Les Bjørgulf Braanens ledar i dagens Klassekampen her
Mine refleksjonar:
Kvinnebevegelsen, eller feminisme idag, framstå ikkje som ein inkluderande arena, men som monopolisert og ekskluderande, i stor grad som ein akademisk disiplin monopolisert av nokre få stemmer som vaktar om og definerer rammer og tema utfrå ein definert virkelighetsoppfatning.
Dette fører i sin tur til at dei same innfallsvinklane og problemstillingane gjentek seg, med det resultat at ei rekke tema og problemstillingar aldri kjem i fokus. Ikkje minst er det ei rekke stemmer som aldri kjem fram. Dei vågar kanskje ikkje. Feminisme, eller kvinnebevegelse, framstår nemlig ikkje som eit reiskap for alle kvinner, men som eit redskap for enkeltfeministar og spesielt interesserte, gjerne kjønnsforskarar. Det har, i kraft av seg sjølv, blitt ein marginal bevegelse. Det kan også sjå ut til at ein ønsker å vere marginale og for dei få. Slik kan ein også halde på eit "eksklusivt stempel" der ein må "vere ekspert" for å uttale seg. Ikkje alltid hensiktsmessig når ein av mange blir ansett som avleggs. Og kvifor ansett som avleggs? Fordi den er ekskluderande og avviser kontakt alt den er uenig med. Den blir forbikjørt på livets landevei.
Det kan umulig bli "lykkelig demokratisk debatt" når ein må vise til eks antal tusen lesne sider feministisk teori for å kunne uttale seg om kvar skoen trykker. Det blir lykke for dei få som beheld monopol og spalteplass. Feminisme framstår i dag i stor grad eit mediefenomen, iallefall for den som ikkje sjølv er engasjert på det praktiske plan.
For meg handlar feminisme i stor grad om toleranse, men feminisme framstår med trange rammer. Dette skuldast i stor grad stemmene som fører debatten, og som slik gjer at mange ikkje kjenner seg verken att i problemstillingane eller gidd engasjere seg. Mange føler også at feminismen blir for teoretisk og strukturfokusert. Det er langt frå ideal til virkelighet og denne avstanden er vel neppe til å unngå. Den kan likevel vere verdt å påpeike.
Eg vil ikkje påstå alt var betre før, eller at ting ikkje bør endre seg, tvert imot. Men ser ein på Sirene-blad frå 70-talet og samanliknar dei med Fett idag, ser ein at Sirene var meir praktisk orientert og langt meir "folkelig" enn det vi får inntrykk av at feminisme er idag. Fett er eit godt tidsskrift, men folkelig kan det ikkje beskuldast for å vere. Det er like lite folkelig som feminismen sjølv er i 2010. Feminisme har gått frå å vere folkebevegelse til å vere ein intellektuell hobby for enkeltkvinner.
Så kvar er dei vanlige kvinnene i debatten om feminisme og likestilling? Dei er der ikkje. Årsak: dei er ikkje kvalifiserte eller relevante nok. Spør feministar og Lysbakken om kvifor. Eg har ingen andre svar enn at desse kvinnene manglar ein doktorgrad i kjønnsforskning. Kven sa demokrati og likestilling.
Mine refleksjonar:
Kvinnebevegelsen, eller feminisme idag, framstå ikkje som ein inkluderande arena, men som monopolisert og ekskluderande, i stor grad som ein akademisk disiplin monopolisert av nokre få stemmer som vaktar om og definerer rammer og tema utfrå ein definert virkelighetsoppfatning.
Dette fører i sin tur til at dei same innfallsvinklane og problemstillingane gjentek seg, med det resultat at ei rekke tema og problemstillingar aldri kjem i fokus. Ikkje minst er det ei rekke stemmer som aldri kjem fram. Dei vågar kanskje ikkje. Feminisme, eller kvinnebevegelse, framstår nemlig ikkje som eit reiskap for alle kvinner, men som eit redskap for enkeltfeministar og spesielt interesserte, gjerne kjønnsforskarar. Det har, i kraft av seg sjølv, blitt ein marginal bevegelse. Det kan også sjå ut til at ein ønsker å vere marginale og for dei få. Slik kan ein også halde på eit "eksklusivt stempel" der ein må "vere ekspert" for å uttale seg. Ikkje alltid hensiktsmessig når ein av mange blir ansett som avleggs. Og kvifor ansett som avleggs? Fordi den er ekskluderande og avviser kontakt alt den er uenig med. Den blir forbikjørt på livets landevei.
Det kan umulig bli "lykkelig demokratisk debatt" når ein må vise til eks antal tusen lesne sider feministisk teori for å kunne uttale seg om kvar skoen trykker. Det blir lykke for dei få som beheld monopol og spalteplass. Feminisme framstår i dag i stor grad eit mediefenomen, iallefall for den som ikkje sjølv er engasjert på det praktiske plan.
For meg handlar feminisme i stor grad om toleranse, men feminisme framstår med trange rammer. Dette skuldast i stor grad stemmene som fører debatten, og som slik gjer at mange ikkje kjenner seg verken att i problemstillingane eller gidd engasjere seg. Mange føler også at feminismen blir for teoretisk og strukturfokusert. Det er langt frå ideal til virkelighet og denne avstanden er vel neppe til å unngå. Den kan likevel vere verdt å påpeike.
Eg vil ikkje påstå alt var betre før, eller at ting ikkje bør endre seg, tvert imot. Men ser ein på Sirene-blad frå 70-talet og samanliknar dei med Fett idag, ser ein at Sirene var meir praktisk orientert og langt meir "folkelig" enn det vi får inntrykk av at feminisme er idag. Fett er eit godt tidsskrift, men folkelig kan det ikkje beskuldast for å vere. Det er like lite folkelig som feminismen sjølv er i 2010. Feminisme har gått frå å vere folkebevegelse til å vere ein intellektuell hobby for enkeltkvinner.
Så kvar er dei vanlige kvinnene i debatten om feminisme og likestilling? Dei er der ikkje. Årsak: dei er ikkje kvalifiserte eller relevante nok. Spør feministar og Lysbakken om kvifor. Eg har ingen andre svar enn at desse kvinnene manglar ein doktorgrad i kjønnsforskning. Kven sa demokrati og likestilling.