Klipp frå saka:
–Hva er det som kjennetegner Facebook-generasjonen?
–At de er på hele tiden. Alle vil bli kjendiser. Mange finnes ikke opptatt av hva de blir kjent for, bare de blir kjent. Det gjør at folk blir veldig selvopptatt og veldig overfladisk. Man har 1200 venner på Facebook, men ingen å drikke kaffe med, liksom, sier Rønning smilende og bestiller en øl på sitt nye stamsted. (...)
Min kommentar til dette er: på facebook, og her på bloggen, er eg ultraupersonlig, og sjølvsagt ergo også overflatisk. Det handlar om sak, ikkje om meg som person. Du vil aldri finne mine utredninger om mitt kjærlighetsliv eller indre tankar om følelsar og andre private greier verken på min facebook-profil eller på denne bloggen. På facebook er eg fasade. Sjølvsagt er eg det. Å utlevere seg sjølv i eit sosialt medie er uinteressant. Der finst nok av dei som gjer det på ulike nivå, som taggar dei mest hinsides meldinger på kvarandres vegger og klisterer ut bilder av seg sjølv i alle slags posisjonar over alt. Facebook-venner som oppdaterer jevnlig om nyinnreda leilighet og gardiner og middagsmeny: beklager, men de er nok skjult for lenge sidan.
(...) "Jeg kjenner mange som bare «våknet opp en dag og visste at de måtte bli popstjerner», men de bruker svært liten tid på å lære seg håndverket, og desto mer på å bygge image. På denne måten ender vi opp med folk som har store musikkambisjoner, men veldig lite å synge om, sier Rønning." (...)
Akkurat dette sitatet kan eg kjenne meg igjen i. Har gått nokre månader på forfatterskole, og var det noko ein fekk lese der, så var det slike hule tekstar: vilje til å skrive, men lite å melde. Masse pjatt og fasade, men svært uinteressant.
Eg vart litt irritert her om dagen. Ein journalist i BT skreiv på twitter at det var ikkje så rart eit eller anna at eg ikkje var invitert til eit slikt medieseminar, sidan eg heldt så låg profil. Så tenkte eg, utfrå det, ein del hårsåre ting. Må ein skrive i avisa heile tida, som ein anna sucker for oppmerksomhet? Kjem ikkje til å skje. Årsak: eg gidder ikkje. Der er nok uinteressante narsisister i media om ikkje eg skal bli ein slik sjølv. Eg skriver når eg har noko å melde. Der finst andre morsomme ting å drive med enn å kline trynet sitt utover avisa.
Ålreit, skal ein vere narsisist? Vere i media kvar dag for ein kvar pris med kva som helst slags sak, slik at ein blir kjendis i ein fei? Er det eit poeng å vere kjendis i seg sjølv? Er det ikkje for lett å sei at alle vil bli kjendiser? Jo, det er for lett. Særdeles mange i media, driver med greier som du må vere i media for å drive med.
Mange reknar det som ei selvfølge at om du skriv, så vil du bli kjent. Jamfør ein kommentar på fylkesmannens blogg der debatten gjekk om kvinner i media: Nokre journalistar vil profilere saken. Nokre vil profilere seg sjølv.
Den siste antar eg var til meg. Ålreit. Og her er det viktig å halde tunga beint i munnen: ein må bruke seg sjølv for å fremme si sak. Ein må signere sine artiklar, ein må stå for det ein skriver. Det er naturlig nok eg som er avsendar på mine debattinnlegg og kommentarar. Eg liker ofte like godt å skrive meining enn reportasje. Det betaler seg økonomisk også. Men dei fleste journalistar skriv ikkje meining, dei skriv artiklar. Dei tørr ikkje meine, eller har ingenting å melde, eller slepp ikkje til osv. Der er mange årsaker.
Det er ergo også naturlig at enkelte lesarar då vel å fokusere på meg heller enn saka, sidan det er eg som uttaler meg i ein meiningsberande artikkel versus at det er andre som uttaler seg i ein nyhetsartikkel. Det er dermed ofte eg, og ikkje saka, som kjem i fokus. Eventuelt begge deler. Det ser då ut til, for dei som ikkje forstår at eg er opptatt av saka, at eg vil vere i fokus heller enn at eg bruker meg sjølv for å skrive om saka. Eg er ein fysisk eksisterande kreatur med ti fingrar som kan skrive på eit tastatur, og med eit hovud på toppen som tenker ut saker som eg deretter sender med epost til ei avis.
Eg har tenkt å fortsette og framstå som særdeles lite personlig og med få egenskaper bortsett frå evne til å skrive meininger på blogger og aviser. Men det er interessant å møte mennesker har satt likhetstegn mellom penn og personlighet. Som ein fyr sa: det er av til og utrulig at det er du som skriver dine artiklar.
Dei kjem til å fortsette med å bli overraska. Eg kjem til å fortsette med å vere upersonlig. Vel å merke offentlig.