Gå til hovedinnhold

The devil does not wear Prada

På flyplassen i Hyderabad kjøpte eg ein dunge superbillige DVD-ar, blant anna Sex and the City - the Movie. Og den har eg sett i kveld. Eg får berre lyst til å springe ut i byen og shoppe vilt og ukontroller, kaste alle kleda mine og springe avstad på eit treningssenter jo før jo heller for å ta av ti kilo, eller femten. Litt usikker på om det ville blitt pent?? Men det må nok til!

Men istaden sit ein på kafe på asfaltløkka og drikke kaffe og stapper i seg is i den steikande sola til ein blir svidd og rød, trekker rundt på tunge sekkar og må drive å slite og jobbe og skrive. Kvar er fashion week? Kvar er fashion weeeeeek, og no snakkar eg ikkje om fashion week i Oslo, Oslo er ein liten søledam, eg snakker fashion week i New York.

No må det bli slutt på å kjøpe den aller aller største isen som går an å få tak i, som er typisk meg, eller drikke så mange kopper kaffe som ein overhodet kan klare å få ned, som også er typisk meg, gjerne med sukkerbiter i, eller feste natta lang til neste dag, som ikkje er så typisk meg lenger heldigvis, om ein tenker på svarte ringer under augene og sånne rynketing. Nok søvn er det første ein må tenke på. Så rikelig med salat. Men eg liker ikkje salat!! Dette med salat kan ergo bli eit problem. Eg tvangset nok epler som det er, eit i veka maks, har aldri likt frukt..

Ok. Salaten dropper eg, is må ein kunne ete. Dessuten er eg veldig flink til å trene. Eg trener og trener og springer og springer og løfter og herjer og sykler og svetter og sliter mange dagar i veka. Men det var alle desse Prada-veskene. Dei blir det vanskelig å få kjøpt inn i første omgang, med mindre ein skal begynne å jobbe den tida ein helst vil trene. Og skal ein ha Prada vil ein ergo gå opp i vekt. Det blir ein balansegang her: Prada eller trening? Eg velger trening i første omgang, men den jakka.. Eg må ha meg ei ny skinnjakke. Den gamle er ikkje fin nok.. hmm... The devil wears Prada, Anne wears Helly Hansen sekk. Det siste er ikkje bra.. Dessuten har eg juletreband i Helly Hansen-sekken. Det er ikkje pent. Det er heller ikkje pent at eg har hmm hengt opp gardinene mine med navnelapper frå diverse konferanser, dvs med nåla bakpå navnelappen. Det er beint fram utrendy. For ikkje å snakke om sofaen som eg fann i ein bakgard. Dette går ikkje lenger. Eg innser det. Livet som boms må ta slutt. Ut med alle vintage stoler og lamper og alt, eller hmm denne lampen min er verdt tusenvis av kroner på retrosjappene her på løkka. Og dei stolane.. hm ja rødt skinn, verdt ei lita formue. Anyone? Bytte mot Prada?

Åkkesom. Skrukorkrødvin.. Den må ut. Det går ikkje lenger.. men den er det i det minste ikkje eg som ha kjøpt sjølv. Den fekk eg for å sitte i eit debattpanel her om dagen. Debattpanel ja. hm.. det er mulig eg må begynne å ta ti tusen kroner for å sitte i eit panel. Jo høgare timelønn jo fleire Prada-vesker.. hmmm Christian Dior.. Ein debatt, ei Prada-veske? Tja.. men da er det mulig eg ikkje får sitte i eit einaste panel. Ein skal trass ikkje prise seg ut av markedet. Og om eg begynte å trakke rundt i Prada titt og ofte ville eg vel også få imageproblemer. Dette går ikkje opp. Reknestykket går ikkje opp.

Eg må tenke litt på det. Kva eg skal gjere. I mellomtida trener eg. Eg er i det minste ikkje ein millimeter over størrelse 38.. Eller, det er kanskje for svært? 36 er idealet. Hehe.. Ikkje rart ein ikkje blir gift. Anyone? Helly Hansen and some love? (Har ingen love handles å tilby men er ein jævel til å drikke rødvin og ete kake. Dessuten har eg hmmm ei ganske stor smykkesamling av ekte perler. Alle mine perler er ekte).

The devil wears Prada
Anne does not wear Prada
Anne is not an evil person

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys