Eg fann på Sognebloggen denne artige kommentaren om damer i Sogn og Fjordane, skriven av Georg Arnestad. Eg gleder meg nesten til eg blir seksti år, like gamal som Arnestad, og har eit større overblikk. Av og til, når du er under tretti - kanskje det kjem seg når ein blir over tretti - føles det som om ein såvidt når opp over bordkanten kva oversikt over verden/ maten på bordet, angår.
Eg føler av og til utstrekt frustrasjon over at eg ikkje forstår meir enn eg forstår, men eg gjer da mitt beste for å skjønne mest mulig. Og eg føler at det kjem seg, men på same tid. Eg har så mange ting eg vil ha sagt, men som eg ikkje klarer å sei fordi eg ikkje kan nok eller ikkje har nok tid til å sette meg inn i det godt nok, eller fordi eit eller anna.
Men det kjem seg. I mellomtida får ein satse på å bli klokare, dag for dag. Eg gjer mitt beste, eller kanskje ikkje alltid, men det kjem seg uansett.
Og så synest eg det er bra at Georg Arnestad kaller meg talentfull, men han rangerer iallefall to over meg på lista. Det er greit nok altså, men eg vil sjølvsagt gjerne bli fylkets beste skribent. Litt ambisjonar må ein trass alt ha skal ein kome nokon veg, så får ein heller innsjå det om ein ikkje kjem i mål, men da har ein i det minste gjort eit hederlig forsøk. Her kan eg ærlig innrømme at eit par av mine skriverier i Firdas spalte Arena var dårlig handverk, lite gjennomarbeida. Det skuldast, som eg har klaga meg over til venner og kjente, at eg ikkje likar å skrive på kommando. Eg må ha noko eg vil sei, og av og til har ein rett og slett ikkje noko ein ønsker å skrive ei heilside i avisa om. Eventuelt har eg gjort for dårlig research og resultatet blei deretter. Ikkje bra. Så no driver eg innser at eg må klare å skrive kommentarar på kommando, ikkje berre bloggar.
Så no har eg da altså kommentarplass i Dag og Tid framover våren, og har lagt ein ny strategi for korleis bli betre, levere betre, prestere betre, for no må det jobbast. Det går ikkje an dette her, å ikkje levere optimalt, tenker eg, men så er det også vanskelig å levere heilt perfekt også. Eg får det aldri til. Det er ein del folk som er ganske perfeksjonister, men dei er også veldig forutsigbare, og eg tilhøyrer definitivt ikkje denne flinkisgjengen. Det må eg også forhalde meg til. Eg er eit kreativt surrehode som omtrent må løftes etter nakken for å holde orden på noko som helst.
Dette er ein analyse av seg sjølv, meg sjølv, mine tankar. Egoistisk. Interessant? Tja, kanskje sidan eg faktisk da deltar i samfunnsdebatten. Kanskje ikkje fordi det er så jævla personlig. Uansett vil eg tru fleire tenker som meg.
Det ligg mykje trening og hardt arbeid i åra som kjem om ein skal bli virkelig god. Dei som Arnestad hadde sett øvst på lista er no litt eldre enn meg da, så dei har eit godt fortrinn, og både Katrine Sele og Eli Bjørhusdal er sant å seie rågode til å skrive. Eg elskar Sele si bok Herifrå, den er fantastisk, og eg må ærlig innrømme, sjølv om Bjørhusdal kalla meg eit eller anna rart på bloggen sin og la til at eg kom frå noksagtkommunen Gaular, så har ho ein rasande godt skriven blogg. Eg har lese heile og lagt ned stridsøksa. Mulig eg er i ferd med å bli eldre og klokare. Jammen fint. Eg liker utviklinga. Kvifor krangle og bråke når ein kan la seg inspirere.
Og no tek eg eit byks frå Arnestad og damene til samtidslitteraturen. Det som er litt deprimerande, sett med mine store blå auger, er at norsk samtidslitteratur er uinteressant. Mange skrivende mennesker skriver kun for å skrive. Ja, greit nok, dei må jo ha lov. Enkelte et for å ete sjølv om dei ikkje er svoltne, og andre igjen spelar fotball kun for gøy, ikkje for å bli proff, men når du skriv, er du ein som formidlar og set ord på ting og potensielt kan delta i det offentlege ordskiftet. Er det ikkje då greit å ha noko ein vil med det ein gjer? Som når ein er skribent, at ein har noko ein vil sei som er viktig. Når ein da okkuperer fast spalteplass så og så ofte, må ein også ha noko å levere sidan ein vel å bruke denne spalteplassen. Så eg får vel berre prøve å bli enda klokare da, så offentligheten får noko ut av at eg går berserk med tastatur. Noko anna ville vore urimelig.
Eg føler av og til utstrekt frustrasjon over at eg ikkje forstår meir enn eg forstår, men eg gjer da mitt beste for å skjønne mest mulig. Og eg føler at det kjem seg, men på same tid. Eg har så mange ting eg vil ha sagt, men som eg ikkje klarer å sei fordi eg ikkje kan nok eller ikkje har nok tid til å sette meg inn i det godt nok, eller fordi eit eller anna.
Men det kjem seg. I mellomtida får ein satse på å bli klokare, dag for dag. Eg gjer mitt beste, eller kanskje ikkje alltid, men det kjem seg uansett.
Og så synest eg det er bra at Georg Arnestad kaller meg talentfull, men han rangerer iallefall to over meg på lista. Det er greit nok altså, men eg vil sjølvsagt gjerne bli fylkets beste skribent. Litt ambisjonar må ein trass alt ha skal ein kome nokon veg, så får ein heller innsjå det om ein ikkje kjem i mål, men da har ein i det minste gjort eit hederlig forsøk. Her kan eg ærlig innrømme at eit par av mine skriverier i Firdas spalte Arena var dårlig handverk, lite gjennomarbeida. Det skuldast, som eg har klaga meg over til venner og kjente, at eg ikkje likar å skrive på kommando. Eg må ha noko eg vil sei, og av og til har ein rett og slett ikkje noko ein ønsker å skrive ei heilside i avisa om. Eventuelt har eg gjort for dårlig research og resultatet blei deretter. Ikkje bra. Så no driver eg innser at eg må klare å skrive kommentarar på kommando, ikkje berre bloggar.
Så no har eg da altså kommentarplass i Dag og Tid framover våren, og har lagt ein ny strategi for korleis bli betre, levere betre, prestere betre, for no må det jobbast. Det går ikkje an dette her, å ikkje levere optimalt, tenker eg, men så er det også vanskelig å levere heilt perfekt også. Eg får det aldri til. Det er ein del folk som er ganske perfeksjonister, men dei er også veldig forutsigbare, og eg tilhøyrer definitivt ikkje denne flinkisgjengen. Det må eg også forhalde meg til. Eg er eit kreativt surrehode som omtrent må løftes etter nakken for å holde orden på noko som helst.
Dette er ein analyse av seg sjølv, meg sjølv, mine tankar. Egoistisk. Interessant? Tja, kanskje sidan eg faktisk da deltar i samfunnsdebatten. Kanskje ikkje fordi det er så jævla personlig. Uansett vil eg tru fleire tenker som meg.
Det ligg mykje trening og hardt arbeid i åra som kjem om ein skal bli virkelig god. Dei som Arnestad hadde sett øvst på lista er no litt eldre enn meg da, så dei har eit godt fortrinn, og både Katrine Sele og Eli Bjørhusdal er sant å seie rågode til å skrive. Eg elskar Sele si bok Herifrå, den er fantastisk, og eg må ærlig innrømme, sjølv om Bjørhusdal kalla meg eit eller anna rart på bloggen sin og la til at eg kom frå noksagtkommunen Gaular, så har ho ein rasande godt skriven blogg. Eg har lese heile og lagt ned stridsøksa. Mulig eg er i ferd med å bli eldre og klokare. Jammen fint. Eg liker utviklinga. Kvifor krangle og bråke når ein kan la seg inspirere.
Og no tek eg eit byks frå Arnestad og damene til samtidslitteraturen. Det som er litt deprimerande, sett med mine store blå auger, er at norsk samtidslitteratur er uinteressant. Mange skrivende mennesker skriver kun for å skrive. Ja, greit nok, dei må jo ha lov. Enkelte et for å ete sjølv om dei ikkje er svoltne, og andre igjen spelar fotball kun for gøy, ikkje for å bli proff, men når du skriv, er du ein som formidlar og set ord på ting og potensielt kan delta i det offentlege ordskiftet. Er det ikkje då greit å ha noko ein vil med det ein gjer? Som når ein er skribent, at ein har noko ein vil sei som er viktig. Når ein da okkuperer fast spalteplass så og så ofte, må ein også ha noko å levere sidan ein vel å bruke denne spalteplassen. Så eg får vel berre prøve å bli enda klokare da, så offentligheten får noko ut av at eg går berserk med tastatur. Noko anna ville vore urimelig.