(Denne kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 30.januar 2009).
19.desember landar eg i Hyderabad i India. Hyderabad, også omtalt som Cyberabad, ligg i delstaten Andhra Pradesh og husar Microsofts største campus utanfor USA samt tre Taj Mahal hotell. Dei ser alle ut som store slott. Dette er det andre India, seier admiral L. Ramdas, tidlegare sjef for den indiske marinen, der vi står i rulletrappa opp til tredje etasje i Prasads IMAX Theater, verdas største 3D kino. Det første India i denne samanheng, er India utanfor luksusen, og utanfor storbyen der spesielle økonomiske soner som skal gi auka eksport, auka inntekter og større global makt, sakte gneg i seg beiteland og landsbyar der ein bonde tek livet av seg kvart 22.minutt.
Dansegalla og sjølvmord
Likevel. Det er ikkje få spaltemeter som går med til å mimre over det andre Indias minner om gamle dagars dansegalla i Taj Mahal, og til å fortelle om alle dei nye sikringstiltaka i forbindelse med gjenopninga av hotellet. Nokre spaltemeter går også med til å fortelle om alle som tar sjølvmord på grunn av finanskrisa, på grunn av ein forelska mann som ikkje vil gi seg med tilnærmingane sine, på grunn av forbod mot å gifte seg med sin utkåra, eller påbod om å gifte seg med sine foreldres utkåra.Ei sak fortel om ein gut som drap ei jente på bestialsk vis etter at ho hadde avviste hans infanticide sjekketriks, og The New Indian Express skriv på leiarplass at altfor mange menn veks opp med alvorlig feilaktige idear om kva kjærleik går ut på, og med liten respekt for ei kvinnes verdigheit og rett til å velge.
Syre og kjærleik
Alt dette blei skrive i etterkant av syreangrepet på den 22 år gamle ingeniørstudenten Swapnika i Warangal i Andhra Pradesh. Ho vart angripen på veg heim frå college av ein forelska gut ho hadde vore eigenrådig nok til å avvise. Den avvisninga tålte han ikkje. Han måtte ta hevn. Men etter syreangrepet tok politiet saka i eigne hender og drap dei tre gjerningsmennene. Faren til den eine fekk hjarteåtak, faren til den andre meinte dei fortjente døden. Swapnika smilte der ho låg då dei fortalde henne om drapa, men sopp hadde spreidd seg til hjernen hennar og tida var i ferd med å renne ut. Indiske aviser sparer ikkje på detaljane, og heile landet heldt pusten. 31. desember forlot ho livet.
Les ein boka Sangati av den kastelause Dalit-kvinna Bama, utgitt på engelsk av Oxford University Press i 2008, begynner ein å skjøne kva slags samfunn det er mange av desse kvinnene lever i. Mann slår kone, slår søster, slår dotter, slår mor i ein evig sirkel der slave er slave av slave. Du er ikkje galen eller sjuk på sinnet om du skjer nasen av kona di. Du har berre tatt til deg det samfunnet lærer deg, nemleg at du er ikkje mann om du ikkje bankar kona di, vart eg fortalt.
Mannleg terrorisme
Bilen vert stoppa, bagasjerommet opna og ein scanner stukken inn før vi får køyre inn i parkeringshuset, ned i kjellaren under salane i Prasads IMAX Theater. Ved hovudinngangen er det kroppsvisitering for kvinner og scannerport for menn. Mi misnøye med terrorovervaking og argument som at overvakinga begrensar individets utfaldelse, fall uansett ikkje i god jord verken her eller der, men om ein ikkje samarbeider veit eg ikkje kva som skjer. Kanskje eg ikkje får gå på kino.Men etter fleire kveldar i samtale med dei indiske kvinnene, slutta eg med mine smålege irritasjonar over den for meg fjerne og uverkelege terrortrusselen. Eg hadde møtt nokon som levde med ein terror som verken var fjern eller uverkeleg. Terrortrusselen desse kvinnene står ovanfor kvar dag, er ikkje fjern. Den forsvinn ikkje ved auka vakthald rundt Taj Mahal. Den er i deira eige hus. Terroren er ein mann.