Hei. Det er Anne Viken frå Dagbladet her. Var det kona di som fødte dass?
Det er kveld på Dagbladets kontor i Akersgata. Rundt meg surrar og går fleire tv-skjermar, ein politiradio og ein hissig sjef. Mannen smeller på røret. Eg har ringt onkelen, bestefaren, faren og resten av familien som alle saman ser ut til å ha gått i dekning. Eg har bede ei venninne om eg kan få lov å sette navnet hennar som byline på saka, men ikkje snakk om. Eg som lo av alle som skreiv bullshit-saker i tabloidene. No sit eg her sjølv med ord som dass og Victoria Beckham
knytt til min byline. Dass og toalett apellerar til Dagbladet. Ein salamander som krabba gjennom avløpsrøyret frå ei leiligheit til ei anna var ein slager, kven vil vel ha eit krypdyr i ræva, men eg slapp heldigvis skrive den.
Hei. Det er Anne Viken, nyhetsjournalist i Dagbladet her. Når har kona di termin?
Klokka er ti om kvelden. Ute er det mørkt. Baby-boom saken skal ha ei liste over når kjendismennenes koner nedkjem. Og det skal skje i kveld. Eg veit Britney, men eg treng fleire. Eg skratter og ser dumt på vaktsjefen, men ho tek dette tydeligvis heilt på alvor. Eg på mi side lurer på kva det er som får høgt utdanna folk med solid samfunnskompetanse til å gidde og jobbe med slike drittsaker. Kvifor kastar dei vekk tida si? Og ikkje minst, kvifor kastar Dagbladet vekk
kastar Dagbladet vekk kompetansen deira? Vaktsjefen er ikkje dum, kvifor gidder ho dette? Det er mange spørsmål eg stiller meg i mine dagar som sommarvikar i Dagbladet. Mange gonger lurer eg på korleis integriteten min skal bli ivaretatt. Vi går ut på gata og finn case på nærmaste pub til ei sak om at jenter får større psykiske problemer i etterkant av skillsmisser enn gutar. Case blir smørt utover ei dobbelside inne i avisa. Forskaren fortvilar over framstillinga. Kva er det eg driver med?
Vi er mange som har trakka våre journalistsko i studentavisa Universitas, som har slite og streva dag og natt med eit mål for auge, å bli journalist. Mitt mål var å bli journalist i Akersgata, ellers kunne det vere det same. Akersgata eller ingenting, og som sagt så gjort. Etter eit år som nyhenderedaktør i Universitas var eg ein av dei utvalgte som fekk sommarjobb i Dagbladet. Mi verd var fullkomen. Eg hadde blitt profesjonell.
På jobbintervjuet sa eg eg er Anne, eg finn saker. Det er min beste eigenskap som journalist. Eg finn saker over alt. Det er sant. Mi største sak det året var Slavekontrakter i advokatbransjen. Med brask og bram trona den på framsida i alle avisstativ over heile landet. Eg
var i fyr og flamme. Her slo ein gjennom på riks med viktige saker. Eigengravd, eigen ide, eiga sak. Mitt skup! Den dag i dag er det mange som hugsar denne saka. Sjølvsagt, den var ei skikkelig sak, men ikkje alle saker Anne finn, passar i Dagbladet.
Overgangen frå Universitas til Akersgata var på mange titusen kroner i månaden. På kort tid blei eg rik.
Hei. Vi kjem frå Dagbladet. Kjøper du tran fordi du trur det hjelper for potensen?
Eg og fotografen befinn oss i ein daglegvarebutikk på Aker brygge der transalget brått har skote i lufta. Vi har fått tips om at det skuldast at japanarane trur tran hjelp på potensen. Dei kjøper heile brett. Dritkul sak, meinte sjefen og sende oss avstad. Eg og fotografen tråla butikken på jakt etter japanarar med potensproblemer. Ein kan ikkje kome tomhendt tilbake.
Koreanaren nikkar og smiler. Godt for helsa, seier han og poserer saman med kona og ei flaske tran.
Eg er ikkje lenger sikker på at Akersgata er plassen å vere. Greit nok, her er ein del seriøse saker, men her er også mykje bullshit. Så fin betaling for å levere dritt til eit trykkeri har eg aldri, verken før eller seinare, fått. Ei av mine mest populære saker på nettet var Ormepiller kan drepe hunden din. Eit vakkert bilete av ein hund og ein pillekritisk veterinær fyllte ei dobbeltside i avisa. Denne saka var også eigengravd. Mulig at eg på sikt kunne tilpasse meg sjangeren?
Det er haust. Eg jobbar fortsatt som vikar. Kanskje er det berre tilvenning? Potensielt vil eg like denne jobben på sikt.
Fotografen står i skuggen ved akuttmottaket på Rikshospitalet og siktar med linsa mot akuttmottaket. Ein etter ein kjem ambulansane inn og dumper gamle damer inn akuttmottaket. Hjartesvikt, leversvikt, lungesvikt, lårshalsbrot. Eg sit i bilen, ulovlig parkert på helikopterlandingsplassen med klar beskjed om å legge meg på hjul om nokon kjem for å jage meg. Tipset er at Mette Marit skal føde. Dagbladet må ha dei første bileta.
