kan vi lese på journalisten.no. Årsaka er : – De fleste journalister har tilbrakt tiår med å bli kvitt personligheten sin, nå er de nødt til å finne den igjen. Det er ikke enkelt, mener Tinworth, som selv har blogget siden 2001.
Hm. Kanskje det stemmer. Mange journalistar eg kjenner seier at dei har blitt arbeidere, dvs dei jobber avstad med tekst, mekker saker som så vert pusha på nett eller på papir og så dumpa ut på markedet. Akkurat som om dei baka brød til ein konsument. Da er penger og det å få jobben gjort målet. Men jobben blir jo gjort bra da. Det skal dei ha, sjølv om dei kaller seg arbeidere..
Eg for min del føler at eg har ikkje heilt nådd dette punktet enno. Eg har ikkje begynt å kalle meg sjølv for arbeider. Eg leverer ikkje på samleband. Og har i første omgang personligheten min intakt sjølv om den vel forandrar seg, og kva kan ein sei er avsliping, forandring, og kva kan ein sei at er "fjerning av personlighet?"
Eg tviler vel seriøst på att eg er typen til å dumpe meg sjølv til fordel for fast jobb i ei eller anna fansy blekke. Eg jobber i landets desidert beste avis, og har både personlighet og integriteten i behald. Handler å dumpe personligheten sin om å kaste integriteten på båten? Nei, det håper eg ikkje. Det er det siste ein journalist skal gjere.
Handler det om å bli god på samarbeid? Det er ein gode eigenskap å samarbeide, men å slipe av seg det som er eins eigenart er vel aldri ein spesielt god deal. Eller er det nettopp denne påtvungne avslipinga som gjer at norske medier er dønn like og dønn kjedelige og manglar spreke anslag, og som fører til at journalistar går i flokk, til forskjell for ein del tusen bloggarar.. Tja.
Hm. Kanskje det stemmer. Mange journalistar eg kjenner seier at dei har blitt arbeidere, dvs dei jobber avstad med tekst, mekker saker som så vert pusha på nett eller på papir og så dumpa ut på markedet. Akkurat som om dei baka brød til ein konsument. Da er penger og det å få jobben gjort målet. Men jobben blir jo gjort bra da. Det skal dei ha, sjølv om dei kaller seg arbeidere..
Eg for min del føler at eg har ikkje heilt nådd dette punktet enno. Eg har ikkje begynt å kalle meg sjølv for arbeider. Eg leverer ikkje på samleband. Og har i første omgang personligheten min intakt sjølv om den vel forandrar seg, og kva kan ein sei er avsliping, forandring, og kva kan ein sei at er "fjerning av personlighet?"
Eg tviler vel seriøst på att eg er typen til å dumpe meg sjølv til fordel for fast jobb i ei eller anna fansy blekke. Eg jobber i landets desidert beste avis, og har både personlighet og integriteten i behald. Handler å dumpe personligheten sin om å kaste integriteten på båten? Nei, det håper eg ikkje. Det er det siste ein journalist skal gjere.
Handler det om å bli god på samarbeid? Det er ein gode eigenskap å samarbeide, men å slipe av seg det som er eins eigenart er vel aldri ein spesielt god deal. Eller er det nettopp denne påtvungne avslipinga som gjer at norske medier er dønn like og dønn kjedelige og manglar spreke anslag, og som fører til at journalistar går i flokk, til forskjell for ein del tusen bloggarar.. Tja.