Vi har alle lest om alle dei som er sjef som ikkje burde ha vore sjef. Sjefar som burde ha vore det dei passer til, nemlig ansatte på gølvet med kun ansvar for seg sjølv.
Det som gjer meg eitrande galen, for å sei det fint og vakkert, er middelmådighet. Middelmådige sjefer feks. No har eg kun hatt ein middelmådig sjef i mitt liv, eller det vil sei eg hadde to på ein gong, og eg er no fridd frå begge, men eg vel likevel å skrive om denne middelmådigheten som oppstår i systemet når dei som sleiker rumpehøl, men som ikkje nødvendigvis sit på anna kompetanse enn rette gener, denne genuine sleikeevnen, og ellers ein absurd evne til å gå i takt og gni seg på sjefens usexy kropp, rykker oppover.
Det er ofte litt plagsomt for oss andre, og som oftest er dei fleste klar over kven som er sparka oppover, eller kven det er som er meir opptatt av å krampeaktig presentere seg med "sjef" og med "ledertitler", og meir opptatt av tittelen enn av å gjere jobben. Eller som prøver å gjere jobben, men som ikkje maktar det. Og ser det?
Folk som aldri vil kunne bli noko om dei ikkje får ein ledertittel? Som ikkje får gitt ut bok, som aldri kjem på trykk på framsida av ei avis, som aldri vil bli anna enn xx som jobba i yy. Då treng ein ein ledertittel å smykke seg med, sjølv om ein kun er middels. Det kan skje i bedrifter der middels blir ansett som bra... ??
- Hei. Eg heiter xx og er sjef for yy, hørte eg denne x-sjefen sei. Da lo eg inni meg og tenkte: her har vi ei sjel som er så higen på å stige gradene, og så opptatt av sin tittel, og så klar over sin egen middelmådighet, at einaste mulighet denne xx har til å i det heile tatt bli noko anna enn ein middelmådig ansatt, er å sleike ræva til sjefen grundig nok til å pådra seg ein mellomledertittel.
Det er ei plage for oss som trives med å ikkje vere sjef, men som liker å kunne gjere ein jobb, og som gjerne skulle ha hatt ein kompetent sjef som var kompetent på det sjefen skal vere kompetent på, og ikkje kun kompetent på genuin rævsleiking og ellers middelmådighet over heile linja. Gi oss gode ledere.
Det som gjer meg eitrande galen, for å sei det fint og vakkert, er middelmådighet. Middelmådige sjefer feks. No har eg kun hatt ein middelmådig sjef i mitt liv, eller det vil sei eg hadde to på ein gong, og eg er no fridd frå begge, men eg vel likevel å skrive om denne middelmådigheten som oppstår i systemet når dei som sleiker rumpehøl, men som ikkje nødvendigvis sit på anna kompetanse enn rette gener, denne genuine sleikeevnen, og ellers ein absurd evne til å gå i takt og gni seg på sjefens usexy kropp, rykker oppover.
Det er ofte litt plagsomt for oss andre, og som oftest er dei fleste klar over kven som er sparka oppover, eller kven det er som er meir opptatt av å krampeaktig presentere seg med "sjef" og med "ledertitler", og meir opptatt av tittelen enn av å gjere jobben. Eller som prøver å gjere jobben, men som ikkje maktar det. Og ser det?
Folk som aldri vil kunne bli noko om dei ikkje får ein ledertittel? Som ikkje får gitt ut bok, som aldri kjem på trykk på framsida av ei avis, som aldri vil bli anna enn xx som jobba i yy. Då treng ein ein ledertittel å smykke seg med, sjølv om ein kun er middels. Det kan skje i bedrifter der middels blir ansett som bra... ??
- Hei. Eg heiter xx og er sjef for yy, hørte eg denne x-sjefen sei. Da lo eg inni meg og tenkte: her har vi ei sjel som er så higen på å stige gradene, og så opptatt av sin tittel, og så klar over sin egen middelmådighet, at einaste mulighet denne xx har til å i det heile tatt bli noko anna enn ein middelmådig ansatt, er å sleike ræva til sjefen grundig nok til å pådra seg ein mellomledertittel.
Det er ei plage for oss som trives med å ikkje vere sjef, men som liker å kunne gjere ein jobb, og som gjerne skulle ha hatt ein kompetent sjef som var kompetent på det sjefen skal vere kompetent på, og ikkje kun kompetent på genuin rævsleiking og ellers middelmådighet over heile linja. Gi oss gode ledere.