Gå til hovedinnhold

Rart å lese om seg sjølv

Det er dødsrart å lese om seg sjølv i avisa (helgas portrett i Nationen, eller kommentarar i Firda som analyserer mitt hovud for den del). Eg skjønar aldri heilt greia med at dette skal vere så interessant, og blir alltid like fasinert av at det er så interessant å skrive om MEG.

Men, det er ikkje meg dei skriv om. Det er fenomenet, ideen AV.

Lat oss ta ein side kick: idag las eg om Norges mest leste bloggar i Dagbladet Magasinet. Ho har 70 000 treff på sin blogg per dag og slår knock out på tv2.no i antal treff. Det er godt gjort. Ho er berre 14 år. Men det er ikkje overraskande. Dei mest lesne bloggane i dag er fjortisbloggar.

Men kva har ho å melde? Det handlar om kler og sminke for det meste. Men det at ho har lite å melde er ikkje interessant i seg sjølv. Det interessante er fenomenet "Norges mest leste blogg": korleis får ho det til? Korleis er det å vere dette fenomenet? Korleis funker det? and so on. Eg vil sjå bilde av ho, lese om ho, vite kva ho driver med, ha detaljer til å bygge myten om henne: ja ho er slik eg trudde. Armband som klirrar, wiiiiiii, sånne kler..

Auraen rundt, illusjonen, ideen om denne bloggaren: myten som gir enda fleire treff på bloggen hennar. Merkevaren om du vil. Det er den som er greia med Norges mest leste blogg. Det er ikkje bloggaren i seg sjølv.

Så det er kanskje slik med meg også, sjølv om eg ikkje vil sammenligne meg med ho forøvrig. Ho slår fenomentalt knock out på denne bloggen i antal treff, og vi opererer i to forskjellige verdener.

Men mitt poeng er: det er ikkje personen bak meiningane som er interessant, men fenomenet personen skaper. Ei slags greie som ikkje er denne personen in person, men fenomenet vedkommande skaper.


hihi

..
Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer