All undervisning er kunst, skriv lærer og psykologistudent Cecilie Benneche på lesarbrevplass i Aftenposten idag (8.feb 1009). Hennar reaksjon er svar på kronikken av Svein Tore Marthinsen i same avis, der Marthinsen skriv at seminarundervisningen bør innta ei nøkkelrolle ved universiteta. Min umiddelbare reaksjon var at denne kronikken var både svært naiv og tufta på smale eigne erfaringar som seminarleder. Seminarundervisninga slik den er per i dag, er iallefall ikkje på SV-fakultetet anna enn reine sorgen på mange av faga.
Eg reagerte som Benneche då eg las kronikken. Ho skriv: "Jeg har imidlertid vært på så mange dårlig ledede seminarer at jeg finner det viktig å si noe om dette". Eg er heilt einig. Mi, og mange andre si erfaring med DEI OBLIGATORISKE seminara ved Universitetet i Oslo (eg har ein bachelor i Internasjonale studier), er at dei held eit så lågt fagleg nivå at det er kort sagt bortkasta tid. Mykje tid går med på å gi informasjon om korleis seminara skal leggast opp, og mas og bla bla, og så er det å gå gjennom ein haug middelmådige oppgaver som studentane har lirt av seg for å få seminaret godkjent.
Så sit ein der da, og har lyst til å lære, men må bruke tida si på middelmådige oppgaver og seminarledarar som ikkje har peiling på faget sitt, som gjerne kan mindre enn deg sjølv og som i tillegg manglar det minste fnugg av pedagogisk innsikt. Det er frustrerande når du som student faktisk er der for å lære, og når du har eit tett program. Mi løysing på problemet har vore å skrive oppgaver, gjere det ein må og så stikke. Kanskje ein feig taktikk, men å lide seg gjennom time etter time med retting av alt frå skrivefeil til forkortelsar av navn, er eit sant mareritt, og kva oppnår ein med det? Lite eller ingenting.
Men nåde skal gå for rett. Eg har hatt to gode seminar i mitt liv som student ved UiO, og det var i dei to faga INTER1000 og INTER3090, innføringsemnet og avslutningsemnet på bachelorgraden i Internasjonale studier. På begge faga var Benjamin deCarvalho frå NUPI seminarleiar. Han er veldig flink til å engasjere og lære frå seg. Når ein har ein dyktig underviser, er seminarundervisninga genial. Ein kan sitte i mindre grupper og prate og høyre på innspel og få konkret kunnskap, ikkje berre kaste vekk tida på ein seminarleiar som heilt tydelig ikkje har breiddekunnskap og innsikt nok til å leie universitetsstudentar.
Eit minimumskrav til seminarundervisningen burde vere at ein klarer å skaffe kvalifiserte lærekrefter.
Eg reagerte som Benneche då eg las kronikken. Ho skriv: "Jeg har imidlertid vært på så mange dårlig ledede seminarer at jeg finner det viktig å si noe om dette". Eg er heilt einig. Mi, og mange andre si erfaring med DEI OBLIGATORISKE seminara ved Universitetet i Oslo (eg har ein bachelor i Internasjonale studier), er at dei held eit så lågt fagleg nivå at det er kort sagt bortkasta tid. Mykje tid går med på å gi informasjon om korleis seminara skal leggast opp, og mas og bla bla, og så er det å gå gjennom ein haug middelmådige oppgaver som studentane har lirt av seg for å få seminaret godkjent.
Så sit ein der da, og har lyst til å lære, men må bruke tida si på middelmådige oppgaver og seminarledarar som ikkje har peiling på faget sitt, som gjerne kan mindre enn deg sjølv og som i tillegg manglar det minste fnugg av pedagogisk innsikt. Det er frustrerande når du som student faktisk er der for å lære, og når du har eit tett program. Mi løysing på problemet har vore å skrive oppgaver, gjere det ein må og så stikke. Kanskje ein feig taktikk, men å lide seg gjennom time etter time med retting av alt frå skrivefeil til forkortelsar av navn, er eit sant mareritt, og kva oppnår ein med det? Lite eller ingenting.
Men nåde skal gå for rett. Eg har hatt to gode seminar i mitt liv som student ved UiO, og det var i dei to faga INTER1000 og INTER3090, innføringsemnet og avslutningsemnet på bachelorgraden i Internasjonale studier. På begge faga var Benjamin deCarvalho frå NUPI seminarleiar. Han er veldig flink til å engasjere og lære frå seg. Når ein har ein dyktig underviser, er seminarundervisninga genial. Ein kan sitte i mindre grupper og prate og høyre på innspel og få konkret kunnskap, ikkje berre kaste vekk tida på ein seminarleiar som heilt tydelig ikkje har breiddekunnskap og innsikt nok til å leie universitetsstudentar.
Eit minimumskrav til seminarundervisningen burde vere at ein klarer å skaffe kvalifiserte lærekrefter.