Eg siterer direkte frå Noregs Mållags heimeside: - "Om nokre veker skal Stortinget handsama språkmeldinga ”Mål og meining”. Tor Fuglevik meiner politikarane på same tid bør diskutera ei lovendring som tvingar momsfritekne aviser til å bruka begge målformer. Forslaget er godt og det kjem til rett tid."
Her bruker ein pisk, ikkje gulrot, og tillegg atter ein forbindelse mellom ordet "tvang" og "nynorsk", akkurat som om denne linken ikkje var der frå før. Mange forbind nettopp nynorsken med tvang, så kvifor tvinge nynorsk på enda fleire og skape desto fleire negative assosiasjonar?
Kvifor kan ein ikkje gjere nynorsk til noko kult, ikkje til atter ei tvangssak?
Journalistar bryr seg ikkje om dei kan skrive på nynorsk eller bokmål, skriv Bergens Tidende. Det overraskar overhodet ikkje. Og dei som kan velge mellom nynorsk og bokmål, vel ofte også bokmål.
Å gjere det til ei kampsak å få nynorsk på trykk i VG , Dagbladet og Aftenposten: er det virkelig ei sak å sette ressursane inn på? Blir det for dei store avishusa som det blir for meg å ha ei fluge på leggen? Eg ristar den av og går vidare utan å tenke meir over det.
Er språk det vi bør bry oss med i desse nedgangstider når det enda er snakk om eit vere eller ikkje-vere for papiraviser (sjølv om eg trur dette er overdrivingar, iallefall i første framtid)?
Kven er det Noregs Mållag jobbar for eigentleg? Oss språkbrukarar eller blindt ev eigeninteresse uten å sjå verken til høgre eller venstre for å sjekke ut kva språklege interesser folk faktisk har?
Jobbar dei for alle dei som gir blanke i nynorsk og skriv fullt av skrivefeil? På vegne av den kuriøse forfattarstanden som likar nynorsk? På vegne av alle journalistane i dei store avisene som ikkje bryr seg det fnugg om språk så lenge dei har jobb? Kven er målgruppa? Journalistane i lokalavisene som alt skriv på nynorsk?
Eg spør i det vide og det breie, men har lite svar å kome med.
Vil ha nynorskbiskop, skriv Noregs Mållag. Dette seier vel litt om kvar fokuset ligg.
Det ligg på det uvesentlege.
Her bruker ein pisk, ikkje gulrot, og tillegg atter ein forbindelse mellom ordet "tvang" og "nynorsk", akkurat som om denne linken ikkje var der frå før. Mange forbind nettopp nynorsken med tvang, så kvifor tvinge nynorsk på enda fleire og skape desto fleire negative assosiasjonar?
Kvifor kan ein ikkje gjere nynorsk til noko kult, ikkje til atter ei tvangssak?
Journalistar bryr seg ikkje om dei kan skrive på nynorsk eller bokmål, skriv Bergens Tidende. Det overraskar overhodet ikkje. Og dei som kan velge mellom nynorsk og bokmål, vel ofte også bokmål.
Å gjere det til ei kampsak å få nynorsk på trykk i VG , Dagbladet og Aftenposten: er det virkelig ei sak å sette ressursane inn på? Blir det for dei store avishusa som det blir for meg å ha ei fluge på leggen? Eg ristar den av og går vidare utan å tenke meir over det.
Er språk det vi bør bry oss med i desse nedgangstider når det enda er snakk om eit vere eller ikkje-vere for papiraviser (sjølv om eg trur dette er overdrivingar, iallefall i første framtid)?
Kven er det Noregs Mållag jobbar for eigentleg? Oss språkbrukarar eller blindt ev eigeninteresse uten å sjå verken til høgre eller venstre for å sjekke ut kva språklege interesser folk faktisk har?
Jobbar dei for alle dei som gir blanke i nynorsk og skriv fullt av skrivefeil? På vegne av den kuriøse forfattarstanden som likar nynorsk? På vegne av alle journalistane i dei store avisene som ikkje bryr seg det fnugg om språk så lenge dei har jobb? Kven er målgruppa? Journalistane i lokalavisene som alt skriv på nynorsk?
Eg spør i det vide og det breie, men har lite svar å kome med.
Vil ha nynorskbiskop, skriv Noregs Mållag. Dette seier vel litt om kvar fokuset ligg.
Det ligg på det uvesentlege.