Du køyrer ned langs svingen, eg kjem springande etter, hoppar inn på passasjersida, og så stikk vi, er fotografens klare beskjed. Vi har tråla sjukehusområder på leit etter alternative ankomstvegar for ambulansane, men inga Mette Marit i sikte. Vi cruisa rundt og rundt på
området til rikshospitalet, bak byggeplassen. Berre stummande mørkre mellom kontor og pasientrom.
Vi legg oss på hjul til Skaugum for å sjå om vi fann ambulanser på vegen, men ingen i sikte. Resten av kvelden cruisar vi fram og tilbake utanfor portane på Skaugum. Ingenting skjer. Vi et pølser og drikk brus på bensinstasjonen og cruisar meir. Det heile fortona seg ganske komisk. Er dette virkelig ein høgt ettertrakta jobb som eg i tillegg fekk godt betalt for å gjere? Ete pølser og jakte på Mette Marit?
Men det stoppa ikkje der. Ein sein tirsdagskveld vart eg sendt avstad til Latter på Aker brygge for å sjekke ut om Thomas Giertsen hadde eit forhold til Celina Midlefart. Eg la i veg over Karl Johan. Det var lys sommarkveld. Eg spurte dørvakta, eg spurte kelneren og eg spurte alle eg møtte om dei hadde sett Giertsen. Til slutt fekk eg beskjed frå manageren om at Thomas dessverre ikkje var tilgjengelig.
Det går ikkje, tenkte eg. Har eg først kome hit, skal eg go all the way. Eg stilte meg framfor inngangen til Latter og venta. Eg venta og venta. Til slutt kom Giertsen. Eg stilte mitt spørsmål: Har du eit forhold til Celina Midlefart? Muligens ein smule urutinert å gå på ein frekk kjendis på denne måten, men kven tek vel slike oppdrag som dette på alvor, tenkte eg. Dette er jo som å jobbe på kødd.
Giertsen vart rykande forbanna og ba meg dra til ein varm stad som begynner på h. Eg tenkte "oppdrag utført", og rusla tilbake til Akersgata. Dagen etter ringte Giertsens manager til Dagbladet og fortalte at eg hadde forfulgt den kjente stand up-komikaren på Latter dagen før. Sjefen min var skeptisk. Gjorde du det, Anne? Nei, sa eg. Det er ein sterk overdrivelse. Det var Giertsen som forfulgte meg.
(denne teksten låg langt nedi arkivet på min gamle pc).
Det er kveld på Dagbladets kontor i Akersgata. Rundt meg surrar og går fleire tv-skjermar, ein politiradio og ein hissig sjef. Mannen smeller på røret. Eg har ringt onkelen, bestefaren, faren og resten av familien som alle saman ser ut til å ha gått i dekning. Eg har bede ei venninne om eg kan få lov å sette navnet hennar som byline på saka, men ikkje snakk om. Eg som lo av alle som skreiv bullshit-saker i tabloidene. No sit eg her sjølv med ord som dass og Victoria Beckham
knytt til min byline. Dass og toalett apellerar til Dagbladet. Ein salamander som krabba gjennom avløpsrøyret frå ei leiligheit til ei anna var ein slager, kven vil vel ha eit krypdyr i ræva, men eg slapp heldigvis skrive den.
Hei. Det er Anne Viken, nyhetsjournalist i Dagbladet her. Når har kona di termin?
Klokka er ti om kvelden. Ute er det mørkt. Baby-boom saken skal ha ei liste over når kjendismennenes koner nedkjem. Og det skal skje i kveld. Eg veit Britney, men eg treng fleire. Eg skratter og ser dumt på vaktsjefen, men ho tek dette tydeligvis heilt på alvor. Eg på mi side lurer på kva det er som får høgt utdanna folk med solid samfunnskompetanse til å gidde og jobbe med slike drittsaker. Kvifor kastar dei vekk tida si? Og ikkje minst, kvifor kastar Dagbladet vekk
kastar Dagbladet vekk kompetansen deira? Vaktsjefen er ikkje dum, kvifor gidder ho dette? Det er mange spørsmål eg stiller meg i mine dagar som sommarvikar i Dagbladet. Mange gonger lurer eg på korleis integriteten min skal bli ivaretatt. Vi går ut på gata og finn case på nærmaste pub til ei sak om at jenter får større psykiske problemer i etterkant av skillsmisser enn gutar. Case blir smørt utover ei dobbelside inne i avisa. Forskaren fortvilar over framstillinga. Kva er det eg driver med?
Vi er mange som har trakka våre journalistsko i studentavisa Universitas, som har slite og streva dag og natt med eit mål for auge, å bli journalist. Mitt mål var å bli journalist i Akersgata, ellers kunne det vere det same. Akersgata eller ingenting, og som sagt så gjort. Etter eit år som nyhenderedaktør i Universitas var eg ein av dei utvalgte som fekk sommarjobb i Dagbladet. Mi verd var fullkomen. Eg hadde blitt profesjonell.
