av meg terningkast 2. Ei ubeskrivelig langdryg lærebok som mest av alt var eit kroneksempel på dårleg litteratur. Skvalder og kaffe, langdryge økter og flytting av kjøleskapsmagnetar for liksom å sette fantasien i sving. Gjesp. Men eit sosiologisk studie var det jo definitivt. uten tittel. Min far er stygg. Jeg har aldri likt måten han kler seg på, ikke måten han snakker, ikke lukten av han eller synet av han. Han stinker ikke, og jeg vil ikke si han kler seg direkte stygt. Jeg tror det kommer av

Under ein sermoni i Roma erklærte FN at for andre gong i verdhistoria er ein sjukdom utrydda frå jorda. Rinderpest. Veterinærar står bak utryddinga, og veterinærars rolle i å sikre human helse er sterkt undervurdert i samfunnet. "The long but little-known campaign to conquer rinderpest is a tribute to the skill and bravery of “big animal” veterinarians, who fought the disease in remote and sometimes war-torn areas — across arid stretches of Africa bigger than Europe, in the Arabian desert and on the Mongolian steppes. “The role of veterinarians in protecting society is underappreciated,” said Dr. Juan Lubroth, chief veterinary officer of the Food and Agriculture Organization of the United Nations , at whose headquarters Tuesday’s ceremony is being held. “We do more than just take care of fleas , bathe mascots and vaccinate Pooch.” Les heile saka her. På sikt er FN ein attraktiv arbeidsplass for meg som veterinær. Men først litt praksis ute i den nordiske felte

Eg gratulerer med høstens bokutgivelse og håper boka skaper den merksemd som den bør i ein debatt fastlåst bak myter og virkelighetsfornektelse.

Når ein skal skrive bok, skal ein lage kunst. Det er viktig. Ein skal vere ekstremt opptatt av å skrive og av å skrive bra, og ein skal flikke på ord og setningar og mekke plott og stories, og ein skal ditt og datt og hist og pist og til slutt har ein da altså laga kunst. Ein skal vere dedikert. Så dedikert at ein går frå vettet, krasjar bilen og helst begynner på speed. Det er liksom så kjedelig å vere ein eller anna krøllete forfattar som berre sit og skriv i hettegenser, liksom. Forfattar, bohem, boms, bloggar, poet. Her skal det gå unna minst ein heil kasse Camelar per dag, to dunkar rødvin i timen og tretten liter kaffe per døgn. Og så skal ein gi ut boka, den skal trykkes og nokon skal slakte den, terningkast skal tatoverast over heile kroppen og du skal vinne ein Nobelpris, kanskje to. Etterpå skal ein haug folk skal vere rasande for at du fekk for mange prisar, dei skal trass alt fordelast likt til absolutt alle ellers er det grusomt forferdeleg. Og så skal ein klage over at

Så skal ein leite opp nokon som kan blurbe om ei bok, altså få betalt for å sei noko tøft om boka di som du kan trykke på omslaget. Men kven skal ein velge?? Nokre gir slagsider ein ikkje vil ha. Og kven vil selge sjela si for å sei noko pent om boka? Eg har pirka fram nokre namn og er i ferd med å spørre fleire. Og så skal ein ha testlesarar. Nokre pirkar på komma, andre kan ikkje lese. Lese som i "lese", ikkje som i å kunne sette saman bokstavar til ord. Å finne gode lesarar er ikkje lett. Du merker asap om du har ein god lesar på hand. Har du ein god lesar, er det gull, gull og atter gull verdt. Og så skal ein vite at boka er bra nok til at ein tørr sleppe den ut på markedet. Ein vil liksom ikkje havne mellom dei bøkene ein sjølv meiner eignar seg best som peisved. Og det er ikkje lett å vite. Og så skal ein tenke på lesaren, og ikkje tenke på lesaren, og så skal ein ikkje legge to fingrar mellom men ikkje framstå som ein løk. Og så skal ein gjerne late som om ein er l

Eg er between jobs, og det vil difor vere litt skralt med bloggpostar for augneblinken!