"The scientific evidence is quite clear about the environmental dangers of continuing to focus on the values and goals so prominent in today’s hyperkinetic, consumeristic, profit-driven culture. A growing body of research shows that the more people value money, image, status, and personal achievement, the less they care about other living species and the less likely they are to recycle, to turn off lights in unused rooms, and to walk or bicycle to work."
Sitatet er henta frå World Watch Institute-artikkelen Shifting Values in Response to Climate Change.
Påstanden er at jo mindre folk jobbar, jo lykkeligare og meir fornøgde er dei, og jo mindre konsumerer dei. Jo mindre opptatt dei er av penger, jo meir opptatt av egenutvikling er dei og jo mindre konsumerar dei. Og jo færre timar jobbar dei per veke.
Dette høyrest egentlig ganske fint ut. Eg for min del føler eg lever eit heseblesande fryktelig travelt liv der ein springer frå møte til debatt til jobb til praksis til epost til leilighet og vasker kler og kåken når ein ein sjelden gong har tid. Det er bissi living on the edge in urban Oslo. Men eg både jobber masse og tjener lite, så her er ein dissonans i retorikken.
Tjene lite penger er noko dritt. Ein skriver ikkje inn store summar med mindre ein er fast ansatt i ei trashavis av tabloid kaliber, og det har eg ikkje lyst til. Altså må ein inn på dei andre trange vegar, men det eg innbiller meg, er at desse trange vegane omsider kan vide seg ut. Eg aner lys i tunnellen. Sidan eg var liten har eg hatt lyst til å bli forfattar. Eg har lese dokumentarar, reiseskildringar, National Geographic og Times, og tenkt at hmm dette er gøy. Dette vil eg også gjere ein dag. Så har eg lese Doris Lessing, Allen Ginsberg, Jens Bjørneboe, og tenkt at dette vil eg gjere ein dag. Altså: eg vil bli forfatter, veldig gjerne. Men det har inga hast. Livet kjem nok til å vare ei stund til. Eg trur ikkje eg skal dø imorgon, og ein har trass alt hatt nok å ta seg til om ein ikkje skal skrive ei bok i tillegg.
Thor Heyerdahl er ein fasinerande fyr. Grønn var jorden på den syvende dag, skriver han. Og så har vi Arne Næss, økologisk filosof som alle politikere i dagens klimaverden bør lese og lære av. Tenk å leve eit slikt liv. Tenk å tenke så store tanker. Det er så fasinerande. Når ein les slikt, tenker eg at ein må jammen legge lista høgt når ein sjølv skal skrive. Alt er jo skrive før. Dei store tankane er tenkt. Ein må tenke store tankar i si eiga tid. Denne tida har trass alt aldri eksistert før, og alt som skjer, skjer i ein kontekst. Alt som tenkes, tenkes i ein kontekst. Ingenting skjer i vakuum. Ergo kan dei store tankene tenkes igjen og igjen av nye hovud, uten at dei nødvendigvis gjentar seg, fordi kontekst er annleis.
Her vil eg gjerne sitere Jonas Gahr Støre frå eit intervju gjort av Torbjørn Røe Isaksen: "Jeg tror ikke at samfunnet utvikler seg av harmoni, men av motsetninger og menneskers virketrang." Resten av intervjuet er også bra. No skal eg lese desto meir bra greier. Gjerne utenlandsk som det heiter. Eller bokmagasinet til Klassekampen som kjem imorgon. Det kan eg anbefale alle. God kveld.
Sitatet er henta frå World Watch Institute-artikkelen Shifting Values in Response to Climate Change.
Påstanden er at jo mindre folk jobbar, jo lykkeligare og meir fornøgde er dei, og jo mindre konsumerer dei. Jo mindre opptatt dei er av penger, jo meir opptatt av egenutvikling er dei og jo mindre konsumerar dei. Og jo færre timar jobbar dei per veke.
Dette høyrest egentlig ganske fint ut. Eg for min del føler eg lever eit heseblesande fryktelig travelt liv der ein springer frå møte til debatt til jobb til praksis til epost til leilighet og vasker kler og kåken når ein ein sjelden gong har tid. Det er bissi living on the edge in urban Oslo. Men eg både jobber masse og tjener lite, så her er ein dissonans i retorikken.
Tjene lite penger er noko dritt. Ein skriver ikkje inn store summar med mindre ein er fast ansatt i ei trashavis av tabloid kaliber, og det har eg ikkje lyst til. Altså må ein inn på dei andre trange vegar, men det eg innbiller meg, er at desse trange vegane omsider kan vide seg ut. Eg aner lys i tunnellen. Sidan eg var liten har eg hatt lyst til å bli forfattar. Eg har lese dokumentarar, reiseskildringar, National Geographic og Times, og tenkt at hmm dette er gøy. Dette vil eg også gjere ein dag. Så har eg lese Doris Lessing, Allen Ginsberg, Jens Bjørneboe, og tenkt at dette vil eg gjere ein dag. Altså: eg vil bli forfatter, veldig gjerne. Men det har inga hast. Livet kjem nok til å vare ei stund til. Eg trur ikkje eg skal dø imorgon, og ein har trass alt hatt nok å ta seg til om ein ikkje skal skrive ei bok i tillegg.
Thor Heyerdahl er ein fasinerande fyr. Grønn var jorden på den syvende dag, skriver han. Og så har vi Arne Næss, økologisk filosof som alle politikere i dagens klimaverden bør lese og lære av. Tenk å leve eit slikt liv. Tenk å tenke så store tanker. Det er så fasinerande. Når ein les slikt, tenker eg at ein må jammen legge lista høgt når ein sjølv skal skrive. Alt er jo skrive før. Dei store tankane er tenkt. Ein må tenke store tankar i si eiga tid. Denne tida har trass alt aldri eksistert før, og alt som skjer, skjer i ein kontekst. Alt som tenkes, tenkes i ein kontekst. Ingenting skjer i vakuum. Ergo kan dei store tankene tenkes igjen og igjen av nye hovud, uten at dei nødvendigvis gjentar seg, fordi kontekst er annleis.
Her vil eg gjerne sitere Jonas Gahr Støre frå eit intervju gjort av Torbjørn Røe Isaksen: "Jeg tror ikke at samfunnet utvikler seg av harmoni, men av motsetninger og menneskers virketrang." Resten av intervjuet er også bra. No skal eg lese desto meir bra greier. Gjerne utenlandsk som det heiter. Eller bokmagasinet til Klassekampen som kjem imorgon. Det kan eg anbefale alle. God kveld.