No laurdag kunne vi lese i Firda at tre ekskluderte Senterparti-politikarar i Fjaler mottar anonyme truslar, oppringingar, sjikane og blir kalla for fascistar. Her før jul var det Klara Øberg som fekk gjennomgå med truslar og sjikane. Etter lokalvalet vart Håkon Myrvang utsett for rykteflaum frå folk som ikkje ville ha han som ordførar i Naustdal.
Er sjikane blitt ein ny trend i Sogn og Fjordane?
Eg veit ikkje om eg skal le eller grine. Kva slags jungellover og cowboy-retorikk er det som råder grunnen? Sjikane er ein lett metode å gripe til for folk som ikkje er kunnskapsrike nok til å debattere på saklege premissar, eller folk som er for feige til å stå fram med eigne meiningar.
Kunnskap og posisjonar er makt.
Ein del folk sit nødvendigvis på meir kompetanse og fleire verv enn andre. Vi treng desse folka. Vi treng folk som tar ansvar og politiske verv for felles beste. Det er dei som driv verda framover. Og skal verda gå framover, må desse folka få spelerom. Det er så sjølvsagt at ein burde ikkje trenge sei det, men dessverre sit det ein del gubbar og kjerringar å gnålar på tuene sine medan dei ringer inn sjikanar. Desse anonyme feigingane bidrar til å gi fylket eit dårleg omdøme, og dei bidreg til å trekkje verda bakover.
Ytringane eg ramsa opp innleiingsvis gir inntrykket av at takhøgda i Sogn og Fjordane er omtrent like høg som i ein boks for makrell i tomat. Kanskje vi kan kalle fylket for Sjikane og Fordomsfylket.
For dei som sjikanerer set sitt merke på merkevara Sogn og Fjordane. Er her ein kultur som gir aksept for slike ytringar sidan det faktisk verkar å vere såpass utbreidd? I fylket bur det jo ikkje meir enn knapt 100 000 menneske.
Dette innlegget stod på trykk i Firda mandag 5.februar 2008, og blei posta på Firda-bloggen dagen før. Det ligg på Fjordaglimt. Her stiller også Firda spørsmål til panelet av bloggarar: Kvar har respekt og folkeskikk blitt av?