Gå til hovedinnhold

Når sensor er ein gal, gal kontorist med firkanta briller og rødt hår

Eg var så gudsjammerlig heldig å avlegge ein skamlett muntlig eksamen ein gong i tida. Eg var på denne eksamenen så grusomt heldig at eg trakk eit tema eg ikkje hadde lese eit ord om, så eg sat å stava og svarte så godt eg klarte. Etterkvart begynte eg å bli ganske sinna på eksamintor. Ho sat å kvessa og spurte og maste om ting og detaljer som eg openbart ikkje kunne svare på. Kva var poenget? Det var som å snakke kinesisk til ein person som ikkje forstår kinesisk. Ja, det var ganske ille og eg vart sintare og sintare. Satte kvitauget i eksaminator og tenkte "Kjør på! Vil du sloss så kan vi gjerne sloss." Etterkvart klarte eg å trakke utpå og fornærme både sensor og eksaminator med ein fleipete kommentar om byråkrater. Denne kommentaren traff begge desse strenge kontorrottene midt i sjela, og sjølv om eg ettertrykkelig forklarte at dette var ein dårlig spøk frå mi side, var skaden alt gjort og inntrykket uopprettelig. Karakteren ramla nedover skalaen.

Eg gjekk frå eksamen, rimelig sinna. Sinna på meg sjølv og alle og alt som hadde klart å drite seg så loddrett ut på eksamen. Etterpå kom eg tilbake for å få karakteren, og trur du ikkje dei to snurtsnippene av nokre surpeiser brukte god til på å forklare meg mitt uansvarlig låge kunnskapsnivå på eksamen med strekmunner og stikkeauger. Og eg spurte om kva som trakk opp, og kva som trakk ned, og om min spøk hadde fått alvorlige konsekvenser. Det hadde den visst. Eg visste beint fram manglande forståelse for vitenskapen, fekk eg høyre. Jaha, tenkte eg. Dette var då voldsomt. I tillegg lirte dei av seg ein del påstander og frekkheter som rett og slett ikkje er særlig pedagogisk når ein skal begrunne ein karakter på saklig vis. Eg sa kva eg meinte om slik tiltale av studentar, og dei vart visst paff.

Enkelte er vel vane med å få høvle over kvar einaste student med beltevogn, men eg er nokre år i systemet kraftig skit lei arrogante akademikere og undervisere som set si ære i å være kjekkaser på andres bekostning. Sensor marsjerte avstad utan å snu seg, tydelig forkvakla over at slike frekkaser som meg fekk gå lause, og eksaminator såg byråkratisk på meg med gråmus-blikket sitt. Eg tok meg ein dusj og tenkte at ein skulle pina deg gi dei undervisarane ein på tryne litt oftare. Det hadde vore litt gøy. Det er berre eit problem: dei har meir makt enn deg.

Knurr
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...
Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl...
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys...
Les mer