Eg solar meg på altanen kvar dag i dette fantastiske april-veret langt ute på bygda på Vestlandet, nærmare bestemt Bygstad i Sunnfjord. Det er kort sagt fabelaktig. Det passar meg fint å kome meg vekk frå innestengte Oslo-kontor, pc-lys og åpent landskap der telefonane ringer i eitt sett, mobilen piper og ein må lese nettaviser raskare enn lynet for å halde seg oppdatert.
Eg er journalist.
Og den som innbiller seg at dette alltid er eit eksklusivt yrke må tru om att. JOda det er kjempekult og gøy og alt det der, men det er og blir for min del i min noverande jobb ein kontorjobb og eg er litt (DRITT)lei kontorjobbing. Eg har lyst til å bli oppdagelsesreisande, ikkje nødvendigvis Thor Heyerdahl 2, men meir ein utegåande journalist som drar omkring og møter vanlege folk, ikkje berre forskarar, politikarar og andre samfunnstoppar. Sistnevnte er interessante i massevis, ikkje misforstå meg, men av og til savnar eg å møte folk der folk lever, heimelaga kaker med ein kopp kaffe og det å parkere bilen i veikanten for å ta eit bad på vei til intervjuavtale, heller enn å trykke null, få summetone og ta ein intervjuet over telefonen.
Dei intervjua eg har likt best å gjere, har foregått i vasskanten i eit naust med måkar kretsande over hovudet, eller på ein holme langt ute i havgapet på jakt etter oljeklumpar, på ei søppelfylling på Sandane eller under dekk i ein russisk krabbetrålar i Kirkenes. Det er då du føler livet og verda og samfunnet på kroppen. Det er då eg kosar meg aller mest: ute blant folk med notatblokk, kamera og kaffe.
På bjørnejakt i Jostedalen
Eg hugsar eg drog på reportasjereise til Jostedalen i Sogn. Det var bjørn i Jostedalen den sommaren og mange sauer var ihjelrivne. Eg hugsar stemningen låg som eit trykkande lok over den stupbratte dalen der vegen slynga seg oppover. Seint på kvelden åt eg kaker hos eit eldre ektepar høgt oppe i fjella. Dei fortalde om ei bjørnejakt mange tiår tidlegare medan dei heile tida fyllte på med kaker og kaffe. Etterpå klatra eg og to av jegerane, no gamle menn, oppover fjellsidene for å sjå staden der bjørnen fall. Medan sola gjekk ned og fjellsidene vart svarte, fortale dei medan uhygga senka seg. Eg tok masse bilete, minnebrikka mi vart full og batteriet døde. Eg sa ingenting. Vi gjekk ned igjen. Slike opplevingar er det eg som journalist lever for, eg lever ikkje for kontorpulten min. På tide å skaffe seg jobb i lokalavis kanskje? Tja. Eventuelt på tide å gå dokumentar.
Lungebetennelse er ferie
Eg skal begynne å pådra meg lungebetennelse oftare slik at eg får eit par veker fri sånn på vårparten. Slik som no. No snakkar eg ikkje om kjempeharde lungebetennelser der ein ligg strekk ut med feber og kokar i senga fleire veker i strekk medan dampen stiger opp mot taket og stenger for vindauga som må vere lukka grunna fare for at du dør dersom det kjem trekk. Nei eg skal pådra meg snille forsiktige lungebetennelsar, som denne mykoplasma betennelsen eg har no. Den er beint fram ganske koselig selskap i vårveret. Eg føler meg jo heilt frisk sjølv om det er ei veke att av sjukmeldinga. Det er legen som har bestemt det, men utan den fine slimløysande medisinen hadde eg nok brukt ein del meir energi på å hoste enn eg gjer per idag. Så takk og pris for medisin. For all del: får du lungebetennelse, gjer som legen seier: et medisinar, ikkje spring opp bratte bakkar og unngå trekk. Då vert du frisk.
Eg er sitert!
Og om ikkje det er nok at eg har fått ein fin lungeferie på landet (rehabilitering hos mine foreldre), er bloggen min i dag sitert på http://sonitus.org/ , så når dei siterer meg, så siterer eg like godt dei også: "For nye besøkende som lurer på hva Sonitus er for noe, så er vi altså en nettside med en liten redaksjon som leser gjennom en uforskammet stor bunke med blogger flere ganger om dagen, ene og alene for å plukke ut de aller beste postene og presentere link til dem her på sonitus.org."
Eg liker sonitus-konseptet men har dessverre ikkje visst om det før! No veit eg iallefall om det og heretter blir eg nødt til å skrive endå betre bloggpostar for å klare å halde nivået så høgt at eg atter ein gong kan bli sitert.
Eg er journalist.
Og den som innbiller seg at dette alltid er eit eksklusivt yrke må tru om att. JOda det er kjempekult og gøy og alt det der, men det er og blir for min del i min noverande jobb ein kontorjobb og eg er litt (DRITT)lei kontorjobbing. Eg har lyst til å bli oppdagelsesreisande, ikkje nødvendigvis Thor Heyerdahl 2, men meir ein utegåande journalist som drar omkring og møter vanlege folk, ikkje berre forskarar, politikarar og andre samfunnstoppar. Sistnevnte er interessante i massevis, ikkje misforstå meg, men av og til savnar eg å møte folk der folk lever, heimelaga kaker med ein kopp kaffe og det å parkere bilen i veikanten for å ta eit bad på vei til intervjuavtale, heller enn å trykke null, få summetone og ta ein intervjuet over telefonen.
Dei intervjua eg har likt best å gjere, har foregått i vasskanten i eit naust med måkar kretsande over hovudet, eller på ein holme langt ute i havgapet på jakt etter oljeklumpar, på ei søppelfylling på Sandane eller under dekk i ein russisk krabbetrålar i Kirkenes. Det er då du føler livet og verda og samfunnet på kroppen. Det er då eg kosar meg aller mest: ute blant folk med notatblokk, kamera og kaffe.
På bjørnejakt i Jostedalen
Eg hugsar eg drog på reportasjereise til Jostedalen i Sogn. Det var bjørn i Jostedalen den sommaren og mange sauer var ihjelrivne. Eg hugsar stemningen låg som eit trykkande lok over den stupbratte dalen der vegen slynga seg oppover. Seint på kvelden åt eg kaker hos eit eldre ektepar høgt oppe i fjella. Dei fortalde om ei bjørnejakt mange tiår tidlegare medan dei heile tida fyllte på med kaker og kaffe. Etterpå klatra eg og to av jegerane, no gamle menn, oppover fjellsidene for å sjå staden der bjørnen fall. Medan sola gjekk ned og fjellsidene vart svarte, fortale dei medan uhygga senka seg. Eg tok masse bilete, minnebrikka mi vart full og batteriet døde. Eg sa ingenting. Vi gjekk ned igjen. Slike opplevingar er det eg som journalist lever for, eg lever ikkje for kontorpulten min. På tide å skaffe seg jobb i lokalavis kanskje? Tja. Eventuelt på tide å gå dokumentar.
Lungebetennelse er ferie
Eg skal begynne å pådra meg lungebetennelse oftare slik at eg får eit par veker fri sånn på vårparten. Slik som no. No snakkar eg ikkje om kjempeharde lungebetennelser der ein ligg strekk ut med feber og kokar i senga fleire veker i strekk medan dampen stiger opp mot taket og stenger for vindauga som må vere lukka grunna fare for at du dør dersom det kjem trekk. Nei eg skal pådra meg snille forsiktige lungebetennelsar, som denne mykoplasma betennelsen eg har no. Den er beint fram ganske koselig selskap i vårveret. Eg føler meg jo heilt frisk sjølv om det er ei veke att av sjukmeldinga. Det er legen som har bestemt det, men utan den fine slimløysande medisinen hadde eg nok brukt ein del meir energi på å hoste enn eg gjer per idag. Så takk og pris for medisin. For all del: får du lungebetennelse, gjer som legen seier: et medisinar, ikkje spring opp bratte bakkar og unngå trekk. Då vert du frisk.
Eg er sitert!
Og om ikkje det er nok at eg har fått ein fin lungeferie på landet (rehabilitering hos mine foreldre), er bloggen min i dag sitert på http://sonitus.org/ , så når dei siterer meg, så siterer eg like godt dei også: "For nye besøkende som lurer på hva Sonitus er for noe, så er vi altså en nettside med en liten redaksjon som leser gjennom en uforskammet stor bunke med blogger flere ganger om dagen, ene og alene for å plukke ut de aller beste postene og presentere link til dem her på sonitus.org."
Eg liker sonitus-konseptet men har dessverre ikkje visst om det før! No veit eg iallefall om det og heretter blir eg nødt til å skrive endå betre bloggpostar for å klare å halde nivået så høgt at eg atter ein gong kan bli sitert.