Les Georg Arnestad sitt Førde-innlegg.
Eg siterer direkte:
Vel tre år seinare står altså Anne Viken, frå noksagtkommunen Gaular som Eli Bjørhusdal har formulert det, fram i fri dressur. Frittalande, uredd, ukonvensjonell, språkleg uelegant; ho skriv mest berre store bokstavar. Og Anne Viken vart heldigvis ikkje eit eingongsfenomen. Vi vert ikkje kvitt henne. Frå sin utkikksstad i Oslo har ho gitt høg lyd frå seg mange gonger. Ho har sett dagsorden for fleire debattar. Ho har fråkjent dei feige lokalavisene våre all ære. Det førte til ein stor debatt landet over. Ho har slakta imagepreget vårt. Utfordra nynorskingane og fått alle nynorskmoralistane på nakken. Gitt Sogn og Fjordane spalteplass omtale i Klassekampen, Aftenposten og BT. Blogga frå fjøsen heime i Bygstad. Skjelt ut miljøvernarane våre. Og no sist i BT i dag: erklært SogFj som bananrepublikk. Anne har utfordra mange. Ho brukar svært sterke og fargerike ord, og peikar ofte på det negative ved SogFj. Taparfylke. Folkeflukt. Folk flyttar som piska skinn frå Sogn og Fjordane. Uland. Koloni. Sorry, Anne. Det er ikkje på denne måten du skriv jobbsøknader i ”trivselsfylket”. Til nød kan du få deg ein anonym og taus dyrlegejobb.
Eg vil likevel anbefale å lese dagens Firda-sak med eit edru sinn, samt sjekke ut min blogg for å sjå kva som faktisk blei sagt. Saka i Firda er nemlig svært spissa. Sjølv om alle sitatene er så sanne som dei er sagt, er dei tatt ut av kontekst.
Bloggen er her.
Les også kronikken min om krisepakkar til Sogn og Fjordane som stod i Bergens Tidende.
Og sidan vi idag er på tabloidkjøret:
Å brenne litt bunader, reint fysisk, hadde også faktisk vore moro. Det skal eg seriøst vurdere, sjølv om det i første omgang, og fortsatt per idag, er meint som eit ordspel. Folk forstår jo uansett ikkje dette ordspelet, dei tek det bokstavleg.
Ein stakk er no ein gong erstattelig.
Eg siterer direkte:
Vel tre år seinare står altså Anne Viken, frå noksagtkommunen Gaular som Eli Bjørhusdal har formulert det, fram i fri dressur. Frittalande, uredd, ukonvensjonell, språkleg uelegant; ho skriv mest berre store bokstavar. Og Anne Viken vart heldigvis ikkje eit eingongsfenomen. Vi vert ikkje kvitt henne. Frå sin utkikksstad i Oslo har ho gitt høg lyd frå seg mange gonger. Ho har sett dagsorden for fleire debattar. Ho har fråkjent dei feige lokalavisene våre all ære. Det førte til ein stor debatt landet over. Ho har slakta imagepreget vårt. Utfordra nynorskingane og fått alle nynorskmoralistane på nakken. Gitt Sogn og Fjordane spalteplass omtale i Klassekampen, Aftenposten og BT. Blogga frå fjøsen heime i Bygstad. Skjelt ut miljøvernarane våre. Og no sist i BT i dag: erklært SogFj som bananrepublikk. Anne har utfordra mange. Ho brukar svært sterke og fargerike ord, og peikar ofte på det negative ved SogFj. Taparfylke. Folkeflukt. Folk flyttar som piska skinn frå Sogn og Fjordane. Uland. Koloni. Sorry, Anne. Det er ikkje på denne måten du skriv jobbsøknader i ”trivselsfylket”. Til nød kan du få deg ein anonym og taus dyrlegejobb.
Eg vil likevel anbefale å lese dagens Firda-sak med eit edru sinn, samt sjekke ut min blogg for å sjå kva som faktisk blei sagt. Saka i Firda er nemlig svært spissa. Sjølv om alle sitatene er så sanne som dei er sagt, er dei tatt ut av kontekst.
Bloggen er her.
Les også kronikken min om krisepakkar til Sogn og Fjordane som stod i Bergens Tidende.
Og sidan vi idag er på tabloidkjøret:
Å brenne litt bunader, reint fysisk, hadde også faktisk vore moro. Det skal eg seriøst vurdere, sjølv om det i første omgang, og fortsatt per idag, er meint som eit ordspel. Folk forstår jo uansett ikkje dette ordspelet, dei tek det bokstavleg.
Ein stakk er no ein gong erstattelig.