På jobbintervjuet sa eg eg er Anne, eg finn saker. Det er min beste eigenskap som journalist. Eg finn saker over alt. Det er sant. Mi største sak det året var Slavekontrakter i advokatbransjen. Med brask og bram trona den på framsida i alle avisstativ over heile landet. Eg
var i fyr og flamme. Her slo ein gjennom på riks med viktige saker. Eigengravd, eigen ide, eiga sak. Mitt skup! Den dag i dag er det mange som hugsar denne saka. Sjølvsagt, den var ei skikkelig sak, men ikkje alle saker Anne finn, passar i Dagbladet.
Overgangen frå Universitas til Akersgata var på mange titusen kroner i månaden. På kort tid blei eg rik.
Hei. Vi kjem frå Dagbladet. Kjøper du tran fordi du trur det hjelper for potensen?
Eg og fotografen befinn oss i ein daglegvarebutikk på Aker brygge der transalget brått har skote i lufta. Vi har fått tips om at det skuldast at japanarane trur tran hjelp på potensen. Dei kjøper heile brett. Dritkul sak, meinte sjefen og sende oss avstad. Eg og fotografen tråla butikken på jakt etter japanarar med potensproblemer. Ein kan ikkje kome tomhendt tilbake.
Koreanaren nikkar og smiler. Godt for helsa, seier han og poserer saman med kona og ei flaske tran.
Eg er ikkje lenger sikker på at Akersgata er plassen å vere. Greit nok, her er ein del seriøse saker, men her er også mykje bullshit. Så fin betaling for å levere dritt til eit trykkeri har eg aldri, verken før eller seinare, fått. Ei av mine mest populære saker på nettet var Ormepiller kan drepe hunden din. Eit vakkert bilete av ein hund og ein pillekritisk veterinær fyllte ei dobbeltside i avisa. Denne saka var også eigengravd. Mulig at eg på sikt kunne tilpasse meg sjangeren?
Det er haust. Eg jobbar fortsatt som vikar. Kanskje er det berre tilvenning? Potensielt vil eg like denne jobben på sikt.
Fotografen står i skuggen ved akuttmottaket på Rikshospitalet og siktar med linsa mot akuttmottaket. Ein etter ein kjem ambulansane inn og dumper gamle damer inn akuttmottaket. Hjartesvikt, leversvikt, lungesvikt, lårshalsbrot. Eg sit i bilen, ulovlig parkert på helikopterlandingsplassen med klar beskjed om å legge meg på hjul om nokon kjem for å jage meg. Tipset er at Mette Marit skal føde. Dagbladet må ha dei første bileta.
Du køyrer ned langs svingen, eg kjem springande etter, hoppar inn på passasjersida, og så stikk vi, er fotografens klare beskjed. Vi har tråla sjukehusområder på leit etter alternative ankomstvegar for ambulansane, men inga Mette Marit i sikte. Vi cruisa rundt og rundt på
området til rikshospitalet, bak byggeplassen. Berre stummande mørkre mellom kontor og pasientrom.
Vi legg oss på hjul til Skaugum for å sjå om vi fann ambulanser på vegen, men ingen i sikte. Resten av kvelden cruisar vi fram og tilbake utanfor portane på Skaugum. Ingenting skjer. Vi et pølser og drikk brus på bensinstasjonen og cruisar meir. Det heile fortona seg ganske komisk. Er dette virkelig ein høgt ettertrakta jobb som eg i tillegg fekk godt betalt for å gjere? Ete pølser og jakte på Mette Marit?
Men det stoppa ikkje der. Ein sein tirsdagskveld vart eg sendt avstad til Latter på Aker brygge for å sjekke ut om Thomas Giertsen hadde eit forhold til Celina Midlefart. Eg la i veg over Karl Johan. Det var lys sommarkveld. Eg spurte dørvakta, eg spurte kelneren og eg spurte alle eg møtte om dei hadde sett Giertsen. Til slutt fekk eg beskjed frå manageren om at Thomas dessverre ikkje var tilgjengelig.
Det går ikkje, tenkte eg. Har eg først kome hit, skal eg go all the way. Eg stilte meg framfor inngangen til Latter og venta. Eg venta og venta. Til slutt kom Giertsen. Eg stilte mitt spørsmål: Har du eit forhold til Celina Midlefart? Muligens ein smule urutinert å gå på ein frekk kjendis på denne måten, men kven tek vel slike oppdrag som dette på alvor, tenkte eg. Dette er jo som å jobbe på kødd.
Giertsen vart rykande forbanna og ba meg dra til ein varm stad som begynner på h. Eg tenkte "oppdrag utført", og rusla tilbake til Akersgata. Dagen etter ringte Giertsens manager til Dagbladet og fortalte at eg hadde forfulgt den kjente stand up-komikaren på Latter dagen før. Sjefen min var skeptisk. Gjorde du det, Anne? Nei, sa eg. Det er ein sterk overdrivelse. Det var Giertsen som forfulgte meg.
(denne teksten låg langt nedi arkivet på min gamle pc).