Eg elskar å reise med trikk, men trikken elskar ikkje alltid meg. Av og til er trikken veldig sein, og eg rekk ikkje t-banen, og av og til er det straumbrot og snø, og eg ryk uklar med trikken kavande i snø og mørke på veg i ein eller anna retning der trikken ikkje har samarbeidstilbod for øyeblikket.
Men idag venta trikken på meg. Den køyrde litt framover frå stoppet på Birkelunden, så stansa den og opna døra så eg kunne gå på.
Takk, gentleman, sa eg til trikkeføraren.
Dette var sjelden vare frå ein trikk. Vanlegvis køyrer dei berre avstad.
Når du sit på t-banen eller trikken, er du under huda på Oslo. Det er då du virkelig i byen, i blodet, føler deg urban. Eg er ein svoren trikk og t-baneelskar, og hadde det ikkje vore for at ein av og til har litt dårleg tid, kunne dei gjerne vore forsinka heile tida for min del.
Eg hatar stress og mas. Vår tid er smekk full av begge deler, og av og til vurderer eg å ta ei tidsmaskin. Då tek eg gjerne trikken. Trikken er full av folk og lukter og lydar, og så knirkar den og krenger seg, lys blinkar og den kan til og med tute om den blir sinna. Av og til sit den fast i snøen eller kjem seg ikkje forbi den breie bakparten på ein bil som stikk ut i trikkesporet. Då står folk tett i tett i midtgangen og ventar på ei redning, ringer kjærestane sine og seier at dei kjem for seint heim frå jobben eller går ut for å prøve og løfte vekk bilbeistet. Eg sit som regel berre rolig og les i avisa. Eg liker ikkje å løfte bilar, og er ikkje typen som begynner å diskutere i midtgangen. Eg sit berre der og lurer på kvifor folk parkerer i sporet, heilt passiv, utan å bevege meg.
Men idag venta trikken på meg. Den køyrde litt framover frå stoppet på Birkelunden, så stansa den og opna døra så eg kunne gå på.
Takk, gentleman, sa eg til trikkeføraren.
Dette var sjelden vare frå ein trikk. Vanlegvis køyrer dei berre avstad.
Når du sit på t-banen eller trikken, er du under huda på Oslo. Det er då du virkelig i byen, i blodet, føler deg urban. Eg er ein svoren trikk og t-baneelskar, og hadde det ikkje vore for at ein av og til har litt dårleg tid, kunne dei gjerne vore forsinka heile tida for min del.
Eg hatar stress og mas. Vår tid er smekk full av begge deler, og av og til vurderer eg å ta ei tidsmaskin. Då tek eg gjerne trikken. Trikken er full av folk og lukter og lydar, og så knirkar den og krenger seg, lys blinkar og den kan til og med tute om den blir sinna. Av og til sit den fast i snøen eller kjem seg ikkje forbi den breie bakparten på ein bil som stikk ut i trikkesporet. Då står folk tett i tett i midtgangen og ventar på ei redning, ringer kjærestane sine og seier at dei kjem for seint heim frå jobben eller går ut for å prøve og løfte vekk bilbeistet. Eg sit som regel berre rolig og les i avisa. Eg liker ikkje å løfte bilar, og er ikkje typen som begynner å diskutere i midtgangen. Eg sit berre der og lurer på kvifor folk parkerer i sporet, heilt passiv, utan å bevege meg.