Korleis unngå debatt? Påstå at ein er utsett for personangrep? Og kor hårsår skal ein vere i det offentlige rom?
Av og til lurer eg på kor grensa går for kva slags spørsmål og påstander en skal tåle/ ikkje tåle å bli møtt med, og kor hårsår ein kan tillate seg å vere når ein skriver offentlig/ har ein blogg? Når skal ein påstå at folk trakker over grensa for kva du gidder forholde deg til av innspel? Dette er ei stadig aktuell problemstilling for meg som for andre. På tide å komme til poenget:
Svar på spørsmålet i tittel er: Du kan ikkje vere veldig hårsår. Med mindre du ikkje har tenkt å stay on stage. Reality bites, har eg hørt. Det vil eg tru. På samme tid: virkeligheten er ein plass du kan velge å forholde deg til, eller ikkje. Og da må ein også velge seg ein strategi: vinn eller forsvinn?
Om ein har fått såre tær i offentligheten, er det "lett å slippe unna", trekke seg tilbake, move ut av scena, velge sine arenaer, sine kamper, kva ein gidd osv. Kva arena skal ein gidde debattere på? Eksempel er ansikt til ansikt, på mail, eller i avisa eller på radio dei gongane det er aktuelt. Eg synest det er moro med radio, dei gongene eg har vore med på NRK, og det er moro å debattere i avisa dersom det er saklige innspel, eventuelt følge debatten i kulissene på mail, sms og telefon, som tilskuer rundt kafeborda, over ein halvliter, legge planer, høre på kjenningers neste medieutspel, lese utkast, diskutere idear. Dette er skøy. Det er vel sjeldan at ein kronikk har berre ein avsendar? Å debattere sitt syn før ein trykker er ofte like morro som å trykke. (Kanskje har eg noko i ermet?)
Og så neste spørsmål: kvar går grensa mellom personangrep og saklig debatt, mellom person og sak? Ofte er den jævlig smal. Og sidan enkelte saker og tema blir oppfatta som ein del av ein sjølv, er det nesten umulig å tåle innspel/ kritikk/ korrigeringer. Det er eit interessant fenomen. Og kjempevanskelig. Eg spør meg av og til kvifor hårsåre folk som ikkje makter følge opp, gidder debattere, men dette spørsmålet er ukorrekt å stille all den tid alle har talerett. Sjølvsagt må alle kunne delta,,.. ?
Her har eg lyst til å dra eit sitat frå Doris Lessing, ein av mine favorittforfattarar: Det følger en forpliktelse med forfattervirksomheten, hevdet hun, fordi det å gi ut en bok alltid innebærer en form for påvirkning; det er et forsøk på å tvinge ens egen personlighet og tro over på andre: "The act of getting a story or a novel published is an act of communication, an act to impose one's personality and beliefs on other people." (Bokvennen 4,2008)
Gjeld dette for debattanter?
Vi debatterte dette idag, som vanlig, kor viktig det er med stemmer som makter å kome med nye tankar til offentligheten, kor få desse stemmene er, og at ein kvar sivilisasjon som ikkje maktar å fornye seg, kjem til å gå under.
To be continued...
Svar på spørsmålet i tittel er: Du kan ikkje vere veldig hårsår. Med mindre du ikkje har tenkt å stay on stage. Reality bites, har eg hørt. Det vil eg tru. På samme tid: virkeligheten er ein plass du kan velge å forholde deg til, eller ikkje. Og da må ein også velge seg ein strategi: vinn eller forsvinn?
Om ein har fått såre tær i offentligheten, er det "lett å slippe unna", trekke seg tilbake, move ut av scena, velge sine arenaer, sine kamper, kva ein gidd osv. Kva arena skal ein gidde debattere på? Eksempel er ansikt til ansikt, på mail, eller i avisa eller på radio dei gongane det er aktuelt. Eg synest det er moro med radio, dei gongene eg har vore med på NRK, og det er moro å debattere i avisa dersom det er saklige innspel, eventuelt følge debatten i kulissene på mail, sms og telefon, som tilskuer rundt kafeborda, over ein halvliter, legge planer, høre på kjenningers neste medieutspel, lese utkast, diskutere idear. Dette er skøy. Det er vel sjeldan at ein kronikk har berre ein avsendar? Å debattere sitt syn før ein trykker er ofte like morro som å trykke. (Kanskje har eg noko i ermet?)
Og så neste spørsmål: kvar går grensa mellom personangrep og saklig debatt, mellom person og sak? Ofte er den jævlig smal. Og sidan enkelte saker og tema blir oppfatta som ein del av ein sjølv, er det nesten umulig å tåle innspel/ kritikk/ korrigeringer. Det er eit interessant fenomen. Og kjempevanskelig. Eg spør meg av og til kvifor hårsåre folk som ikkje makter følge opp, gidder debattere, men dette spørsmålet er ukorrekt å stille all den tid alle har talerett. Sjølvsagt må alle kunne delta,,.. ?
Her har eg lyst til å dra eit sitat frå Doris Lessing, ein av mine favorittforfattarar: Det følger en forpliktelse med forfattervirksomheten, hevdet hun, fordi det å gi ut en bok alltid innebærer en form for påvirkning; det er et forsøk på å tvinge ens egen personlighet og tro over på andre: "The act of getting a story or a novel published is an act of communication, an act to impose one's personality and beliefs on other people." (Bokvennen 4,2008)
Gjeld dette for debattanter?
Vi debatterte dette idag, som vanlig, kor viktig det er med stemmer som makter å kome med nye tankar til offentligheten, kor få desse stemmene er, og at ein kvar sivilisasjon som ikkje maktar å fornye seg, kjem til å gå under.
To be continued...