Gå til hovedinnhold

Overstyring og umyndiggjering er ordet. Det er like før heile Sogn og Fjordane havnar på anstalt.

Kvifor er det slik at folk helst ser at Kurt Oddekalv blir slukt av ein ulv, at Naturvernforbundet og Miljøvernforbundet, Dyrebeskyttelsen og Noah går ad undas? Kvifor hatar mange desse ideelle aktørane som påstår dei vil redde oss frå undergangen og redde oss frå å føkke med strandsona? Det er lett å finne svaret. Berre sjå på desse eksempla. Ein kan vurdere å kalle fylket for ein anstalt heller enn eit fylket. Det er trass alt uten råderett over seg sjølv, og liknar meir og meir på ein koloni fjernstyrt av eksterne krefter.

Sogn og Fjordane er 69 prosent eigna for ulv, sa Kurt Oddekalv til avisa Firda 1.oktober. Han hadde kasta seg rundt med kalkulator og eit kart. Lite vegar og få folk gjer Sogn og Fjordane til det fylket i landet som passar best til å ha ulv, meinte Miljøvernforbundet. Ressonementet var alt anna enn logisk, og debatten gjekk høg på firda.no.

Oddekalv har òg kome fram til at over 60 prosent av Nord-Trøndelag, Hordaland og Sør-Trøndelag er eigna landareal for ulv. I nettforumet var det postmaterialismens fotsoldatar i kamp med bønder og anna pakk noko som kort oppsummert betyr ja til sau versus nei til ulv i bur.

I Firda 2.oktober las vi at Naturvernforbundets lokallag i fjordfylket er så blakke at dei vurderer å legge ned på same tid som 44 vasskraftutbyggingar og 12 planlagde vindkraftverk er under behandling. Tidspunktet for nedlegging er med andre ord perfekt. Forbundet har i disse dagar ikkje eingong har råd til å sende brev. Kanskje dei heller ikkje har råd til å betale telefonrekningar eller slå på kraftkrevande datamaskiner for å sende plagsome epostar og spamme nettdebattar med kvasifilosiske innspel.

Ikkje meir bråk frå den kanten mot verdas største vindmøller på Lutelandet i Ytre Fjaler der Vestavind Kraft har søkt Norges Vassdrags- og Energidirektorat (NVE) om konsesjon på 10 6MW vindmøller, eller 19 2MW-møller. På twitter gjekk gladmeldinga. La Naturvernforbundet bli blåst vekk av rotorblad med 127 meters diameter!

1 2006 melde Noah og Dyrebeskyttelsen ni pelsdyroppdrettarar i Gloppen til politiet for dårleg pelsdyrhald etter å ha brote seg inn på farmane, tatt bilete som lokalmediene ukritisk trykte saman med falske anklager og løgn mot pelsdyroppdrettarane. Konklusjonen på etterforskninga var at ingen reglar var brotne. Sakene vart lagt vekk og oppdrettarane reinvaska, men saka var stygg om enn ikkje uventa frå Noahs kant.

«Enkeltmenneske og organisasjonar har rett til å seie si meining, og er ein viktig del av demokratiet, men vi kan ikkje anerkjenne einkvar interesseorganisasjon som tilsynsorgan og på den måten setje husdyrhaldarar utanfor det rettssamfunnet som er grunnlaget for at for at dyrevelferd i det heile er tema i samfunnsdebatten», skreiv Gloppen-veterinær Anne Berit Selle i eit brev til Den Norske Veterinærforening (DNV) som reaksjon på at DNV går inn for forbod mot pelsdyr.

For ordens skuld: eg er motstandar av pelsdyroppdrett.

12.mai spurde Åge Starheim (Frp) frå Sogn og Fjordane eit skriftlig spørretimespørsmål
om det er Regjeringas intensjon å praktisere ei så restriktiv haldning til bygging i strandsonas hundremetersbelte at det fører til at mange no vurderer å flytte frå fylket. I desse øy- og kystsamfunna har Fylkesmannens haldning stoppa utbygging og vekst, noko som er godt dokumentert gjennom HAFS-Regionrådet.

Erik Solheims (SV) svar inkluderte mellom anna dette: «Strandsonen er av nasjonal betydning, og det er bakgrunnen for at det er et generelt byggeforbud i 100-metersbeltet langs sjøen.»

Nasjonal betydning, ulv bak kvart hushjørne og nei til absolutt alt. Need I say more. Overstyring og umyndiggjering er to sentrale stikkord. Det er like før heile Sogn og Fjordane havnar på anstalt.

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys