Gå til hovedinnhold

Dersom du ikkje veit kvar kultureliten vankar, samt meiner at denne kun finst sentralt, sankar du stemmer til Frp

Kultureliten gjer Frp større, skriv Knut Roger Andersen i styret for Oslo Arbeiderparti fredag 10.juli. Vidare skriv han om den vestkantprega gjengen på Kunsternes Hus som gjer motstanderne av Frp ei bjørnetjeneste. Denne gjengen er i følge Andersen ein elite, nærmare bestemt den over alt diskuterte «kultureliten».

Det er her på tide å utvide kulturelitebegrepet, eventuelt kulturelitebegrepet, samt rette litt opp i Andersens oppfatning av kvar kultureliten likar å henge når dei skal svinge vinglaset sitt.


Lat oss ta det siste først.: ikkje alle som tilhøyrer kultureliten heng på Kunstnernes Hus. Det er kun ein liten del av den Oslo-baserte delen av denne såkalla eliten som heng her jevnlig. Sjekk ut ei rekke stader rundt Youngstorget, blant anna, samt Grüerløkka.


Eller definerer Andersen kultureliten som utelukkande folk over eit visst alderssegment samt Frogner-fruer? Sistnevnte høyrer vel ikkje akkurat til kultureliten slik Andersen definerer det. Dei er økonomisk elite, og akkurat dette økonomiargumentet kjem opp når ein spør sine kunstnervenner kor ofte dei et på Kunstnernes Hus. Svaret er ekstremt sjelden eller aldri. Sjølvsagt finst der unntak.


Punkt to. Ettersom Kunsternens Hus ser ut til å vere eit sentralt ankepunkt i skytsen mot kultureliten kan det sjå ut som om denne eliten kun finst sentralt plassert i buss/ taxi/ gang-/ sykkelavstand til dette Huset i sentrale Oslo, og ikkje lokalt. Ein må trass alt ha tilgang til Kunsternes Hus for å vere kulturelite.


Her må vi presisere litt. Det finst mykje lokale «kultureliter» i form av blant anna kunstnere, forskere, forfattere og kva ein måtte ønske å inkludere, som bur mange hundre mil borte frå dette huset, nærmare bestemt lokalt.


Det er eit teikn på kunnskapsmangel og sneversyn når kritikerne av kultureliten til stadighet bruker Kunstnernes Hus og Litteraturhuset som symbol. Det viser kor lite desse kritikarane veit om denne gruppas liv og levesett. Eventuelt fortel det ein heil del om kjennskapet til Oslo og resten av landets kulturelle liv. Det avslører også Oslo-snevre briller, og eit svært så snevert kulturelitebegrep.


Dette sneversynet der distrikts-Norge er utelate, bidreg nok også til Frp-sympatier og refs av sentralt plasserte eliter all den tid mesteparten av Norges befolkning faktisk lever utanfor taxiavstand til Kunstnernes Hus. Frp sanker mange stemmer på neglisjering av lokalsamfunn.


Det er kanskje ikkje berre kultureliten som skaper sympatisører med Frp.


Dei som kritiserer kultureliten utfrå eit Kunstnernes Hus-poeng/ innfallsvinkel bygger sine påstander på fordommer, utdatert og manglande kunnskap om kultureliten, kven no dette måtte vere. Det er nok ikkje berre kultureliten som bør lære at å tie er gull, som Andersen påpeiker.

Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre ...
Les mer

Faktafeil om eggproduksjon frå Matprat

Matprat påstår at levetid for høner er 70 veker. Dette er ein faktafeil. Deretter blir dei slakta og solgt som høns, skriv matprat. Dette er også ein faktafeil. Dei fleste høner blir gass  ihjel og etterpå brent.  Fakta er at verpehøner i industrielt verpehønshald blir slakta etter 70 veker. I naturen, eller om dei får sjansen, kan høner leve i opp mot ti år. Levetida er altså ganske mykje lenger enn matprats påståtte 70 veker. Slik Matprat framstiller det, kan det oppfattes som at høner blir slakta når deira levetid likevel er slutt. Dette er altså feil. Dei blir slakta lenge, lenge før. Verpehøner i industrielt fjørfehald har fått rugeeigenskapane sine bortavla. Dei kan altså ikkje formeire seg naturleg. Dei må rugast ut i rugemaskin. Høner i naturen ville lagt to tre fire kull med kyllingar per år, med rundt ti kyllingar i kvart. Det er ikkje naturleg for ei høne å verpe kvar dag, men gjennom avl har ein fått fram høner som verp seks egg i veka, og ein avlar...
Les mer

Med døden på jobb. Farlege dyresjukdommar, dramatiske følger.

  I følge FN er 75 prosent av patogenene (virus, bakterier, sopp) som har dukka opp siste tiåret, zoonosar, altså sjukdomar som smittar mellom dyr og menneske. Eg havna som veterinær høsten 2011 oppi det størte miltbrannsutbrotet i Sverige etter andre verdskrig. Miltbrann, eller Anthrax, er ein zoonose, det vil sei ein sjukdom som smittar frå dyr til menneske. Eg trakk på meg verneutstyr og masker, og gjekk inn mellom stinkande kadaver for å leite etter ukoagulert blod og mangel på likstivheit, to av kjenneteikna ved miltbrannsdaude dyr. Aguer og tarm er hakka ut av ravnar, det renn blod. I blodet kan det finnast dødelege sporar. Eg kan sjølv bli sjuk. Det er uhyggelig og kan faktisk vere livsfarleg.  Les om miltbrann i Norge. Under ein sermoni i Roma erklærte FN Rinderpest, eller kvegpest, som offisielt utrydda.   Kvegpest spreidde seg med kveg som vart frakta med militæret og via handel med levande dyr. Den industrielle revolusjonen med oppfinninga a...
Les mer