Gå til hovedinnhold

Dersom du ikkje veit kvar kultureliten vankar, samt meiner at denne kun finst sentralt, sankar du stemmer til Frp

Kultureliten gjer Frp større, skriv Knut Roger Andersen i styret for Oslo Arbeiderparti fredag 10.juli. Vidare skriv han om den vestkantprega gjengen på Kunsternes Hus som gjer motstanderne av Frp ei bjørnetjeneste. Denne gjengen er i følge Andersen ein elite, nærmare bestemt den over alt diskuterte «kultureliten».

Det er her på tide å utvide kulturelitebegrepet, eventuelt kulturelitebegrepet, samt rette litt opp i Andersens oppfatning av kvar kultureliten likar å henge når dei skal svinge vinglaset sitt.


Lat oss ta det siste først.: ikkje alle som tilhøyrer kultureliten heng på Kunstnernes Hus. Det er kun ein liten del av den Oslo-baserte delen av denne såkalla eliten som heng her jevnlig. Sjekk ut ei rekke stader rundt Youngstorget, blant anna, samt Grüerløkka.


Eller definerer Andersen kultureliten som utelukkande folk over eit visst alderssegment samt Frogner-fruer? Sistnevnte høyrer vel ikkje akkurat til kultureliten slik Andersen definerer det. Dei er økonomisk elite, og akkurat dette økonomiargumentet kjem opp når ein spør sine kunstnervenner kor ofte dei et på Kunstnernes Hus. Svaret er ekstremt sjelden eller aldri. Sjølvsagt finst der unntak.


Punkt to. Ettersom Kunsternens Hus ser ut til å vere eit sentralt ankepunkt i skytsen mot kultureliten kan det sjå ut som om denne eliten kun finst sentralt plassert i buss/ taxi/ gang-/ sykkelavstand til dette Huset i sentrale Oslo, og ikkje lokalt. Ein må trass alt ha tilgang til Kunsternes Hus for å vere kulturelite.


Her må vi presisere litt. Det finst mykje lokale «kultureliter» i form av blant anna kunstnere, forskere, forfattere og kva ein måtte ønske å inkludere, som bur mange hundre mil borte frå dette huset, nærmare bestemt lokalt.


Det er eit teikn på kunnskapsmangel og sneversyn når kritikerne av kultureliten til stadighet bruker Kunstnernes Hus og Litteraturhuset som symbol. Det viser kor lite desse kritikarane veit om denne gruppas liv og levesett. Eventuelt fortel det ein heil del om kjennskapet til Oslo og resten av landets kulturelle liv. Det avslører også Oslo-snevre briller, og eit svært så snevert kulturelitebegrep.


Dette sneversynet der distrikts-Norge er utelate, bidreg nok også til Frp-sympatier og refs av sentralt plasserte eliter all den tid mesteparten av Norges befolkning faktisk lever utanfor taxiavstand til Kunstnernes Hus. Frp sanker mange stemmer på neglisjering av lokalsamfunn.


Det er kanskje ikkje berre kultureliten som skaper sympatisører med Frp.


Dei som kritiserer kultureliten utfrå eit Kunstnernes Hus-poeng/ innfallsvinkel bygger sine påstander på fordommer, utdatert og manglande kunnskap om kultureliten, kven no dette måtte vere. Det er nok ikkje berre kultureliten som bør lære at å tie er gull, som Andersen påpeiker.

Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer