Brudereisen av Marieke van der Pol, rykande fersk på norsk. Berre heilt nydelig frå start til slutt. Eg må tenke litt før eg skrive noko meir. Av og til er det kanskje like greit å ikkje skrive eit ord, berre tenke litt. Sjekk ut filmtraileren.
Reint skriveteknisk gjer denne boka eit grep som eg liker. Den hopper som ein film. Vi befinn oss i ei dramatisk scene, og så brått er vi hoppa framover i tid. Hovedpersonen har tatt eit valg og handla, og når vi blar om, i neste kapittel, på neste side, er han på vei.
Eksempelvis når Derk krangler med Ada. Han går ut døra på vei til skulen med ungane. Ho står att. Når eg begynner på neste side, sit ho på toget på vei vekk. Vi får ikkje lese eit ord om at ho tenker seg om, at ho pakker, at ho går ut døra, springer til toget, kjøper billett. Vi blir berre plassert direkte på toget der ho alt er fleire timar på veg vekk frå mannen. Fleire stader er slike overganger brukt veldig effektivt. Ein hoppar mange år i tid på få linjer.
Forfattaren hopper også mellom veldig mange tider, stader og personar. Ho vekslar effektivt mellom hovedsaklig fire ulike synsvinklar, og vi får gjerne lese dei same scenene først frå ein karakter sin synsvinkel, så den andre, så den tredje. I tillegg kjenner vi den fjerde karakterens utgangspunkt for å vere i denne scena, og vi kan tenke oss til kva ho tenker og føler her. Det skaper ein veldig effektiv dramaturgi, og på grunn av dei gode karakterane skildra med kompleksitet, dybde og psykologisk innsikt, held ein spenningen både i handlinga og mellom karakterane. Spenningen mellom karakterane er kanskje styrken til denne romanen.
Overgangane frå ein synsvinkel til ein annan er ikkje skrivne inn i teksten, men adskilt med avsnitt, kapittel eller ny side. Ein del utdrag, eller tilbakeblikk bakover i tid, er utskilt med skrå skrift. Det fungerer veldig bra. Forfatteren klarer å koble notid og tilbakeblikk, pusle saman handlinga og det som har vore, samt det som skal skje ein gong i framtida når karakterane igjen møtes som gamle kvinner.
Eg lurer litt på korleis ho held alle ballane i lufta. Skriv ho alt direkte ned, i rekkefølge på magefølelsen utfrå ei skisse over handlinga og over karakterane sine eigenskaper, eller skriv ho brokker og pusler etterpå. Antageligvis beggedeler. Uansett er det fasinerande å lese ei bok som inneheld såpass mange infiltra skjebner, og eg tar meg i å beundre korleis forfattaren briljerer med overganger, spenningskurver, psykologisk kompleksitet og innlevelse.