Klassekampen er ute med det relanserte bokmagasinet. I første utgave skriv Karin Sveen under overskrifta "Litterær livsstil" om at "Den litterære kulturen har et strøk av puritanisme".
"En ny litterær livsstil skal være etablert, med skriveskoler og koffeinfri kaffe. Selskapelighet avsluttes tidlig på kvelden fordi forfatterne vil hjem og sove, slik at neste dag ikke tar skade av rangling og tullprat, (...) Hun spør: hvorfor går dagens forfattere heller på gym enn på bar? Hvorfor er så mange av dagens forfattere så hardworking? Ja, si det. Svaret kan være at samtidens litterære kultur har fått et anstrøk av puritanisme, sier J. Robert Lennon, professor i creative writing på Cornell University (...)."
Han forklarer det med at det har blitt vanskeligare for ein forfattar å tjene til livsopphald, og at mange må ta ekstrajobbar for å klare seg. Dette er ikkje lett å forene med uorganisert fritid og improviserte pausar. (Dette ser mørkt ut for meg).
Litteratur har kort sagt blitt eit marked, og ja det er ikkje noko nytt eller uventa poeng. Litteratur er bissniss og det første ein stakkar må klare, er å skrive nok sider til at boka blir omfatta av innkjøpsordninga. Det vil sei magiske 48 sider. Greit nok, 48 sider er kanskje ikkje allverda men det er eit økonomisk krav at du skal tjene penger, din skriveslamp. Du må bringe bissniss til forlaget ditt!
Og ver ikkje rar. Oppfør deg og ikkje smadr imaget ditt med å vere ein slabbedask, tenker eg. Ein må framstå som edruelig (?), høflig (den skal eg klare), samt uskandaløs. Ok, det siste kan eg greie. Lat vere å sloss på fest eller flyg på sjefen, skriv gjerne i avisa men bli ikkje identifisert med Frp eller andre antiintellektuelle ting. identifiser deg med høgkultur? Tja, jau. Eg balanserer fint på linja her med mine spissinnretta utsagn.
Uansett, høgkultur har blitt ein subkultur, blir det slått fast i same bokmagasin, og akkurat det trenger ein ikkje lese Klassekampen for å vite om. Men av og til tenker eg at denne subkulturen er altomfattande, over alt, omgir meg på alle kantar. Sikkert fordi ein lever i bobla her i Oslo, og kaffe på Litteraturhuset er like normalt som å slenge innom Aschehoug ein tirsdagskveld. Men i den store sammenhengen, i det store bildet, er ikkje dette daglegdags livsstil for den gjengse nordmann. Seff. Ikkje alle kan skrive. Det ville blitt heilt krise om alle sat og skreiv.
Vi har alle våre nisjer, nokon køyrer trailer og andre er legar, men på same tid: er det meir utskjelt å tilhøyre subkulturen ein kallar høgkultur? Tja, muligens. Kanskje fordi det krever mykje av deg, og fordi folk i Norge tradisjonelt har vore skeptiske til elitar. Vi kan snakke om ein kulturell elite, og er det patetisk? Tja, nei, neppe. Den er jo der.
Og den kulturelle eliten trimmar og går Birkebeinaren. Det gjer også finanseliten, samt ein skokk med andre folk, men nikkersadelen/ kondisjaget/ Birkebeinermerket er også i ferd med å innta skrivestanden, kan det sjå ut til. Så om ein skal bli forfatter, kan ein like godt også bli nikkersadel/ Birkebeiner-adel, slutte å bruke dagane på å skrive på brune pubar akkompanjert av rockemusikk og øl, men lese inn manus på tape medan ein joggar i skauen. Tanken er edel, men eg fryktar det kan bli ein beinhard overgang på trass av at eg har fortid både som fjellklatrar og hestetrenar og trenar både i marka og på helsestudio: Birken ser for meg ut som eit jævlig helvete, og skal eg delta der skal eg ha med meg privatbil med kakaomaskin og eiga seng.
Det får bli på sikt. Når eg blir førti. Då skal eg i tillegg kjøpe meg nikkers. I år har eg ikkje lyst. Eg har nok med å skrive dei 48 sidene.
"En ny litterær livsstil skal være etablert, med skriveskoler og koffeinfri kaffe. Selskapelighet avsluttes tidlig på kvelden fordi forfatterne vil hjem og sove, slik at neste dag ikke tar skade av rangling og tullprat, (...) Hun spør: hvorfor går dagens forfattere heller på gym enn på bar? Hvorfor er så mange av dagens forfattere så hardworking? Ja, si det. Svaret kan være at samtidens litterære kultur har fått et anstrøk av puritanisme, sier J. Robert Lennon, professor i creative writing på Cornell University (...)."
Han forklarer det med at det har blitt vanskeligare for ein forfattar å tjene til livsopphald, og at mange må ta ekstrajobbar for å klare seg. Dette er ikkje lett å forene med uorganisert fritid og improviserte pausar. (Dette ser mørkt ut for meg).
Litteratur har kort sagt blitt eit marked, og ja det er ikkje noko nytt eller uventa poeng. Litteratur er bissniss og det første ein stakkar må klare, er å skrive nok sider til at boka blir omfatta av innkjøpsordninga. Det vil sei magiske 48 sider. Greit nok, 48 sider er kanskje ikkje allverda men det er eit økonomisk krav at du skal tjene penger, din skriveslamp. Du må bringe bissniss til forlaget ditt!
Og ver ikkje rar. Oppfør deg og ikkje smadr imaget ditt med å vere ein slabbedask, tenker eg. Ein må framstå som edruelig (?), høflig (den skal eg klare), samt uskandaløs. Ok, det siste kan eg greie. Lat vere å sloss på fest eller flyg på sjefen, skriv gjerne i avisa men bli ikkje identifisert med Frp eller andre antiintellektuelle ting. identifiser deg med høgkultur? Tja, jau. Eg balanserer fint på linja her med mine spissinnretta utsagn.
Uansett, høgkultur har blitt ein subkultur, blir det slått fast i same bokmagasin, og akkurat det trenger ein ikkje lese Klassekampen for å vite om. Men av og til tenker eg at denne subkulturen er altomfattande, over alt, omgir meg på alle kantar. Sikkert fordi ein lever i bobla her i Oslo, og kaffe på Litteraturhuset er like normalt som å slenge innom Aschehoug ein tirsdagskveld. Men i den store sammenhengen, i det store bildet, er ikkje dette daglegdags livsstil for den gjengse nordmann. Seff. Ikkje alle kan skrive. Det ville blitt heilt krise om alle sat og skreiv.
Vi har alle våre nisjer, nokon køyrer trailer og andre er legar, men på same tid: er det meir utskjelt å tilhøyre subkulturen ein kallar høgkultur? Tja, muligens. Kanskje fordi det krever mykje av deg, og fordi folk i Norge tradisjonelt har vore skeptiske til elitar. Vi kan snakke om ein kulturell elite, og er det patetisk? Tja, nei, neppe. Den er jo der.
Og den kulturelle eliten trimmar og går Birkebeinaren. Det gjer også finanseliten, samt ein skokk med andre folk, men nikkersadelen/ kondisjaget/ Birkebeinermerket er også i ferd med å innta skrivestanden, kan det sjå ut til. Så om ein skal bli forfatter, kan ein like godt også bli nikkersadel/ Birkebeiner-adel, slutte å bruke dagane på å skrive på brune pubar akkompanjert av rockemusikk og øl, men lese inn manus på tape medan ein joggar i skauen. Tanken er edel, men eg fryktar det kan bli ein beinhard overgang på trass av at eg har fortid både som fjellklatrar og hestetrenar og trenar både i marka og på helsestudio: Birken ser for meg ut som eit jævlig helvete, og skal eg delta der skal eg ha med meg privatbil med kakaomaskin og eiga seng.
Det får bli på sikt. Når eg blir førti. Då skal eg i tillegg kjøpe meg nikkers. I år har eg ikkje lyst. Eg har nok med å skrive dei 48 sidene.