Avisa Klassekampen er myteomspunnen. Der eg kjem ifrå er du ganske spesiell om du har ei avis som Klassekampen i hus, og før eg kom til Oslo hadde eg vel, sant å sei, knapt hørt om Klassekampen, eller kk blant venner (og fiender). Men eg kom totalt utanfrå både akademia og media og har ingen professorar og andre elitemennesker i familien. Sant å sei er eg første generasjons høgare utdanna i min familie, ein etterkvart sjeldnare og sjeldnare sort, og har ikkje fulgt verken Rødt eller Klassekampen lenger enn sidan årtusenskiftet. Men nok om meg.
Om avisa Klassekampen står det til tider slag (sjekk Journalisten), og desse slaga går gjerne av stabelen (ser det ut for) når ein eller anna eitrande galen ML-er har sett seg lei på at tidene går framover og at ting ikkje er slik dei sjølv aller helst ville ha hatt det. Eg er av og til svært glad for at desse folka ikkje styrer blekka, all den tid vi då ville hatt ei irrelevant og rabulistisk kritisistisk og konspirasjonsorientert avis som ingen hadde orka lese. Istaden har vi altså dagens Klassekampen, ei av landets udiskutabelt beste aviser, vel å merke om ein gir ein god dag i Britney Spears siste puppefall eller andre halsbrekkande kjendisstunt.
Blant anna er det, ifølge ein sinna ML-er, fryktelig gale at bloggarar slepp inn på Aschehougs hagefest. Sitat rasande ML-er på min Facebook-wall tidligare i høst før vedkommande sletta meg som venn etter å ha utbasunert at eg var den mest oppmerksomhetssugne fjortisen i dette kongedømet. Han om det. Og om vi skal gå denne påstanden i sømme: er det gale å ville ha merksemd om det ein skriv? Mitt svar er eit rungande nei. Utan lesarar, inga påvirkningskraft, inga makt, ingen gjennomslag. Altså: hadde kk vore den avisa enkelte ønsker seg, kan vi ganske sikkert slå fast at den hadde lagt som eit brakklagt slakt på historias møkkahaug, eventuelt vore eit uleselig aviskrapryl for familie og venner av desse rasande menneska som helst av alt vil møljebanke oss såkalla feige, eller politisk korrekte, eller kva dei måtte meine, eg tolker i vei, med steikepanne heile veien til månen og tilbake. Istaden har vi dagens Klassekampen. Need I say more.
Kjør debatt. Heia Klassekampen. I mellomtida går eg for høg sigarføring her i Berlin.
Om avisa Klassekampen står det til tider slag (sjekk Journalisten), og desse slaga går gjerne av stabelen (ser det ut for) når ein eller anna eitrande galen ML-er har sett seg lei på at tidene går framover og at ting ikkje er slik dei sjølv aller helst ville ha hatt det. Eg er av og til svært glad for at desse folka ikkje styrer blekka, all den tid vi då ville hatt ei irrelevant og rabulistisk kritisistisk og konspirasjonsorientert avis som ingen hadde orka lese. Istaden har vi altså dagens Klassekampen, ei av landets udiskutabelt beste aviser, vel å merke om ein gir ein god dag i Britney Spears siste puppefall eller andre halsbrekkande kjendisstunt.
Blant anna er det, ifølge ein sinna ML-er, fryktelig gale at bloggarar slepp inn på Aschehougs hagefest. Sitat rasande ML-er på min Facebook-wall tidligare i høst før vedkommande sletta meg som venn etter å ha utbasunert at eg var den mest oppmerksomhetssugne fjortisen i dette kongedømet. Han om det. Og om vi skal gå denne påstanden i sømme: er det gale å ville ha merksemd om det ein skriv? Mitt svar er eit rungande nei. Utan lesarar, inga påvirkningskraft, inga makt, ingen gjennomslag. Altså: hadde kk vore den avisa enkelte ønsker seg, kan vi ganske sikkert slå fast at den hadde lagt som eit brakklagt slakt på historias møkkahaug, eventuelt vore eit uleselig aviskrapryl for familie og venner av desse rasande menneska som helst av alt vil møljebanke oss såkalla feige, eller politisk korrekte, eller kva dei måtte meine, eg tolker i vei, med steikepanne heile veien til månen og tilbake. Istaden har vi dagens Klassekampen. Need I say more.
Kjør debatt. Heia Klassekampen. I mellomtida går eg for høg sigarføring her i Berlin.