Gå til hovedinnhold

Falske profetar i landbruket

I ei kjöttfarse av eit innlegg, tydeligvis skrive etter oppskrift til korleis ein kvernar kjötdeig (ein veit ikkje kva som er kva og kva som er i deiga til slutta) kvernar sjefen for kjöt, XX (eg har ikkje navnet her pga ei latterlig internettilkobling som ikkje lar meg lese verken nettaviser eller epost), ut ei remse av eit innlegg (ein kronikk i Nationen som komisk nok heiter "ikkje mobb Brekk, eller noko i den dur), som får meg til å tru at han skriv i rein kjöttfarserus. Diverre er ikkje dette malen for korleis skrive ein god kronikk. Gode kronikkar er som heil steik: ein veit kva ein har lese, eventuelt: ein veit kva som står der etter at ein har lese det. Eg har hevda det för og eg hevdar det igjen: landbruks-Norge og deira organisasjonar manglar gode retorikarar. Det blir platt, det blir flåsete og ei mengde klönete ord utan innhald. Kort sagt: det blir pinlig. Men alright. Til saken, eller kjöttfarsen om du vil.

Lat oss ta det punktvis på eit realt nakkebiffnivå:

1) Brekk bedriv tåkelegging av utviklinga. Om årsaka er reinspikka vankunne eller ein naivitet vi sjeldan ser makan til, er meg ukjent. Han forsöker dekke over utviklinga og det blir stadig meir påtatt og falskt.

2) Det er på hög tid å snakke högt om falskmakeriet Brekk bedriv. Brekk, og hans navngitte kronikkforfattarar, driv klappjakt på sine kritikarar (frie forskarar) og sår tvil om deira kompetanse. Dette bidreg til å undergrave tiltrua til Brekks dömmekraft, all den tid han tydelig framstår som skeptisk til fri debatt. Det er spesielt korleis Brekk önsker å hindre at fakta lek ut. Eg seier det mange seier, også i maktas korridorar: Brekk skadar Sp og han skadar landbruket i Norge.

3) No må ikkje X koke kjöttfarse på ein fiskepinne: ha det heilt klart: dagens utvikling kjem ikkje som ei overrasking på meg eller Lie. Den er sjölvsagt gitt politikken som föres: sentralisering, större bruk og industrialisering. Eg önsker meg ikkje bakover i tid teknologisk og kunnskapsmessig, men er skeptisk til ei utvikling der dyrevelferd, etikk og miljö blir ofra på alteret for profitt og effektivisering. Dette er sjeldan pent, og det er eit syn få forunt å sjå. Folk kjem ikkje lenger frå ein gard, kunnskapslöysa om landbruket er stor og difor kan Brekk og hans tåkeleggande kjöttdeigkameratar lire av seg mykje svada utan å bli gjennomskoda. Eg er skeptisk til at Brekk, som påstår han forsvarar eit småskala norsk landbruk, utnyttar dette kompetanseholet for å lure velgarane til å tru at landbruket går bra, på same tid som han piskar utviklinga i retning industrialisering.

4) Utviklinga må sjåast i eit internasjonalt perspektiv. Å sjå på Norge, og tru at vi får ei utvikling ulik alle andre, gitt politikken, blir heilt feil. Difor stiller eg meg undrande når Brekk viser til f.eks. Sveriges utvikling og påstår at Norge er så mykje ulikt. Ja, idag er det ulikt, men utviklinga går i eksakt same retning. Vi ligg berre nokre år bak. Alt anna er reinspikka kjöttdeigtåkeprat. Om få år er ikkje norsk landbruk lenger unikt og småskala. Difor er det parodisk å sjå på Brekk og hans sverddragarar som rabiat herjar i spaltane i forsvar for eigen politikk/ utviklinga. Det er eit underleg og lite truverdig skue som bidreg til å undergrave både tilliten til LMD og Brekks politikk og kunnskap. Om retorikken var betre: kanskje vi lot oss lure, men per idag er den tomme kramperetorikken frå Brekk og hans kjöttfarsekompisar like truverdig som å tru på at ein pakke kjöttdeig skal kunne gjenoppstå som ku. Reint kjöttfarsevrövl.

Anne Viken, journalist, bloggar og veterinär med stordyrpraksis i Sverige
anneviken.blogspot.com

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre

Spelet om ØKO-maten, The øko-GAME: Marked - forbruker

Om spriket mellom PR og røyndom. (Med andre ord-artikkel publisert i Klassekampen 26.februar 2010) Bønder er og blir ei spesiell gruppe. Før var det høgstatus å vere storbønder. No er du er ein systematisk dyremishandlar, industriforbrukar av stakkars kyr og ellers ein trussel mot vår alles eksistens. Du tømmer dritt ut i atmosfæren, og driver oss alle lukt i undergangen. Før var det lågstatus å vere småbonde. Du hadde mindre makt, mindre pengar, sat gjerne på leigd jord og måtte sende alle sønene dine til USA om dei ville overleve. Du hadde så lite gras over vinteren at kyrne dine knapt klarte stå på beina når du slapp dei ut om våren, og du budde i eit lite hus fullt av ungar du streng tatt ikkje burde hatt meir enn halvparten av. No er det høgstatus å vere småbonde. Du er småskala og naturvennlig, lever gjerne på ein stad der ingen skulle tru at nokon kunne bu, og småskala kyr er innhylla i eit mytologisk teppe av grønt gras under spreke klauver. Dei har forgyl

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys