Her om dagen blei eg ganske dårlig og drog avstad til legevakta. Av hensyn til lesarane av denne skjøre bloggen, skal eg ikkje legge ut om kva som var årsaka til at eg vart så innihælvete dårlig, men lat oss sei at eg åt noko eg ikkje tålte. Vi sjekka inn, meldte oss og forklarte problemet. Det gjekk ca fem timar og eg slapp ikkje inn. Til slutt drog eg heim igjen og eg har fortsatt blåmerker og vondt i låret etter å ha sove på benken på legevakta i fem timar. FEM TIMAR!
Eg har opplevd dette før også. At ein må vente fire fem timar på legevakta, og til og med blir beden om å gå heim og kome att neste dag. Eksempelvis med fryktelig øreverk. Kva slags helsetilbud er det vi har her i Oslo? Rett og slett elendig. Vi kjenner vel alle ein eller anna som har dødd etter å ha blitt avvist på legevakta. Bør det ikkje ringe eit par bjeller for dei som liksom passar på helsa vår? Dersom eg no hadde strøke med mens eg sov på benken på legevakta, hadde det vore ganske absurd. Det gjorde eg heldigvis ikkje, men hør her.
Ein gong smalt eg på sykkel. Det var ein varm dag i juni for to år sidan. Eg gjekk over styret og landa bokstavlig talt på knokane og tennene. Tennene blei filt ned på asfalten i god fart, og eg fekk sykkelen i skallen. Ikkje uventa gjekk eg i sjokk, satt på gata med tennene i fanget og blodet som spruta. I munnen kjente eg hol, spissar og tannrusk på tunga. Folk kom springande og kjørte meg til legevakta. Der tok dei røntgen, pussa alle såra mine med tannkost og sa at eg måtte kome meg til tannlegen. Det var seint på dagen etter arbeidstid, og eg stod på gata med ein lapp full av telefonnummer til tannlegar i Oslo. Sola steikte, kjolen min var innklint med blod og fjeset såg ut som ei kjøtkake. Eg hadde ikkje fått noko å ete, og var tørst og elendig. Heldigvis hadde eg med meg ein kompis. Han begynte å ringe rundt. Vi stod ute på gata på Grønland og ringte til alle tannlegane i tur og orden. Dei var stengt, hadde ikkje tid til å ta inn ein akuttpasient etc. Til slutt fekk vi napp og drog i taxi til ein tannlege på Majorstua. Det heile endte bra. Tannlegen var ein flink fyr, forsikringsselskapet mitt dekka alle utgifter og eg har per idag ein heil del strøkne porselenstenner, men fortsatt spør eg meg kva slags helsevesen og kva slags ansvar dette helsevesenet har som kan sende ein skamslått pasient ut på gata for å skaffe seg ein tannlege sjølv. Og som ikkje slepp deg inn etter fem timar på ein knallhard benk i eit iskaldt rom når du viser symptomer som ei kva nettlege-side seier at må sjåast på av lege omgåande ettersom det kan vere svært alvorlig.
Har ikkje legar eit rettsmedisinsk regelverk å forhalde seg til? Har dei ingen krav til å sikre vår helse? På meg virker det som om vi mennesker har eit langt svakare rettsvern enn dyr. Ein dyrlege som ikkje henviser, tar pasienten inn umiddelbart eller undervurderer ein situasjon bør ha ei rimelig heavy ansvarsforsikring. Legar derimot, treng ikkje vise ansvar. Eg får minde og mindre respekt for helsevesenet. Det er deira eiga skuld.
Eg har opplevd dette før også. At ein må vente fire fem timar på legevakta, og til og med blir beden om å gå heim og kome att neste dag. Eksempelvis med fryktelig øreverk. Kva slags helsetilbud er det vi har her i Oslo? Rett og slett elendig. Vi kjenner vel alle ein eller anna som har dødd etter å ha blitt avvist på legevakta. Bør det ikkje ringe eit par bjeller for dei som liksom passar på helsa vår? Dersom eg no hadde strøke med mens eg sov på benken på legevakta, hadde det vore ganske absurd. Det gjorde eg heldigvis ikkje, men hør her.
Ein gong smalt eg på sykkel. Det var ein varm dag i juni for to år sidan. Eg gjekk over styret og landa bokstavlig talt på knokane og tennene. Tennene blei filt ned på asfalten i god fart, og eg fekk sykkelen i skallen. Ikkje uventa gjekk eg i sjokk, satt på gata med tennene i fanget og blodet som spruta. I munnen kjente eg hol, spissar og tannrusk på tunga. Folk kom springande og kjørte meg til legevakta. Der tok dei røntgen, pussa alle såra mine med tannkost og sa at eg måtte kome meg til tannlegen. Det var seint på dagen etter arbeidstid, og eg stod på gata med ein lapp full av telefonnummer til tannlegar i Oslo. Sola steikte, kjolen min var innklint med blod og fjeset såg ut som ei kjøtkake. Eg hadde ikkje fått noko å ete, og var tørst og elendig. Heldigvis hadde eg med meg ein kompis. Han begynte å ringe rundt. Vi stod ute på gata på Grønland og ringte til alle tannlegane i tur og orden. Dei var stengt, hadde ikkje tid til å ta inn ein akuttpasient etc. Til slutt fekk vi napp og drog i taxi til ein tannlege på Majorstua. Det heile endte bra. Tannlegen var ein flink fyr, forsikringsselskapet mitt dekka alle utgifter og eg har per idag ein heil del strøkne porselenstenner, men fortsatt spør eg meg kva slags helsevesen og kva slags ansvar dette helsevesenet har som kan sende ein skamslått pasient ut på gata for å skaffe seg ein tannlege sjølv. Og som ikkje slepp deg inn etter fem timar på ein knallhard benk i eit iskaldt rom når du viser symptomer som ei kva nettlege-side seier at må sjåast på av lege omgåande ettersom det kan vere svært alvorlig.
Har ikkje legar eit rettsmedisinsk regelverk å forhalde seg til? Har dei ingen krav til å sikre vår helse? På meg virker det som om vi mennesker har eit langt svakare rettsvern enn dyr. Ein dyrlege som ikkje henviser, tar pasienten inn umiddelbart eller undervurderer ein situasjon bør ha ei rimelig heavy ansvarsforsikring. Legar derimot, treng ikkje vise ansvar. Eg får minde og mindre respekt for helsevesenet. Det er deira eiga skuld.