Gå til hovedinnhold

HJEEELP!!! Eg har ikkje lese Knausgård!

Eg har ikkje lese meir enn seksti sider i kamp nummer ein! Eg skammar meg totalt og altomfattande og vågar ikkje sei det til nokon. Men eg har lese nok til at eg kanskje heretter skal forsøke meg på ein meir personlig stil som bloggar. Meir sanning, meir rett på sak, meir utlevering av sjela mi på nettet, i avisa, over alt. Sjel til salgs!! Seks bind pur sjel!!

Men først og fremst, dagens problem: Kva skjer om nokon avslører meg? Kva skal eg sei når tema garantert kjem opp i nær framtid? Ja, kva syns du om Karl Ove Knausgård, Anne. Eg får late som, tenke på, sei at eg meiner den har "lagt romanen som vi kjenner den død", den har halde bekjente vakne natta lang og den har ehh, vore ei oppleving heilt utanom det vanlege, og akkurat dette siste er heilt sant: sjeldan har eg vel følt presset så sterkt: DEN BOKA MÅ DU LESE! Halvparten av alle statusoppdateringar på Facebook handlar i denne tida om Knausgård. Mulig at det seier meir om min Facebook-krets enn om Knausgård, men det skapar unekteleg eit press, eit Knausgårdsk lesepress. Og sidan eg ikkje har eigne meiningar, postar også eg Knausgård-linkar i min streben etter å vere med på leiken.

Eg må lese Knausgård, tenker eg og stabbar heim på glatta det fortaste eg kan for å lese Knausgård, sjå NRK-klipp av Knausgård eller prøve å herme etter Knausgård. Eg vil rett og slett helst vere Knausgård.

Så beklager folkens, det var alt for idag. Eg har ei bok som ventar på meg. Den ligg faktisk og glødar på bordet i dette øyeblikket.
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Dødsdrift blant skrivande menneske

Korleis bli eit skrivande menneske: Du er ikkje så spesiell som du trur at du er, og om du ikkje jobbar hardt, kan du hive talentet ditt på båten. (Kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 28.november). Tirsdag (25.november) var det litteraturdebatt på utestaden Blå i Oslo: " Litteratur på Blå har invitert en forfatter, en forelegger og en forfatterskolelærer for å snakke om forskjellige strategier for å bli et skrivende menneske. Går du med en spirende forfatter i magen, bør du få med deg denne kvelden." Vi som av ulike årsaker er interessert i litteratur, møtte opp, og lokalet vart etterkvart smekk fullt. Dagen etter skreiv ei venninne til meg: "Jeg fikk egentlig fullstendig angst da jeg kom på Blå i går. Det er jo akkurat som å se seg selv klonet hundre ganger." Det er ein skummel følelse å sjå seg sjølv sugd inn i den kulturelle undergrunnen, ned i eit miljø som i stor grad kretsar rundt seg sjølv og sin eigen akse, som tilber og dyrkar seg sjølv, men som ogs
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer