Gå til hovedinnhold

Presseklipp frå debattar i 2007

– Eg skjønar ikkje kvifor fylket absolutt skal marknadsføre seg som om det var ein kostymekoloni frå fortida.


Dette skriv journalist og student Anne Viken frå Bygstad i eit lesarinnlegg i avisa Firda etter å ha sett Sogn og Fjordane sitt bidrag til feiringa av 70-årsdagen til kong Harald. Ho meiner det er på tide å skifte PR-strategi og slakte eit par fjordingmytar.

"Les resten av saka her":http://www.lnk-nytt.no/index.cfm?id=126525

ANNE VIKEN sitt krasse innlegg i Firda måndag om «bunadsmåten» vi marknadsførte fylket vårt på under kongens 70-årsdag, ser ut til å ha skaka mange. Debatten har vore frisk i papiravisa, og på firda.no har det regelrett spruta inn med kommentarar heile veka. «Alle» har ei meining om denne saka, og det gledelege er at det aller meste av det som er blitt skrive av innlegg har vore sakleg. Det illustrerer at Anne Viken har sett fingeren på noko som engasjerer folk.

"les Firdas leiar her:"http://www.firda.no/blog/page/stang?entry=ein_kj%C3%A6rkomen_debatt

Anne Viken fra Bygstad i Sogn og Fjordane tente på alle pluggene da hjemfylket hennes presenterte seg på Kong Haralds 70-års dag med hardingfele, kveding og bunader. 27-åringens kamprop var provoserende nok: Brenn bunadene!

"les kommentaren her":http://www.nationen.no/meninger/kommentar/article2620637.ece

Kritiserer norsk bunadsimage

- Når vi nordmenn skal forstå oss sjølve, blir vi lett veldig fortidsorientert, seier trendanalytikar Gunn-Helen Øye.

Ho skjønnar godt at ungdom frå bygda ikkje nødvendigvis identifiserer seg med bunader og folkemusikk.

Denne veka vart det tydeleg då Anne Viken (27) frå Bygstad i Sogn og Fjordane gjekk krasst ut i eit lesarinnlegg i avisa Firda.
"les saken her":http://www.nationen.no/kultur/article2613741.ece

Den som sterkest målbar kritikken, var Anne Viken, en ung journalist utflyttet fra fylket. ”Eg lurer ofte på kvifor Sogn og Fjordane absolutt skal markedsføre seg som eit fylke som stagnerte ein gong på attenhundretalet”, sier hun i et debattinnlegg i ”Firda”. Hun kritiserer fylket for profileringen utad. Det er alle klisjeene om fylket som gang på gang blir servert. Det er bunader, felespill, fjordhester, fjell og fjord. Det er de nasjonalromantiske tablåer og klisjeer som dyrkes. Hvor er det moderne Sogn og Fjordane, spør Viken. Viken stiller et viktig spørsmål. Som svar får hun et forsvar for bunaden.

Men det er ikke bunader som er saken her. Det er heller ikke det Anne Viken diskuterer.

"les heile innlegget her":http://www.sognavis.no/kronikkar/article3039091.ece

Syn og Segn 2/2007
No er Syn og Segn nummer 2 / 2007 her.

I det nye nummeret av tidsskriftet Syn og Segn er det mykje interessant lesestoff:

Anne Viken: Ein konvertitts bekjennelse
- Kvifor er kvar ein nynorskbrukar som byter til bokmål, liksom eit offer for bokmålsdiktaturet? Eg for min del er eit ”offer” for arkaiske ideal for kva som blir sett på som ”god nynorsk”, skriv Anne Viken.

"les resten av saka her":http://www.synogsegn.no/text.cfm?ID=1-82

Noen nynorskskribenter, deriblant Klassekampens kommentator Anne Viken, mener konvertittene bidrar til å gjøre nynorsken til et unaturlig og konservativt elitemål, fjernt fra dagligspråket – og fjernt fra bokmål.

"les resten av saka her":http://www.nbuforfattere.no/pub/nbu/aktuelt/?aid=536

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Dødsdrift blant skrivande menneske

Korleis bli eit skrivande menneske: Du er ikkje så spesiell som du trur at du er, og om du ikkje jobbar hardt, kan du hive talentet ditt på båten. (Kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 28.november). Tirsdag (25.november) var det litteraturdebatt på utestaden Blå i Oslo: " Litteratur på Blå har invitert en forfatter, en forelegger og en forfatterskolelærer for å snakke om forskjellige strategier for å bli et skrivende menneske. Går du med en spirende forfatter i magen, bør du få med deg denne kvelden." Vi som av ulike årsaker er interessert i litteratur, møtte opp, og lokalet vart etterkvart smekk fullt. Dagen etter skreiv ei venninne til meg: "Jeg fikk egentlig fullstendig angst da jeg kom på Blå i går. Det er jo akkurat som å se seg selv klonet hundre ganger." Det er ein skummel følelse å sjå seg sjølv sugd inn i den kulturelle undergrunnen, ned i eit miljø som i stor grad kretsar rundt seg sjølv og sin eigen akse, som tilber og dyrkar seg sjølv, men som ogs
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer